Ποιοι υπήρξαν οι πρόγονοι του ανθρώπου;

Επειδή από τους εξελικτικούς γίνεται πολύς λόγος για ορισμένα τάχα λείψανα πιθηκανθρώπων ή ανθρωποπιθήκων, που βρέθηκαν κατά καιρούς σημειώνω, ότι, μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ποτέ ένας σκελετός ή έστω ένα πλήρες κρανίο ενός τέτοιου πιθηκανθρώπου, ενώ έχει ανακαλυφθεί ένας μεγάλος αριθμός από υπολείμματα πραγματικών πιθήκων και αληθινών ανθρώπων.

Πολλά οστά και λείψανα απ’ αυτούς τους περίφημους εξελικτικούς συνδετικούς κρίκους αποδείχθηκε απλώς ότι, δεν ανήκαν καν σε ανθρώπινα όντα, άλλα ότι ανήκαν σε πραγματικές ανθρώπινες φυλές που ήσαν ή εκφυλισμένες εξαιτίας των διαφόρων μεταλλαγών, απομονώσεώς των κ.λπ., ή πιο ανεπτυγμένες από τους σύγχρονους ανθρώπους.

Με συντομία αναφέρομαι κατωτέρω στα σπουδαιότερα ευρήματα. Μερικά απ’ αυτά όπως αποδείχτηκε, ήταν προϊόν παρανόησης, ελλιπούς γνώσης αλλά και απάτης!

Ένα δόντι που ανακαλύφθηκε το 1922 στην Νεμπράσκα υποστηρίχθηκε ότι ήταν ηλικίας 1.000.000 ετών και ανήκε στον ονομαζόμενο Εσπεροπίθηκο (Hesperopithecus) συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Homo Erectus και τον άνθρωπο Νεάντερταλ· δύο έτη αργότερα όμως ανακαλύφθηκε ολόκληρος ο σκελετός και απεδείχθη ότι ανήκε σ’ ένα είδος εκλιπόντος χοίρου⁽¹⁾!

Παρομοίως, ο γνωστός με το όνομα άνθρωπος του Colorado (αναπαράσταση του οποίου έγινε και πάλι με ένα μόνο δόντι) ανεκαλύφθη αργότερα ότι ήταν φανταστικός, διότι το δόντι ανήκε σε κάποιο άλογο!⁽²⁾

Ο περίφημος άνθρωπος του Πιλντάουν, ανακαλύφθηκε ότι δεν ήταν κάποιος προϊστορικός άνθρωπος, αλλά μια εσκεμμένη απάτη, (μια από τις μεγαλύτερες της ιστορίας των επιστημών, στην οποία ο επιδέξιος απατεών Ντόουζον (Dawson) συνένωσε τη σιαγόνα ενός πιθήκου με το κρανίο ανθρώπου⁽³⁾.

Ο πασίγνωστος άνθρωπος της Ιάβας (Pithecanthropus Erectus) που ανεκαλύφθη στην Ιάβα το 1891 και 1892 από τον Γάλλο γιατρό Ευγένιο Ντιμπουά (Dubois) αποτελείται από λίγα κομμάτια του κρανίου, λίγα δόντια και ένα κόκκαλο μηρού, που βρέθηκε σε απόσταση 50 ποδών από τα άλλα, και από ένα μέρος της κάτω σιαγόνος που βρέθηκε σε άλλο μέρος της νήσου⁽⁴⁾. Στο ίδιο δε ύψος που ανεκαλύφθησαν τα υπολείμματα του δήθεν πιθηκανθρώπου, ανεκαλύφθησαν άλλα ανθρώπινα κρανία – γεγονός που απέκρυψε ο Ντιμπουά –, τελείως όμοια με του συγχρόνου ανθρώπου κατοίκου της Αυστραλίας, χρονολογούμενα απ’ την ίδια εποχή, πράγμα αδύνατον για την θεωρία της εξελίξεως⁽⁵⁾.

Ο «προϊστορικός» άνθρωπος του Πεκίνου (Σινάνθρωπος), αντιπροσωπεύεται από ορισμένα λείψανα σκελετών που βρέθηκαν σε σπήλαια κοντά στο Πεκίνο το 1921. Υποστηρίχθηκε από τους εξελικτές ότι, υπήρξε συνδετικός ελλιπών κρίκος. Αλλά νεότερες έρευνες κατέδειξαν ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα λείψανα ανήκαν σε συγχρόνους ανθρώπους, ενώ άλλα ήσαν όμοια με τον τύπο του ανθρώπου του Νεάντερταλ. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Thelard de Chardin, ο Σινάνθρωπος ήταν αναντιρρήτως πραγματικός άνθρωπος, όπως φαίνεται από την ορθία στάση που είχε, και από την χωρητικότητα του κρανίου του που ανήρχετο σε 1450 κ.εκ. και όχι 900-1200 όπως υπολογίστηκε αρχικά, καθώς επίσης και από τη χρήση εκ μέρους του εργαλείων και φωτιάς⁽⁶⁾.

Ένας αριθμός σκελετών και λειψάνων τμημάτων ανθρωπίνων σκελετών που ανήκουν στον τύπο της φυλής Νεάντερταλ (ονομασία που ελήφθη από μια μικρή πεδιάδα της Γερμανίας κοντά στο Ντύσσελντορφ) έχουν ανακαλυφθεί κατά καιρούς στην Ευρώπη και σ’ άλλα μέρη γύρω απ’ την Μεσόγειο θάλασσα, αποδεικνύουν απλώς ότι μια Sui Generis φυλή ζούσε στο παρελθόν και σήμερα εξαφανίσθηκε – μολονότι συχνά πλήρεις τύποι Νεάντερταλ εμφανίζονται ανάμεσα σε σύγχρονους λαούς. Υπάρχει ποικιλία απόψεων σχετικά με τη φυλή Νεάντερταλ, αλλά σήμερα γίνεται δεκτό ότι ήταν πλήρεις κανονικοί άνθρωποι, διότι οι έρευνες κατέδειξαν ότι τα σώματά τους πρέπει να ήταν εντελώς όρθια και μυώδη, οι δε εγκέφαλοί τους είχαν την ίδια χωρητικότητα με του συγχρόνου ανθρώπου, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ανεκαλύφθησαν κρανία με χωρητικότητα μεγαλύτερη των 1600 κ.εκ. δηλ, μεγαλύτερη του συγχρόνου ανθρώπου που υπολογίζεται γύρω στα 1300-1350 κ.εκ.⁽⁷⁾.

Σε πολλές περιπτώσεις έχουν ανακαλυφθεί απολιθώματα του σημερινού ανθρώπου που είναι εξίσου παλαιά, ή και παλαιότερα από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ, πράγμα που αποδεικνύει ότι αφενός μεν η φυλή Νεάντερταλ δεν είναι ο πρόγονος του συγχρόνου ανθρώπου, αφετέρου δε ότι, αποτελούσε ξεχωριστή φυλή αλλά όχι διαφορετικό ανθρώπινο είδος· πιθανόν υπήρξε παρακλάδι του Homo Sapiens⁽⁸⁾.

Οι άνθρωποι της φυλής του Κρο-μανιόν (έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 100 σκελετοί), που υποτίθεται ότι έζησαν πριν από 30.000 χρόνια ήταν άνθρωποι με ψηλά σώματα, κατά μέσο όρο 1,80, και μεγάλη νοημοσύνη διότι η χωρητικότητα του εγκεφάλου τους εκυμαίνετο από 1550-1750 κ.εκ., δηλ., ήταν γύρω στα 200-400 κ.εκ. μεγαλύτερη από του σύγχρονου ανθρώπου⁽⁹⁾! Το γεγονός αυτό ανατρέπει τον Δαρβινισμό συθέμελα!

Το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αφρική απολίθωμα που πήρε το όνομα Αυστραλοπίθηκος Australopithecus Africanus (από το Australis – νότιος, και δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση με την Αυστραλία), αργότερα βρέθηκαν και άλλοι διάφοροι σκελετοί και ονομάσθηκαν Plesianthropos Ζινζιάνθρωπος, και ο περίφημος Homo Habilis (άνθρωπος ο επιδέξιος), που ανακάλυψαν ο Δρ. Λήκυ (Leaky) και άλλοι ανθρωπολόγοι στην Αφρική. Η ηλικία τους υπολογίστηκε από 600.000-3.000.000 χρόνια. Μερικά άλλα λείψανα που ανακαλύφθηκαν στην Αιθιοπία το 1971 χρονολογήθηκαν ότι ήταν ηλικίας από 2,5 – 5.000.000 χρόνια.

Αν παραμερίσει κανείς τους παραπάνω φανταστικούς – υποθετικούς αριθμούς που προσδιόρισαν οι εξελικτές σαν ηλικία των απολιθωμάτων, μπορεί να λεχθεί ότι δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των επιστημόνων ως προς το αν είναι λείψανα ανθρώπων ή πιθήκων. Πάντως και αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα λείψανα ανήκουν σε πιθήκους αναγνωρίζουν ότι αυτοί δεν ήταν δυνατόν να είναι άμεσοι πρόγονοι του ανθρώπου⁽¹⁰⁾. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι παρά το μικρό τους μέγεθος του εγκεφάλου των όντων αυτών (450-700 κ.εκ.) πρέπει να ήταν άνθρωποι, αφού έκαναν χρήση φωτιάς, εργαλείων και όπλων. Εδώ πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η ανακάλυψη παλαιοντολογικού ανθρώπου με κρανίο μικρής χωρητικότητας, δεν αποτελεί επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη προανθρώπων, διότι και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν φυλές (π.χ. πυγμαίοι) που να έχουν εγκέφαλο 700 κ.εκ. και μεμονωμένοι άνθρωποι μικροκέφαλοι, που όμως, είναι τέλειοι άνθρωποι με πλήρη διανοητική και γλωσσική ικανότητα, ενώ ο σύγχρονος γορίλας που έχει εγκέφαλο 500-750 κ.εκ., εξακολουθεί από τότε που πρωτοεμφανίσθηκε μέχρι σήμερα να μην έχει λογικές και πνευματικές δυνάμεις. Οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι γενικώς συμφωνούν ότι εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία για τον καθορισμό της νοημοσύνης των όντων δεν είναι τόσο το μέγεθος του εγκεφάλου, όσο η ποιότητά του⁽¹¹⁾.

Εξάλλου, η ανακάλυψη πιθηκοειδών σιαγόνων κοντά και ανάμεσα σε ανθρώπινα υπολείμματα, δεν μπορεί να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, αφού και σήμερα υπάρχουν ανθρώπινοι τύποι με προτεταμένες σιαγόνες και στα ανθρώπινα κοιμητήρια θα μπορούσε κανείς να ανεύρει χιλιάδες σιαγόνες που ανατομικώς πλησιάζουν προς την σιαγόνα των πιθήκων και κρανία μεγάλα ή μικρά αφού και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι δολιχοκέφαλοι ανάμεσα σε τύπους βραχυκέφαλους – παρατηρούν σωστά ο Γάλλος Πενσέλλ (Pensell) και ο γερμανός ανθρωπολόγος G. Holm. Τέλος, μερικά μεμονωμένα ευρήματα Sui Generis, δεν αποκλείεται να οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις, ή σε αποτέλεσμα φυσικής, μηχανικής επιδράσεως π.χ. σε μετάλλαξη, απομόνωση κ.λπ.⁽¹²⁾.

Ιδιάζουσα βαρύτητα εναντίον των εξελικτικών θεωριών έχει το γεγονός ότι λείψανα συγχρόνου ανθρώπου ανακαλύφθηκαν σε στρώματα μαζί με λείψανα υποθετικών προγόνων, προγονικών μορφών ή πιθηκανθρώπων, και μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις σε αρχαιότερα στρώματα πράγμα που σημαίνει, ότι ο σύγχρονος άνθρωπος συνυπήρχε, ήταν σύγχρονος με τα όντα αυτά και συνεπώς ήταν αδύνατον να προέρχεται από τους λεγόμενους πιθηκανθρώπους⁽¹³⁾.

Κάτι άλλο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι, δεν υπάρχει ίχνος αληθείας στις αναπαραστάσεις προϊστορικών αγρίων και βλοσυρών, σκουρόχρωμων με προγναθισμό ανθρώπων που γίνονται με βάση τα λίγα σπαράγματα οστών και λειψάνων που ανακαλύφθηκαν, διότι «δεν έχουμε ιδέα για το χρώμα της επιδερμίδας του παλαιολιθικού ανθρώπου, ούτε για το πώς μεγάλωσε το τρίχωμά του, ούτε, ιδέα για την φυσιογνωμία του». Ο Αμερικανός Τ. Ντ. Στιούρτ (T.D.Stewart) ορθά τόνισε το 1948, το αδύνατον της ανακατασκευής (αναπαραστάσεως) όσον αφορά το τρίχωμα, τα μάτια, τη μύτη, τα χείλη ή την έκφραση του προσώπου, «οι πιθανότητες» - έγραψε – είναι ότι η έκφραση του πρώτου ανθρώπου δεν ήταν λιγότερο γλυκιά από τη δική μας⁽¹⁴⁾.

Αξιολογώντας κανείς τα παραπάνω παλαιοντολογικά ευρήματα σε σχέση με τους ισχυρισμούς των εξελικτών ότι αποτελούν μαρτυρίες για ελλείποντες κρίκους θα πρέπει να συμφωνήσει με τα λόγια του Χούτον (E. Hooton), ο οποίος έγραψε ότι το να θέλουμε με τους λίγους σκελετούς και τα διάφορα οστά που ανακαλύφθηκαν κατά καιρούς να δεχθούμε επιστημονικά την ύπαρξη πιθηκανθρώπων ή προ-ανθρώπων, μοιάζει με το να επιχειρεί κανείς με τρία άχυρα να κατασκευάσει «όλες τις πλίθρες ενός γιγαντιαίου οικοδομήματος»⁽¹⁵⁾. Γι’ αυτό και οι διάφοροι ερευνητές αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι δεν βρέθηκε ακόμη ο πραγματικός ενδιάμεσος τύπος μεταξύ ανθρώπου και μη ανθρώπου, ότι όλες οι σχετικές γνώμες είναι υποθέσεις και ότι το ζήτημα παραμένει άλυτο⁽¹⁶⁾.

Έτσι σύμφωνα με όλα τα δεδομένα και παλαιοντολογικά στοιχεία πρέπει να αναγνωρισθεί ότι ο ελλείπων κρίκος (missing ling) παραμένει ελλείπων και ότι ο πρόγονος του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι κανείς άλλος παρά… ο άνθρωπος.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Le Gros Clark, The Fossil evidence for human evolution σελ. 26,27. C. Bluth, Der ursprung des menschen σελ. 44.

2. C. Bluth, ό.π., σελ. 44.

3. Βλ. C. Arabourg, Η Γένεσις της ανθρωπότητος σελ. 97,98, W. Smith όπ. ανωτ. σελ. 116, 118, Γ. Μαρίνου Η πολύκροτος περίπτωσις του κρανίου του Πίλνταουν, Χημικά χρονικά Δεκέμβριος 1970, Δ. Κωτσάκη Η προέλευσις της ζωής και η επιστήμη σελ. 68.

4. E. Brittanica 1946, τόμ. 14, σελ. 763.

5. C. Bluth ό.π. σελ. 47, F.Mars, Evolution or special creation? (1963) σελ. 26.

6. Theilard de Chardin, Natur und Kultur, München Μάρτιος 1938.

7. Le Gros Clark, άρθρο στη Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 2^ος σελ. 660. Thomas F. Heinze, Shopfung contra Evolution σελ. 48, Κούμαρης σελ., Arabourg όπ .παρ., σελ. 51.

8. Arabourg όπ. ανωτ. σελ. 100, ΙοΙ, F. Heinze όπ. ανωτ. σελ. 73, Unesco, Δελτίον Αμερ. Υπηρεσιών Πληροφοριών 13/10/69 σελ. 1,3, E. Brit 1946, τόμ. 14 σελ. 764.

9. T.F. Heinze όπ. ανωτ. σελ. 74, W. Smith σελ. 119, A.L. Kroeber, Anthropology N.Y. 1948 σελ. 103.

10. Le Gros Clark, The Fossil evidence for human evolution, σελ. 176, A. Montagnu, Man (1957) σελ. 51.

11. C. Bluth, σελ. 43,44, A.Montagnu, An introduction to physical anthropology (1960) σελ. 194, πρβλ. Max Westenhofer, Der Eigenweg des menschen, (Berlin 1942), σελ. 80-81.

12. H. Morris σελ. 51.

13. Ivar Lissner, Abar Gott war da (1967), σελ. 275 – Am Winchester, Biology and its relation to Mankind (1964), σελ. 604, Κωτσάκης, σελ. 63-64.

14. Ivar Lissner, Man, Got and magic, 1961, σελ. 304 – σελ. 278 στη γερμανική – E.A. Hooton, Up from the ape, N.Y. 1931 σελ. 332, πρβλ. και T. Heinze σελ. 62,63.

15. E. Hooton, Up from the ape, (New York 1947), σελ. 146.

16. Ι. Κούμαρης, άρθρον Παλαιοντολογία Μ.Ε.Ε., τόμ. 10 σελ. 433, στήλη γ’ και τόμ. Κ’ σελ. 184 στήλη α’. βλ. επίσης Αθηνά Πέντσιου - Δαπόντε, Μαθήματα Φυσικής Ανθρωπολογίας (1974), σελ. 229.