Blaise Pascal: Υπαρξιακοί στοχασμοί

Γιατί στο κάτω κάτω

τι είναι ο άνθρωπος μέσα στη φύση,

παρά ένα τίποτα σε σχέση με το άπειρο,

το παν σε σχέση με το μηδέν,

κάτι ανάμεσα στο τίποτα και στο παν.

Απεριόριστα ξεμακρυσμένος

για να μπορέσει να νιώσει

τα ακρότατα σημεία των πραγμάτων.

Έτσι το τέλος τους και η αρχή τους

είναι γι’ αυτόν αόρατα,

κρυμμένα μέσα σ’ ένα αδιαπέραστο μυστικό,

και ανίκανος να δει το μηδέν απ’ όπου αποσπάστηκε,

και το άπειρο, απ’ το οποίο καταβροχθίστηκε…

 

Δεν ξέρω ποιος μ’ έφερε στον κόσμο, ούτε τι είναι ο κόσμος, ούτε τι είμαι εγώ ο ίδιος. Βρίσκομαι μέσα σε μια τρομερή άγνοια όλων των πραγμάτων. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το σώμα μου, τι είναι οι αισθήσεις μου, τι είναι η ψυχή μου, κι αυτό ιδίως το κομμάτι του είναι μου που σκέπτεται ό,τι λέω. Που κάνει τη σκέψη πάνω σ’ όλα και πάνω σ’ αυτή.

Βλέπω αυτά τα τρομακτικά διαστήματα του σύμπαντος που με κυκλώνουν και με περικλείνουν και βρίσκομαι καθηλωμένος σε μια γωνιά αυτής της τεράστιας έκτασης, χωρίς να ξέρω γιατί τοποθετήθηκα εδώ και όχι κάπου αλλού, ούτε γιατί αυτός ο ελάχιστος χρόνος που μου δόθηκε να ζήσω, ορίστηκε σ’ αυτό το χρονικό σημείο κι όχι σ’ ένα άλλο της αιωνιότητας που προηγήθηκε από μένα και εκείνη που με ακολουθεί. Παντού δεν βλέπω παρά μονάχα το άπειρο που με περικλείνει σαν ένα άτομο, και σαν μια σκιά που διαρκεί μια ανεπίστρεπτη στιγμή. Αυτό που γνωρίζω είναι πως πρέπει σύντομα να πεθάνω, μα εκείνο που δεν ξέρω είναι αυτός ο ίδιος ο θάνατος, που δεν μπορώ και δεν ξέρω πώς να τον αποφύγω.

Όπως δεν ξέρω από πού έρχομαι, έτσι δεν ξέρω και πού πηγαίνω. Ξέρω μόνο πως, φεύγοντας απ’ αυτόν τον κόσμο, πέφτω για πάντα είτε στο μηδέν είτε στα χέρια ενός εξοργισμένου Θεού, χωρίς να ξέρω σε ποια απ’ αυτές τις δύο καταστάσεις πρέπει να είμαι αιώνια τοποθετημένος. Να την, λοιπόν, η κατάστασή μου: Γεμάτη από αδυναμία και αβεβαιότητα…

Σαν σκέφτομαι την μικρή διάρκεια της ζωής μου, απορροφημένος μέσα στην αιωνιότητα που προηγήθηκε και ακολουθώντας το μικρό διάστημα που γεμίζω και, προπαντός, που βλέπω, ριγμένος καθώς είμαι στην άβυσσο της απεραντοσύνης των διαστημάτων, που τ’ αγνοώ και μ’ αγνοούν, τρομάζω και ξαφνιάζομαι που βλέπω τον εαυτό μου εδώ και όχι εκεί. Γιατί καθόλου δεν υπάρχει λογική στο γιατί εδώ κι όχι εκεί. Γιατί τώρα κι όχι τότε. Ποιος με τοποθέτησε εδώ; Με την εντολή τίνος ορίστηκε για μένα αυτός ο τόπος κι ο χρόνος;

Η τελευταία προσπάθεια του νου είναι ν’ αναγνωρίσει ότι υπάρχει μια απεραντοσύνη των πραγμάτων που τον ξεπερνούν. Θα είναι το πνεύμα αδύνατο αν δεν φτάσει ως εκεί και να τα γνωρίσει.

Le silence eternal de ces espaces infinis m’ effraie.

Η αιώνια σιωπή αυτών των άπειρων διαστημάτων με τρομάζει…

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις