Και ο θάνατος είναι γυναίκα…
Λευκή, μαύρη ή κίτρινη δεν το ξέρω
Δεν είμαι σίγουρος –
θα σας γελάσω.
Όμως ο θάνατος είναι γυναίκα.
Κάθε βράδυ μαζεύει τα σκοτεινά μαλλιά της
Φοράει τα σοσόνια της
και ξαμολιέται μόνη στους δρόμους
τους αβάδιστους.
Είναι στιγμές που συσπειρωμένη καιροφυλακτεί.
Είναι στιγμές που τρυπώνει κρυφά
στις φωλιές των ανθρώπων
Τους συντροφεύει για λίγο
Απατηλά τους χαμογελά
Και μετά τους παίρνει απ’ το χέρι απαλά
για να περπατήσουν μαζί της
σε δρόμους πρωτόγνωρους.
Κάποιες νύχτες τραγουδάει παράταιρα
Κάποιες άλλες νύχτες απόμερα ακροβατεί
Και σε κάποιους στέλνει σημάδια φανερό:
Σκοτάδι. Πηχτό σκοτάδι. Αψηλάφητο.
Που αυτοί το διασχίζουν μαζί της σαστισμένοι
Σ’ ένα τούνελ ολόφωτο.
Το χαμόγελό της τότε λάμπει απατηλό.
Είναι ο θάνατος των θα… που είναι γυναίκα…