«Είμαι μαθηματικός. Βιώνω αυτά τα θαύματα μέσα από μια νόηση που έχει αναλώσει ολόκληρη ζωή για να μάθει πώς να ανακαλύπτει δομές… Βλέπω ίχνη από κανόνες, κανονικότητες, νόμους…»
Ian Stewart
Διακεκριμένος μαθηματικός της εποχής μας
«Η φυσική αρμονία είναι έργο Θεού και η απόδειξη βρίσκεται στη λογική δομή του σύμπαντος… Ο Θεός είναι σταθερός και αμετάβλητος, όπως αποδεικνύεται από τις σταθερές που υπάρχουν στο σύμπαν και τους φυσικούς νόμους.»
Δημήτρης Χριστοδούλου
Σύγχρονος μεγάλος μαθηματικός
Δεν είμαι καλός στα μαθηματικά. Από τα μαθητικά μου χρόνια θυμάμαι ότι δυσκολευόμουνα να χωνέψω την τριγωνομετρία και την Άλγεβρα. Χρησιμοποιούσα βοηθήματα και λυσάρια. Μάλιστα σε μια περίπτωση θυμάμαι ότι, στο Γυμνάσιο εξεταζόμενος από τον μαθηματικό, αναφέρθηκα στο νόμο του Fuler, κι εκείνος ξέσπασε στα γέλια, γιατί από τυπογραφικό λάθος του λυσαρίου, γράφτηκε έτσι, αντί για το ορθό Eüler που είναι το όνομα του μεγάλου μαθηματικού. Και εγώ ανυποψίαστος έτσι το διάβασα κι έτσι το είπα.
Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να ανακαλύψω τη μυστική μέθεξη των μαθηματικών και τη «μαγεία» των αριθμών, όταν μελετώντας, συνειδητοποίησα ότι το σύμπαν ολόκληρο είναι δομημένο πάνω σε μαθηματικά και νόμους φυσικούς, που εξηγούνται με τα μαθηματικά. Ο γνωστός τύπος της εξίσωσης του Αϊνστάιν E=m·c2 είναι ένα τυπικό γνωστότατο παράδειγμα. Γι’ αυτό και μεγάλοι μαθηματικοί, όπως ο Ντεκάρτ, Νεύτων, ο Λαϊμπνιτς, ο Όϋλερ, ο Γκάους, ο Τζέιμς Τζινς, ο Ουάιτχεντ, ο Ντιράκ, ο Γκέντελ και άλλοι, ήταν άνθρωποι θεοσεβείς· και σχεδόν όλοι οι μεγάλοι μαθηματικοί, ήταν άνθρωποι θεϊστές, όχι άθεοι. Μέσα από τους αριθμούς και τα μαθηματικά βλέπαν συμμετρίες, αρμονίες στη φύση και προσεγγίζαν, τον «νουν του Θεού».
Τη σημασία των αριθμών στη λειτουργία της φύσης, την ανακάλυψα πολύ πρόσφατα, καθώς έγραφα το δοκίμιό μου «Θεϊκή αναλογία και ακολουθία των Φιμπονάτσι» (βλ. βιβλίο μου «Το Στοίχημα του Πασκάλ» σελ. 129-137), όπου εκεί αναφερόμουνα στο θαυμαστό φαινόμενο Φιμπονάτσι, ή ακολουθία Φιμπονάτσι, η οποία έχει την εξής αριθμητική σειρά:1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144 και ούτω καθ’ εξής. Ο κάθε αριθμός είναι αποτέλεσμα του αθροίσματος των δύο προηγουμένων. Αλλά, αν διαιρεθεί ο κάθε αριθμός με τον αμέσως προηγούμενο, 1/1=1, 2/1=2, 3/2=1,5 , 5/3=1,666 φθάνουμε σε μια σταθερή αναλογία, σ’ ένα σταθερό αριθμό 1,618, αυτό που ονομάστηκε ακολουθία ή αναλογία Φιμπονάτσι (από το όνομα του μαθηματικού που το ανακάλυψε, 1170-1250). Ο αριθμός αυτός παρουσιάζεται σχεδόν παντού στη φύση, στα φυτά, στα ζώα και στον άνθρωπο (ο άνθρωπος του Βιτρουβίου) αλλά και στο σύμπαν!
Ωστόσο, σχετικά πρόσφατα η προσοχή μου στράφηκε σε μερικά δημοσιεύματα που έδιναν ιδιαίτερη σημασία και έμφαση στον αριθμό 7, ως αριθμό μοναδικό. Το γεγονός αυτό ώθησε την περιέργειά μου στο έπακρον, εφόσον γνώριζα ότι ο αριθμός 7 είναι ο κατ’ έξοχήν ιερός αριθμός μέσα στη Βίβλο, και η Γένεσις το πρώτο βιβλίο της, ξεκινάει με τις 6+1=7 ημέρες δημιουργίας, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ιερό αριθμό 7, ο οποίος αργότερα στις σελίδες της, επανεμφανίζεται σε δεκάδες ή εκατοντάδες περιπτώσεις, υποδηλώνοντας την έννοια της πληρότητας.
Το να εμφανίζεται βέβαια στη Βίβλο ο αριθμός 7 δεκάδες φορές, αυτό είναι ένα αξιοθαύμαστο γεγονός, και έχει την ανάλογη θεολογική σημασία του όπως θα δούμε εν συντομία παρακάτω. Το να υπάρχει όμως, ο αριθμός αυτός εγχαραγμένος στο σύμπαν ή στη φύση, και να θεωρείται από τους ειδικούς μοναδικός, αυτό είναι ένα άλλο φαινόμενο άξιο προσοχής και ερμηνείας. Αν είναι έτσι,, θα πρέπει το γεγονός αυτό να αποδοθεί λογικά, όχι στην τύχη, αλλά σε κάτι πολύ πιο σπουδαίο και ουσιώδες. Θα πρέπει να έχει να κάνει με τη δημιουργία την ίδια, και τη ζωή, από μια υπέρτατη μαθηματική μεγαλοφυΐα όπως αποκαλύπτει και η Βίβλος, η οποία έτσι επικυρώνεται ως βιβλίο θείας σοφίας και έμπνευσης.
Ο αριθμός 7 στη φυση: Ένα θεϊκό δημιουργημα;
Ο Θεός εμφανίζεται στη φύση ως ο μέγας μαθηματικός που τη ρύθμισε να λειτουργεί με νόμους μαθηματικούς και αρχές (π.χ. αρχή του Αρχιμήδη). Όπως είπε κάποτε ο σπουδαίος μαθηματικός Πολ Ντιράκ (Νόμπελ φυσικής 1933): «Θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την αρμονική κατάσταση λέγοντας ότι ο Θεός είναι ένας μαθηματικός πολύ υψηλής τάξης, και ότι χρησιμοποίησε ανώτερα μαθηματικά στην κατασκευή του σύμπαντος». Το ίδιο είπε και ο μεγάλος Άγγλος μαθηματικός Τζέιμς Τζινς: «Το σύμπαν φαίνεται να σχεδιάστηκε από έναν τέλειο μαθηματικό».
Με αυτό το δεδομένο, αν παρατηρήσουμε τη φύση, θα δούμε όχι μόνο την ακολουθία Φιμπονάτσι, όχι μόνο τον αριθμό π=3,14159 που προκύπτει όταν διαιρέσουμε την περιφέρεια του κύκλου με τη διάμετρό του, και που τον βρίσκουμε λόγω της σπουδαιότητάς του στα πιο απίθανα σημεία, έναν αριθμό που μνημονεύεται και στη Βίβλο (Α’ Βασιλ. 7:23,26) αλλά και πολλά άλλα και ενδιαφέροντα. Ιδού μερικά: Πολλά χημικά στοιχεία όπως έχει δείξει και ο περιοδικός πίνακας του Ρώσου μαθηματικού Μεντελέγιεφ, ακολουθούν μία μαθηματική σειρά και δομή, αλλά μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία είναι πολλαπλάσια είτε του 4, είτε του 7, ο οποίος βέβαια, προκύπτει από το άθροισμα 4+3, ειδικοί αριθμοί παγκοσμιότητας (4) και έμφασης (3), όπως θα δούμε και παρακάτω. Τα χρώματα του ουράνιου τόξου, χρώματα της ίριδας είναι 7, όπως κατέδειξε για πρώτη φορά ο Ισαάκ Νεύτων αναλύοντας το φως.
Η δημιουργία του ήχου και της μουσικής, με τη γνωστή σκάλα με τις νότες (7+1), ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι (ντο) υποτάσσεται στους αριθμούς 11 και 7. Δημιουργείται η λεγόμενη οκτάβα με αρχή του νέου αριθμού 7. Η διαίρεση του ζωικού και φυτικού βασιλείου σε υπο-ομάδες και η ταξινόμηση των όντων γίνεται με βάση τον αριθμό 7.
Ερχόμενοι στα ζώα, τα φυτά και ιδιαίτερα στον άνθρωπο, και εξετάζοντας τους βιορυθμούς τους, διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι, όχι μόνον ο άνθρωπος, αλλά και τα φυτά και τα ζώα, έχουν εβδομαδιαίους κύκλους, όπως επίσης και οι πρωτόγονοι μονοκύτταροι οργανισμοί! Οι βασικοί βιορυθμοί στο σώμα μας οι λεγόμενοι τσιρκαδιανοί ρυθμοί (από το circus = περίπου και dies = ημέρα, δηλ. περίπου ημερήσιοι), που περιλαμβάνουν εκτός των άλλων και το γεγονός της περιόδου ή εμμήνου ρύσης της γυναίκας, 28 ημέρες (4x7) (για την ακρίβεια 29,5 ημέρες που είναι η πραγματική μέση περίοδος του κύκλου), συμπίπτει με τη διάρκεια του σεληνιακού μήνα, και είναι η μέση περίοδος της κυοφορίας του εμβρύου δηλαδή 9 σεληνιακοί μήνες ήτοι 28x9, ή ακριβέστερα 29,5x9=266 ημέρες. Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι, η ιατρική και η βιολογία μας λένε ότι κάθε 7 χρόνια τα κύτταρα του σώματός μας ανανεώνονται.
Οι νεώτερες επιστημονικές έρευνες κατέδειξαν εκπληκτικά πράγματα: Ότι υπάρχουν έμφυτοι πρωτοπλασμικοί ρυθμοί που έχουν την ίδια περιοδικότητα του σεληνιακού κύκλου. Ότι οι επταήμεροι ρυθμοί έχουν να κάνουν επί χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, με την εσωτερική λογική του σώματος του κάθε βιολογικού οργανισμού. Οι βιολόγοι Susan Perry και Jim Dawson, υποστηρίζουν ότι ο ανθρώπινος οργανισμός διέπεται από ρυθμούς διαφόρων περιοδικοτήτων, μεταξύ αυτών δε και από εβδομαδιαίους. Το εκπληκτικό είναι ότι όχι μόνο υπάρχουν ρυθμοί στο σώμα μας, αλλά αυτοί αλληλεπιδρούν με τους εξωτερικούς ρυθμούς όπως είναι οι εναλλαγές θερμοκρασίας, ο νυχτερινός ύπνος και άλλα. Αυτοί οι ρυθμοί δεν λειτουργούν απομονωμένα. Λειτουργούν σε απόλυτη συνεργασία μεταξύ τους ώστε να υπάρχει ένα αρμονικό αποτέλεσμα στο σώμα και στον οργανισμό (βλ. Susan Perry και J. Dawson, The Secrets Our Body Clock Reveal).
Ο κορυφαίος θεμελιωτής της χρονοβιολογίας Franz Halberg προχωράει ένα βήμα παραπάνω: υποστηρίζει ότι οι επταήμεροι ρυθμοί του ανθρώπινου σώματος είναι η βασική, η γενεσιουργός αιτία που οδήγησε στη θέσπιση και την αναγνώριση της σημασίας της εβδομάδας στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων, όπως θα δούμε και παρακάτω. Μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο, κάθε ζωντανό κύτταρο έχει ριζωμένο στο πρωταρχικό γενετικό υλικό του έναν ρυθμό, έναν παλμό (beat), μια συχνότητα, που το βοηθάει να έρχεται σε συντονισμό και να λειτουργεί για το λόγο που σχεδιάστηκε. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πρόσφατα ότι, ο παλμός στον οποίο είναι συντονισμένη όλη η ζωή, βασίζεται στον αριθμό 7! Ο αριθμός αυτός έχει εγχαραχθεί βαθιά στο αρχαίο γενετικό υλικό της ζωής, και όπως τονίζει ο παραπάνω καθηγητής, ένα βασικό χαρακτηριστικό της δομής του βιολογικού χρόνου είναι η αρμονική σχέση ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες συχνότητας. Οι συνιστώσες αυτές εμφανίζονται να έχουν τιμές πολλαπλάσιες ή υποπολλαπλάσιες του αριθμού επτά. Οι βιολόγοι δεν είναι ακόμη σε θέση να απαντήσουν γιατί ο συγκεκριμένος αριθμός, εμφανίζεται να διέπει ακόμη και πρωτόγονους μονοκύτταρους οργανισμούς. Φαίνεται να υπάρχει ένας κοσμικός νόμος, που διέπει τα πάντα με βάση τον αριθμό 7.
Οι ειδικοί, μετά από πολυετείς έρευνες έχουν καταλήξει ότι αυτές οι βιολογικές λειτουργίες και ο εσωτερικός μηχανισμός των ζώντων – ιδιαίτερα στον άνθρωπο –, δεν μπορεί να είναι τυχαίος, αλλά είναι μέρος ενός αξιοθαύμαστου σχεδίου και μιας ανώτατης ευφυΐας, που εκδηλώνεται σ’ όλη τη φύση με μαθηματικές δομές, συμμετρία και, με φανερή ή αφανή αρμονία.
7: Ένας μοναδικός αριθμός
Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ. Πρόσφατα, δημοσκόπηση του μαθηματικού Άλεξ Μπέλος, στην οποία συμμετείχαν 44.000 άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ψήφισαν τον αριθμό 7 ως τον αγαπημένο τους αριθμό, ακολουθούμενο από το 3 και πιο πίσω το 8, ήτοι 7+1.
Ο καθηγητής δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα της έρευνάς τους στο βιβλίο του «Ο Άλεξ μες στον καθρέφτη». Οι συμμετάσχοντες πρόκριναν 1.123 διαφορετικούς αριθμούς, όμως το 60% μονούς. Αδιαφιλονίκητος νικητής αναδείχτηκε ο αριθμός 7 μεταξύ των αριθμών από το 1 έως το 10. Κάτι που και οι ψυχολόγοι είχαν παρατηρήσει με πειράματά τους, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή, προτιμούν τον αριθμό 7. Γιατί όμως;
Στα πρώτα 10 νούμερα το 7 υπερέχει ως πρώτος αριθμός γιατί είναι αυτός που δεν πολλαπλασιάζεται, ούτε διαιρείται με τους υπόλοιπους αριθμούς αυτής της ομάδας. Δηλ., με άλλα λόγια, μας λέει ο παραπάνω μαθηματικός, ότι ο αριθμός 7 είναι ο μόνος αριθμός ανάμεσα στο 1 και στο 10 που δεν μπορεί να προκύψει από πολλαπλασιασμό ή διαίρεση αριθμών της ομάδας αυτής. Δεν έχει άλλους φυσικούς διαιρέτες εκτός του 1 και του εαυτού του. Είναι ένας αριθμός μοναδικός, το αουτσάιντερ. Είναι ένας αριθμός με μοναδική γοητεία. Γι’ αυτό εμφανίζεται σχεδόν σ’ όλους τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς, από την εποχή των Σουμερίων, οι οποίοι πιθανόν να θεώρησαν τον αριθμό ιερό, και να καθόριζαν τους θεούς τους σε επτάδες, επηρεαζόμενοι από τον αριθμό των 7 πλανητών (τόσοι ήταν γνωστοί τότε). Γι’ αυτό και είχαν σε χρήση μια εβδομάδα επτά ημερών. Αυτή η χρήση όμως ενός ημερολογίου σεληνιακού, με 30 περίπου ημέρες και 360 ημέρες το χρόνο (30x12), σύμφωνα με τη Βίβλο, ήταν σε χρήση ήδη πριν από τις ημέρες του Νώε, όπως προκύπτει από τα χωρία Γεν. 7:11,24· 8:3,4. Μία περίοδος 5 μηνών εξισώνεται με 150 μέρες. Και προφανώς, ο Νώε, διαιρούσε το έτος σε 12 μήνες x 30 ημέρες. Είχε σε χρήση δηλαδή ένα είδος πρωτόγονου ημερολογίου.
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται στον προκατακλυσμιαίο κόσμο, και άρα είναι πολύ πιθανόν να κληροδοτήθηκε στον μετακατακλυσμιαίο από τους απογόνους του Νώε (Σημ, Χαμ και Ιάφεθ). Ήδη, φαίνεται η χρήση εφταήμερων περιόδων (Γεν. 7:4,10· 8:10,14) χωρίς να εξηγείται το γιατί, στην εποχή του πατριάρχη Νώε. Οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι τον θεωρούσαν ιερό. Και ιερό στη συνέχεια τον θεώρησαν και άλλοι αρχαίοι λαοί, χωρίς να είναι απόλυτα ξεκάθαρο το γιατί. Από τη Βαβυλώνα η εβδομάδα επτά ημερών γύρω στο 600 π.Χ. μεταδόθηκε στην Κίνα, και από εκεί στην Ιαπωνία, στο Θιβέτ και στην Κορέα. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν μυστηριώδη αριθμό τον 7, για τις γεωμετρικές του ιδιότητες, επειδή 7 σημεία δε μπορούν να δημιουργήσουν συμμετρία σε έναν κύκλο. Οι πυθαγόρειοι θεωρούσαν τον αριθμό 7 ως εικόνα και πρότυπο της τάξης και της αρμονίας στη φύση, αφού περιελάμβανε δύο φορές το 3 (3+1+3) ή 3x2+1=7. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι περίφημοι 7 σοφοί, οι ελεύθερες τέχνες ήταν 7 (γραμματική, ρητορική, διαλεκτική, αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία, μουσική). Και ακόμη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, ήταν 7, ότι η Ρώμη χτίστηκε πάνω σε 7 λόφους (όπως και η Κωνσταντινούπολη αργότερα που είχε 7 ονόματα). Στην αρχαία Αίγυπτο ο Φαραώ συνήθως παράγγελνε πράγματα σε ομάδες πολλαπλάσιων του 7, στην ινδική μυθολογία 7 είναι οι σοφοί, ενώ οι σύζυγοί τους, θεές, αναφέρονται ως 7 μητέρες· οι βαθμοί μυήσεως στον Μιθραϊσμό ήταν 7, και ο ίδιος αριθμός είχε ιδιαίτερη σημασία στον Ταοϊσμό ακόμη και στη μυθολογία των Ινδιάνων Τσερόκι. Αυτά είναι λίγα μόνο παραδείγματα. Ο φιλέρευνος αναγνώστης, μπορεί να ψάξει και να βρει πολλές άλλες πληροφορίες για τη σημασία του αριθμού 7 σε διάφορες παραδόσεις, μυθολογίες και κουλτούρες, αν ψάξει μόνο π.χ. στη Wikipedia ή στο βιβλίο του Γ. Σιέτου, Ο ιερός αριθμός 7. Η σημασία του αριθμού 7 στην κοινωνική ζωή όμως, επικράτησε με τη διάδοση του Ιουδαιο-Χριστιανισμού.
Ένας συμβολικός αριθμός ειδικής βαρύτητας στη Βίβλο
Ας έρθουμε όμως να δούμε και τον αριθμό επτά μέσα στη Βίβλο και τη σημασία του, και την επικράτησή του στον κοινωνικό βίο, μέσω αυτής και του χριστιανισμού.
Μνημόνευσα ήδη κάτι το βασικό: Η Γένεσις ξεκινά με τις 7 ημέρες δημιουργίας, 6+1 ημέρα ανάπαυσης (ή καλύτερα κατάπαυσης, Ο’) των έργων του Θεού (Γεν. 2:2,3), που θα αποτελέσει αργότερα όπως φαίνεται από το βιβλίο της Εξόδου, τύπος για την καθιέρωση ημέρας ανάπαυσης στον αρχαίο Ισραήλ το Σάββατο (σαμ-μπαθ) (Έξ. 12:14-20, 13:6-10, 16:1,4,5,22-30, ιδίως Έξ. 20:8-11, Δευτ. 9:12-15). Εδώ, αρκούμαι να επισημάνω κάτι ίσως το άγνωστο και εκπληκτικό. Ότι ο πρώτος συγκλονιστικός στίχος της Βίβλου: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανό και τη γη», στα εβραϊκά: «Μπ’ ρεσίθ μπαρά Ελοχίμ σαμαχίμ Βεχά αρετς», αποτελείται από 28 γράμματα (7x4) και από 7 λέξεις!
Αλλά και η ίδια η λέξη επτά, εβραϊκά sheva βλέπουμε να έχει κοινή ρίζα, ομόηχη μάλιστα, με τις άλλες γλώσσες όπως: Σανσκριτική Sapta, Γερμανική Sieben, Αγγλική Seven, Λατινικά Septem, Ελληνικά Επτά. Πράγμα που υποδηλώνει και την αναμφισβήτητη αρχαιότητά του, ίσως προ της διαιρέσεως και διασκορπισμού των πρωτανθρώπων της Μεσοποταμίας. Στην αρχαία Εβραϊκή φαίνεται να έχει σχέση με το ρήμα Saba που σημαίνει ικανοποίηση, πληρότητα. Κάποιοι ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι η ρίζα έχει σχέση και με το Shaba=όρκος (πρβλ. Γεν. 21:29), και εξάγουν το συμπέρασμα ότι ο αριθμός 7 υπάρχει πάμπολλες φορές στη Βίβλο, γιατί με τον αριθμό αυτό ο Θεός σφραγίζει την διαθήκη ή την υπόσχεσή του ως όρκο.
Η έκφραση εβδομάδα, επτάδα ή επτά φορές είναι αναρίθμητη στη Βίβλο. Συγκεκριμένα ο αριθμός 7 υπάρχει 187 φορές (41x7!), και η λέξη εβδομήντα, 56 φορές (7x8). Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα: Ο οιοσδήποτε φονέας του αδελφοκτόνου Κάιν απειλούνταν να τιμωρηθεί εφτά φορές, και ο Λάμεχ εφοβείτο την εκδίκηση 70 φορές, και 7. Ο Νώε έβαλε 7 ζώα καθαρά στην Κιβωτό, το περιστέρι έκανε 7 μέρες για να επιστρέψει, ο Ιακώβ δούλεψε 7 χρόνια στον Λάβαν για να πάρει τη Ραχήλ. Οι γαμήλιοι εορτασμοί στην Παδάν-Αράμ κρατούσαν 7 ημέρες, οι επικήδειες τελετές για τον Ιακώβ 7 ημέρες, 7 ημέρες ήταν τα έτη αφθονίας στην Αίγυπτο του Φαραώ, 7 οι ισχνές αγελάδες, τα τείχη της Ιεριχώ έπεσαν την 7η ημέρα αφού οι 7 ιερείς με τις σάλπιγγες βάδισαν γύρω από την πόλη 7 φορές (Ιησ. Ναυή 6:8), 7 πράγματα είναι απεχθή στον Κύριο (Παρ. 6:16-19), 7 είναι οι στύλοι της σοφίας, ο Ναβουχοδονόσορ επί 7 καιρούς ήταν παράφρων (Δαν. κεφ. 4), ο Νεεμάν διατάχθηκε να πλυθεί 7 φορές στον Ιορδάνη ποταμό. Στον ψαλμωδό (Ψαλμ. 12:6) αναφέρεται ότι ο λόγος του Θεού καθαρίζει επταπλασίως, στον Δανιήλ υπάρχει η προφητεία των 70 εβδομάδων (Δαν. κεφ. 9) κ.λπ.. Ιδιαίτερα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Λευιτικό σύστημα των θυσιών είχε βάση του τον αριθμό 7. Αρχικά το Σάββατο, κάθε 7 χρόνια το Σαββατικό έτος. Κάθε 7ο Σαββατικό έτος ήταν το Ιωβηλαίο έτος, 7x7=49 έτη, 7 εβδομάδες χώριζαν το Πάσχα από την Πεντηκοστή, η εορτή του Πάσχα και κρατούσε 7 μέρες.
Στην Καινή Διαθήκη θα πρέπει να θυμηθούμε ότι: Η Κυριακή προσευχή έχει 7 αιτήματα. Η Μαρία η Μαγδαληνή είχε 7 δαιμόνια που θεράπευσε ο Ιησούς. Ο Πέτρος στην ερώτησή του, πόσες φορές θα πρέπει να συγχωρούμε, λαμβάνει την απάντηση από τον Ιησού: «Όχι επτάκις, αλλά εβδομηκοντάκις επτά» (7x70=490) αριθμός που συμβολίζει την πληρότητα της συγχωρητικότητας (Ματθ. 18:21). Κατά τον Ματθαίο επίσης 7 ψωμιά και λίγα ψάρια πολλαπλασιάστηκαν για να χορτάσουν χιλιάδες, αλλά περίσσεψαν και 7 σπυρίδες (καλάθια) (Ματθ. 15:34-38). Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο υπάρχουν 7 Λόγια του Ιησού που ξεκινούν με το «Εγώ ειμί» (Ιωάν. 6:35, 8:12, 10:7,9 , 10:11-12, 11:25, 14:6, 15:1,5). Ο Ιησούς είπε επτά λέξεις-φράσεις επί του σταυρού, αλλά και πριν πεθάνει έστειλε 70 κήρυκες του Ευαγγελίου να κηρύξουν (Λουκ. 10:1-7). Οι Απόστολοι διάλεξαν 7 διακόνους πλήρεις πνεύματος αγίου και σοφίας (Πράξ. 6:3) ως βοηθούς κ.λπ. Αλλά, κυριότατα στην Ιωάννεια Αποκάλυψη έχουμε πολύ συχνά τον αριθμό 7. Έχουμε τις 7 Εκκλησίες της Μικράς Ασίας, τις 7 χρυσές λυχνίες, τους 7 αστέρες στο δεξί χέρι του Θεού, τις 7 λαμπάδες, τα 7 πνεύματα του Θεού, τις 7 σφραγίδες, τους 7 αγγέλους, τις 7 πληγές, τις 7 χρυσές φιάλες, τις 7 βροντές, τα 7 κέρατα, τους 7 οφθαλμούς, τους 7 βασιλείς. Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχουν και 7 μακαρισμοί στην Αποκάλυψη (1:3, 14:13, 16:15, 19:9, 20:6, 22:7, 22:14).
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο αριθμός 7 χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση στην πληρότητα, και μερικές φορές την τελειότητα των γεγονότων ή των πραγμάτων. Σαφώς, είναι ένας ευνοημένος αριθμός ειδικής βαρύτητας και σημασίας στη Βίβλο. Δεν χρειάζεται βέβαια, επισημαίνω, να φτάσει κανείς στις ακρότητες της αριθμοσοφίας και της καβαλιστικής ερμηνείας ή Καβαλισμού, όπου οι θιασώτες της βλέπουν πίσω από κάθε γράμμα ή φράση της Βίβλου, αριθμοσοφίες ή συμμετρίες αόρατες δια γυμνού οφθαλμού. Κάτι τέτοιο δεν διδάσκει η Βίβλος. Και θα πρέπει κανείς να είναι πολύ επιφυλακτικός για τέτοιες προτεινόμενες ερμηνείες όπως αυτές που παρουσιάζονται έστω καλοπροαίρετα στο βιβλίο του F.W.Grant, Numerical Bible, όπου π.χ., στο χωρίο Έξοδ. 14:19-25 σε κάθε τρεις σειρές εντοπίζονται 72 γράμματα. Ή, στο πολύκροτο βιβλίο του δημοσιογράφου Μάικλ Ντρόσνιν, Ο Κώδικας της Βίβλου, όπου με μια μυστικιστική αριθμοσοφία, επισημαίνονται και προσδιορίζονται μελλοντικά γεγονότα του 20ου και 21ου αιώνα (π.χ. η δολοφονία του Εβραίου Προέδρου Γ. Ραμπίν).
Η, ακόμα εργασίες σαν του Ρώσου μαθηματικού Ivan Panin (Ιβάν Πανίν, 1895-1942), που σε όλη του τη ζωή, επί πενήντα συναπτά χρόνια, έγραφε σε 40.000 σελίδες τα συμπεράσματά του, αθροίζοντας τα γράμματα των λέξεων της Βίβλου και εντοπίζοντας αριθμούς επαναλαμβανόμενους! (βλ. Ivan Panin, Bible Numerics και Mathematics Proves Holy Scriptures, αλλά και κριτική από τον Oswald T. Allis, Bible Numerics, 1961). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι, το εβραϊκό κείμενο έχει μεταβιβαστεί σωστά κατά 90-95%, και, πολύ περισσότερο, ότι δεν μπορεί ο εμπνευστής της Βίβλου τις αλήθειες του να τις έχει «καταχωνιασμένες» ή «κωδικοποιημένες» σε μυστικούς κώδικες που μόνο μερικοί ειδικοί μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν, ενώ η Βίβλος περιέχει φανερές σημαντικές αλήθειες προς όλους για τη σωτηρία τους. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα, Κύριε του Ουρανού και της γης, γιατί τα έκρυψες από τους σοφούς και τους συνετούς και τα φανέρωσες στους ταπεινούς. Ναι, Πατέρα μου, αυτό ήταν το θέλημά Σου» (Ματθ. 11:25).
Δύο ακόμη βασικά πράγματα μπορούν να επισημανθούν πριν κλείσω το παρόν δοκίμιο. Το ένα είναι ότι η διάταξη της τήρησης του Σαββάτου ως ημέρα αργίας ή κατάπαυσης από την εργασία, είναι μοναδική στη Βίβλο. Στους πολιτισμούς της αρχαιότητας ή της αρχαίας Εγγύς Ανατολής δεν υπάρχει ανάλογη διάταξη. Μπορεί να υπάρχει ο αριθμός 7, όχι όμως και έβδομη υποχρεωτική ημέρα ανάπαυσης, η οποία είναι ταυτόχρονα και ημέρα αφιερωμένη σε λατρεία στον Θεό. Κι αυτό γιατί ο Θεός αγιάζει την έβδομη ημέρα (Γεν.2:3).
Στη Βίβλο η έβδομη ημέρα ανάπαυσης είναι ιερή, όπως είναι ιερή και για τον ίδιο τον Θεό η ημέρα ανάπαυσης (κατάπαυσης Ο’), από την υλική του δημιουργία και αγιασμού. Ο άνθρωπος καλείται να μιμηθεί τον Θεό ως προς την τήρηση αγίας ημέρας Σαββάτου, χωρίς να εξαρτάται η ανάπαυσή του από την εργασία άλλου ανθρώπου ή ζώου. Η ανάπαυση της έβδομης ημέρας είναι ανάπαυση στην οποία προσκαλούνται όλοι (Έξοδ. 31:16-17).
Παρόλο που υπήρχαν διαιρέσεις του μήνα στους γειτονικούς λαούς του Ισραήλ, δεν υπάρχει κάτι συγκρίσιμο με το θεσμό της εβραϊκής εβδομάδας όσον αφορά τη σταθερότητα και την ανάπαυση των ανθρώπων (βλ. Ronald de Vaux, Ancient Israel τομ. 1, 1965 σελ. 186-188 και Nahum Sarna, Understandig Genesis, 1970 σελ. 20, Μυρτώ Θεοχαρούς, Ο Αγιασμός του Χρόνου, περ. Αστήρ της Ανατολής Οκτ. 2013, σελ. 263,266).
Για την ιστορία του πράγματος πρέπει να ειπωθεί ότι με την διάδοση και επικράτηση του χριστιανισμού, η ημέρα της ανάπαυσης του Σαββάτου μετατοπίσθηκε στην Κυριακή, ως ημέρα του Κυρίου, και καθιερώθηκε ως αργία από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 321 μ.Χ. Υιοθετήθηκε το Ιουδαϊκό σύστημα ονομασίας των ημερών, και η Κυριακή θεωρήθηκε ως εορτή, οπότε η επόμενη ημέρα θεωρήθηκε Δευτέρα από εορτής, Τρίτη από εορτής κ.ο.κ. Οι τρεις μονοθεϊστικές Αβραμικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) σταθερά είχαν την 7η ημέρα ως ημέρα αγία – αναπαύσεως. Η Γαλλική επανάσταση θέλησε να επιβάλλει ένα σύστημα 10 ημερών (δεκάδα), για την αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας, αλλά απέτυχε, όπως απέτυχε και το εγχείρημα των Μπολσεβίκων στη Ρωσία που θέλησαν να αντικαταστήσουν την εβδομάδα με σύστημα πέντε ημερών. Αλλά το 1940 ο Στάλιν πήρε την απόφαση επαναφοράς της επταήμερης εργασίας!
Νομίζω ότι μετά από όλα αυτά που ειπώθηκαν, φαίνεται καθαρά ο θεϊκός χαρακτήρας, η σφραγίδα του Θεού στη φύση με τον αριθμό 7 ιδιαίτερα, με τις μαθηματικές δομές γενικότερα.
Αν ο αριθμός 7 μπορεί να θεωρηθεί όχι ένας απλός αριθμός, αλλά αριθμός εγχαραγμένος στη φύση, τότε και η ακολουθία Φιμπονάτσι και ο αριθμός π και τόσες άλλες μαθηματικές δομές (π.χ. φράκταλ γεωμετρία) που συνεχώς ανακαλύπτονται και εκπλήσσουν τους επιστήμονες, αναδεικνύουν μια θεία αρμονία που είναι διάχυτη παντού (πρβλ. Ian Stewart, Οι μυστικοί αριθμοί, εκδ. Τραυλός).
Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ. Μπαίνω όμως στον πειρασμό να δώσω το λόγο στον Έλληνα επιστήμονα Άρη Πατρινό, ο οποίος υπήρξε μέλος της Επιτροπής της χαρτογράφησης της ανθρώπινης σκάλας του D.N.A. (άλλη μια εκπληκτική δομή αυτή). Ο Πατρινός ομιλεί με θαυμασμό για την αρμονική συνεργασία τρισεκατομμυρίων όντων που αποκαλύπτει θεϊκή επέμβαση, έναν αόρατο ενορχηστρωτή – όπως θα έλεγε και ο άλλος μεγάλος μαθηματικός, ο Δημήτρης Χριστοδούλου. Γράφει ο Πατρινός: «Η αβίαστη απάντηση για την παρατηρούμενη αρμονία του φυσικού κόσμου, των ζωικών και φυτικών οργανισμών είναι ο Θεός. Πολύ δύσκολο είναι για μένα να δεχθώ ότι όλη αυτή η αρμονική συνεργασία τρισεκατομμυρίων έμβιων όντων είναι απλώς αποτέλεσμα μιας χαοτικής συμπεριφοράς. Επομένως θα ένιωθα περισσότερο άνετα σε μια απάντηση που θα είχε τον Θεό στο ρόλο αυτό. Οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται μόνο ένα μέρος της πραγματικότητας, που μας περιβάλλει. Υπό αυτήν την έννοια κανείς δεν μπορεί να συλλάβει όλες ή κάποιες διαστάσεις του νοήματος της δημιουργίας» (Καθημερινή , 10/4/2005).
Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο που ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (Νόμπελ Φυσικής 1932) μιλούσε «για το θαύμα της συμμετρίας ως το αρχέτυπο της δημιουργίας», και ότι κατά έναν αρχαίο ορισμό «η ομορφιά είναι το κατάλληλο συνταίριασμα των μερών μεταξύ τους και προς το όλο».