Μέρες τώρα, είναι καρφωμένος κυριολεκτικά στο γραφείο του. Δουλεύει ακατάπαυστα, πάνω από ένα δεκάωρο τη μέρα. Τού έχει γίνει εμμονή. Να επιτύχει να λύσει αυτός το μυστήριο των μυστηρίων της φυσικής. Την ενοποίηση των γνώσεων που προέρχονται από τους διάφορους κλάδους της. Αυτή τη χαρά, αυτή την ικανοποίηση, ήθελε να την έχει μόνον αυτός. Ή έστω, πρώτος αυτός.
Ήξερε ότι δεκάδες φυσικοί επιστήμονες στον κόσμο δουλεύουν στον ίδιο τομέα. Το πρόβλημά τους είναι, πώς να κατορθώσουν να ενοποιήσουν τα πορίσματα της κλασικής φυσικής του μεγάκοσμου, όπου κυριαρχούν οι κλασικοί νόμοι της παγκόσμιας έλξης, οι νόμοι της μηχανικής, οι νόμοι της κινητικής, της θερμοδυναμικής κ.λπ. με τη γενική θεωρία της σχετικότητας στο ολικό πεδίο, και με τα πορίσματα της κβαντομηχανικής και της αρχής της απροσδιοριστίας των σωματιδίων, που έχουν να κάνουν με φαινόμενα τα οποία κυριαρχούν στο μικρόκοσμο, στον κόσμο των ατόμων της ύλης, στα πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια... Εκεί τα πράγματα γίνονται περίπλοκα, μια και δεν υπακούν τα σωματίδια, στους κλασικούς νόμους της φυσικής. Ύστερα, είναι και το λεγόμενο «σωματίδιο του Θεού» του φυσικού Πήτερ Χίγκς. Το μποζόνιο, το οποίο δημιουργεί ένα πεδίο στο οποίο τα άλλα σωματίδια κολυμπούν και αυτό τα καθορίζει… Και φυσικά, και η θεωρία των υπερχορδών που διχάζει τους ειδικούς... Και τόσα, τόσα άλλα... μυστήρια, πραγματικά αινίγματα της επιστήμης. Πρόβλημα είναι περισσότερο, πώς αλληλεπιδρούν οι τέσσερις γνωστές θεμελιώδεις δυνάμεις μεταξύ τους: η βαρύτητα, ο ηλεκτρομαγνητισμός, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική δύναμη. Η βαρύτητα φαίνεται να παρεκκλίνει… από τις άλλες.
Αυτά σκεφτότανε, καθισμένος μπροστά στο σκονισμένο γραφείο και στο laptop του, με μια στοίβα χαρτιά, βιβλία και σημειώσεις, δεξιά και αριστερά του, ο διάσημος καθηγητής της σωματιδιακής φυσικής, Κόρναρντ Μπράουν.
Χρειάζεται να επινοηθεί μια θεωρία, σκεπτότανε, που να ενοποιεί όλες τους επί μέρους επιστημονικούς κλάδους της φυσικής και τις γνώσεις που προέρχονται απ’ αυτήν... Μια θεωρία ενοποίησης των πάντων... Βέβαια, όχι μόνο στη φύση, αλλά και στην ανθρώπινη κοινωνία και σ’ όλους τους τομείς, και στον ίδιο τον άνθρωπο, βρίσκουμε τάσεις διχαστικές, διαιρετικές... Αλλά στη φυσική, επιβάλλεται η εξεύρεση μιας ενοποιητικής θεωρίας των πάντων.. Θα τη βρω τη λύση, αλλά είναι και εκείνα τα καταραμένα κονδύλια που περιμένω… Χωρίς χρήματα, έρευνες δεν γίνονται… “Δεί δη χρημάτων…”
Τις σκέψεις του διέκοψε το ελαφρό χτύπημα στην πόρτα. Η γραμματέας του ανήγγειλε την άφιξη του συναδέλφου του Άλεξ Μόρισον.
«Πείτε του να περάσει αμέσως, δεσποινίς, τον περιμένω!».
«Καλώς τον!», αναφώνησε με χαρά. Τον χαιρέτησε με εγκάρδιο τρόπο χτυπώντας τον ελαφρά στην πλάτη, υποδεικνύοντάς του πού να καθίσει..
«Παρακαλώ δεσποινίς» είπε απευθυνόμενος στη γραμματέα του «να μην μας ενοχλήσει κανείς!».
Ο καθηγητής Μόρισον, γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους για την επιστημοσύνη του, έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως. Αλλά οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του...ήταν κάτι που δίχαζε. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του απέφευγαν τις συζητήσεις μαζί του. Λίγοι πάντως, τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα γι’ αυτές, αφού κατόρθωνε να εξισορροπεί επιστήμη και θρησκεία...πίστη και λογική.
«Θα πάρεις ένα καφεδάκι, αγαπητέ μου;»
«Ευχαριστώ...μόλις ήπια...Λίγο νερό όμως, ευχαρίστως...»
«Σε βλέπω απασχολημένο...πνιγμένο κυριολεκτικά σε βιβλία, χαρτιά, υπολογισμούς και σημειώσεις», παρατήρησε ο επισκέπτης.
«Ναι, πράγματι. Εδώ και μήνες με απασχολεί το πρόβλημα της ενοποίησης των κλάδων της φυσικής...Έχω όνειρα για μια τελική θεωρία των πάντων. Θέλω να ανακαλύψω και να διατυπώσω μια ενοποιητική θεωρία, μια θεωρία που να εξηγεί ικανοποιητικά όλα τα φυσικά φαινόμενα και, κυρίως, τις τέσσερις σταθερές που διέπουν το σύμπαν, να τα υπαγάγω όλα σε μιαν αρχή που να τα ερμηνεύει ικανοποιητικά όλα...Γνωρίζεις ότι αυτός ο γρίφος είναι το Holy Graal, το Άγιο Δισκοπότηρο της φυσικής...Όποιος το επιτύχει να το λύσει αξίζει ένα Νομπέλ, δε νομίζεις; Και θα το θελα αυτό το Νομπέλ, αγαπητέ μου, θα το θελα πολύ!»
Ο καθηγητής Μόρισον κατένευσε, κουνώντας το κεφάλι του...
«Συμφωνώ μαζί σου. Μιλάς για την εξίσωση του Θεού, όπως την αποκάλεσαν, την εξίσωση του Αϊνστάιν. Μόνο που το θεωρώ αρκετά δύσκολο αυτό...Αλλά είναι και κάτι άλλο, πώς να στο πω: Αμφιβάλλω, αν τελικά, παρά τη διατύπωση μιας ενοποιητικής θεωρίας των πάντων θα κατορθώσουμε ποτέ ανθρωπίνως, να κατανοήσουμε τα θαύματα της φύσης και να λύσουμε τα μυστήρια που μας περιβάλουν, με την υπεραφθονία της ποικιλότητας και τη ρευστότητα ακόμη που υπάρχει μέσα στην ίδια τη φύση, πράγματα που διαρκώς ανακαλύπτουμε στο μέλλον και θα συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε… Ζούμε σ’ ένα κόσμο ερμηνεύσιμο αλλά και γεμάτο μυστήρια, δε νομίζεις;»
Ο καθηγητής Μπράουν, ξερόβηξε...
«Τα ξέρω όλα αυτά, αγαπητέ μου. Τα ξέρω...Γι αυτό και σε κάλεσα εδώ. Για να ανταλλάξουμε μερικές σκέψεις και να κάνω μια ανάπαυλα στο σκληρό ερευνητικό μου μόχθο… Ίσως ξελαμπικάρει το μυαλό μου, για λίγο. Ξέρω ότι είσαι βαθιά θρησκευόμενος, αλλά και δυνατός επιστήμων... και δεν σου το κρύβω, εκπλήσσομαι… Εκπλήσσομαι, πώς μπορείς και συνδυάζεις θρησκευτική πίστη και επιστημονική κατάρτιση. Εγώ τα βλέπω ασυμβίβαστα τα δυο αυτά, ωστόσο, πάντα μ’ ενδιαφέρει η γνώμη σου, ακόμη κι αν δεν την ασπάζομαι τελικά...»
«Εγώ δε βρίσκω κανένα διχασμό ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη και στην επιστημονική έρευνα. Στην πίστη και στη λογική, όπως το λένε μερικοί. Θα σου υπενθυμίσω, τί είπε ο Αϊνστάιν για την αναγκαιότητα της πίστης στην επιστήμη: “χωρίς την πίστη στην εσωτερική αρμονία του κόσμου, δεν θα μπορούσε να υπάρχει φυσική επιστήμη. Η πίστη αυτή είναι και παραμένει το βασικό κίνητρο κάθε δημιουργικής σκέψης στη φυσική!’’ Η θρησκευτική πίστη για μένα ξεκινάει απ’ εκεί που σταματάει η επιστημονική γνώση. Αφού επιστήμη είναι παρατήρηση, πείραμα και μαθηματικά, ό,τι είναι έξω από αυτά, είναι υπόθεση, θεωρία, εικασία. Πρόκειται ουσιαστικά για πίστη. Γι αυτό συχνά λέγεται: ’’Οι επιστήμονες πιστεύουν...’’. Εμείς οι επιστήμονες εφευρίσκουμε πολλές θεωρίες, υποθέσεις και εικασίες για να καλύψουμε τα κενά της άγνοιάς μας. Δε συμφωνείς; Και η θεωρία του Big Bang, της μεγάλης έκρηξης, ουσιαστικά είναι μια θεωρία, μια ερμηνεία της έναρξης του κόσμου. Όσο και να προοδεύει η επιστήμη, όσο και να αυξάνεται η γνώση, πάντα θα υπάρχουν άγνωστα πράγματα που πρέπει να τα προσεγγίζουμε με προσοχή αλλά και δέος. Πρέπει να ‘μαστε αρκετά ταπεινοί και να ομολογούμε το μέγεθος της άγνοιάς μας σε πολλούς τομείς...Οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος είναι...οι μαύρες τρύπες της άγνοιάς μας, αφού 95% της ύλης, όπως ξέρεις, είναι σκοτεινή. Εκεί που οι άλλοι τολμούν θεωρίες επί θεωριών, για να καταρρεύσουν σα χάρτινοι πύργοι μετά από μερικά χρόνια, εγώ επαναπαύομαι στην υπερβατική πίστη. Για μένα η πίστη αρχίζει με τη διαπίστωση ότι μια ύψιστη διάνοια έφερε σε ύπαρξη το σύμπαν και εδημιούργησε τον άνθρωπο. Η πίστη μου ξεκινάει με μια μεγαλεπήβολη πρόταση “Εν αρχή εποίησεν ο Θεός’’!»
Ένα ελαφρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο παχουλό πρόσωπο του καθηγητή Μπράουν. Για μια στιγμή συνοφρυώθηκε…
«Από δω τά `χες, από κει τά `φερες, ενέπλεξες και πάλι το Θεό στην επιστήμη και στη συζήτησή μας. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι τόσο ο Θεός, όσο το πώς εσύ τον εννοείς. Κι απ’ ό,τι ξέρω και από άλλες συζητήσεις μας, μιλάς για το χριστιανικό Θεό, για το Θεό της Βίβλου, που είναι ένα βιβλίο φοβερά διχαστικό και διαιρετικό, γιατί απ’ αυτό το βιβλίο πήγασαν οι τρείς μονοθεϊσμοί που χώρισαν τον κόσμο, τον φατρίασαν, δημιούργησαν φονταμενταλισμούς, ιερούς πολέμους, σταυροφορίες, σφαγές, αιματοχυσίες και βάλε..»
Η φωνή του είχε αποχτήσει μιαν ένταση και ο ίδιος είχε ελαφροκοκκινήσει. Ο Μόρισον τον κοίταξε σχεδόν ατάραχος.
«Έπρεπε να περιμένω την αντίδρασή σου αυτή...», σιγοψιθύρισε. «Βέβαια, αν σου απαντήσω θα φανεί ότι εκτρέπω τη συζήτησή μας αλλού, αλλά αφού μού θέτεις ένα τέτοιο προκλητικό θέμα, επίτρεψέ μου να σου απαντήσω, όσο πιο σύντομα μπορώ, για να σου καταδείξω ότι η χριστιανική πίστη προηγείται της δικής σου επιθυμίας να ανακαλύψεις τη θεωρία της ενοποίησης των πάντων. Η Βίβλος προηγείται ακόμη και από τον μονισμό, το περίφημο ’’Εν το παν’’ του Παρμενίδη. Και φυσικά, και από όλους τους οραματιστές του κόσμου, σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, που έχουν το όραμα της ενότητας όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας, φυλής ή φύλου. Η Βίβλος έχει ήδη έτοιμη, εδώ και χιλιάδες χρόνια, τη λύση».
Ο καθηγητής Μπράουν, γούρλωσε τα μάτια του.
«Μιλάς σοβαρά τώρα, ή αστειεύεσαι; Είναι δυνατόν ένα παμπάλαιο βιβλίο, μια ξεπερασμένη ιδεολογία, βαθιά διχαστική, να έχει τη θεωρία της ενοποίησης των πάντων;...Είναι εξωφρενικό αυτό!..».
«Επίτρεψέ μου φίλε μου...», τον διέκοψε ο Μόρισον. «Έχε λίγη υπομονή...και θα σου εξηγήσω... Κατ’ αρχάς, θέλω να σου πω δυο λόγια, για τη Βίβλο, που τη θεωρείς βιβλίο ρατσιστικό, διχαστικό και διαιρετικό. Πράγματι, από τη Βίβλο, πηγάζουν οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός εν μέρει, έχουν τις ιστορικές τους απαρχές στη Βίβλο. Και οι τρεις θεωρούν γενάρχη τους φυσικό ή πνευματικό, τον Αβραάμ, έναν πιστό άνθρωπο του Θεού, που έζησε στη Μεσοποταμία πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια, περίπου. Ωστόσο, η Βίβλος στο σύνολό της, δεν διδάσκει ούτε τον πόλεμο, ούτε τις αιματοχυσίες, ούτε τους φατριασμούς. Κάποια αιματηρά επεισόδια που αναφέρει στις σελίδες της η Παλαιά Διαθήκη, δεν αναφέρονται ως παραδείγματα άξια προς μίμηση. Ήταν παροδικά. Ένα αναγκαίο κακό. Όπως αναγκαίο κακό, είναι και ένας ακρωτηριασμός ενός μέλους του σώματος που πάσχει από σηψαιμία για να σωθεί ολόκληρο το σώμα. Η Βίβλος και η χριστιανοσύνη είναι καθαρά ενοποιητικά μέσα. Σκέψου, ότι από το πρώτο βιβλίο της, τη Γένεση, πληροφορούμαστε ότι ένα υπέρτατο όν που προϋπάρχει της ύλης και του κόσμου, δημιουργεί με ακατανόητο για μας τρόπο, τη φύση αλλά και τον άνθρωπο εκ του χώματος, εκ της γης, όπως και τα φυτά και τα ζώα. Όλα έχουν προέλθει από τη γη, από τα ίδια αρχικά δομικά στοιχεία».
«Μα, αν δεν κάνω λάθος, κάπου λέει ότι “είπε και εγεννήθησαν”, δεν πλάσθηκαν...», αντέταξε σε μια στιγμή, διακόπτοντάς τον, ο Μπράουν.
«Σύμφωνοι… Ναι μεν αναφέρεται ότι “είπε ο Θεός και έγιναν”, αλλά διευκρινίζεται παρακάτω ότι ο Θεός εποίησε, έπλασε όλα τα ζώντα πλάσματα, από τη γη. Όχι από την ουσία του, όπως θέλουν οι πανθεϊστικές θρησκείες, ο ινδουισμός και άλλες, ούτε από αγγελική ουσία, ούτε από υπερκόσμια άλλη ύλη, όπως πίστευε ο Αριστοτέλης στην ύπαρξή της, αλλά από τη γη. Το σώμα και η ύλη σύμφωνα με τη Γένεση είναι καλά λίαν. Και είναι αξιοσημείωτο, ότι εκτός από τα γενικά στοιχεία που υπάρχουν σε όλους μεταλλικά και μη, τα λεγόμενα ιχνοστοιχεία, στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν και δέκα εννέα στοιχεία που υπάρχουν στο χώμα της γης. Επίσης…».
«Συγγνώμη, κύριε Μπράουν που σας διακόπτω, αλλά σας ζητούν στο τηλέφωνο..» ειδοποίησε τον καθηγητή, η γραμματέας του.
«Σας είπα δεσποινίς να μην μας διακόψει κανείς! Όποιος κι αν είναι, σημειώστε το όνομά του και θα τόν τηλεφωνήσω εγώ, αργότερα… Συνεχίστε αγαπητέ μου… συνεχίστε».
«Ευχαριστώ. Έλεγα λοιπόν ότι, σύμφωνα με τη Βίβλο, η γυναίκα πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, όπως και ο άντρας, και μάλιστα, από μια πλευρά της προσωπικότητάς του, δήλωση που υπονοεί οργανική και πνευματική ενότητα με τον άντρα. Αυτό είναι ένα άλλο ενοποιητικό στοιχείο. Όπως και το ότι από ένα μόνο ζευγάρι ξεκίνησε όλο το ανθρώπινο γένος και όχι από πολλά, όπως υποστηρίζει η θεωρία του πολυγενετισμού. Και αν διαβάσεις προσεκτικά τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης, θα διαπιστώσεις ότι η αποστασιοποίηση του ανθρώπου από το Θεό, ήταν εκείνη που επέφερε τη σχάση στην αρμονική σχέση Θεού-ανθρώπου, ανθρώπου-συνανθρώπου. Η σχάση αυτή φέρνει τη φθορά, το θάνατο και την πρώτη ανθρωποκτονία. Μετά από χρόνια, στη Γένεση, διαπιστώνουμε τα αποτελέσματα της αμαρτίας, που σαν τεράστια φυγόκεντρος δύναμη, απομακρύνει συνεχώς την ανθρωπότητα από τη μεγάλη ενοποιούσα αρχή, δηλαδή το Θεό, δημιουργό-πατέρα».
«Απορώ με τη σκέψη σου... Θα ήθελα σε κανά δυο σημεία να σε διακόψω και να αντιτάξω απορίες ή ενστάσεις... Αλλά εν πάση περιπτώσει επιθυμώ να μου εξηγήσεις, πώς η Βίβλος και ο χριστιανισμός περιέχουν εν σπέρματι έστω, την αρχή της ενοποίησης των πάντων. Πώς προηγείται δηλαδή του ονείρου της σύγχρονης φυσικής, όπως υποστηρίζεις...».
«Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου... Έλεγα λοιπόν, ότι η ελεύθερη προαίρεση του ανθρώπου και η πεπλανημένη κακή επιλογή του, όπως την εκφράζει έξοχα η Βίβλος, τον οδήγησαν στη φθορά, στο διχασμό, σε φατρίες και σε χαοτικές καταστάσεις στην ανθρώπινη κοινωνία. Τον οδήγησαν, ακόμα, και στη ρήξη των αρχικών αγαθών σχέσεων, φύσης και ανθρώπου. Γιατί, εκεί που ο άνθρωπος πλάσθηκε ελεύθερος ως συνδημιουργός με το Θεό, ως ο βασιλεύς της γης, αφού του δόθηκε άνωθεν η εντολή να κυριεύσει τη γη και να την φροντίζει, ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων επήλθε στη φύση, στα ζώα και στα φυτά. Τη φύση δυστυχώς, την κατέστρεψαν οι άνθρωποι και συνεχίζουν να την ερημώνουν. Η αρχική αρμονική σχέση διεταράχθηκε ανεπανόρθωτα. Το homo homini lupus, έγινε κανόνας στην ανθρωπότητα. Αλλά και το κήρυγμα του Χριστού, ενώ είναι κήρυγμα αγάπης και ειρηνοποιό, όπως όλοι οι καλοπροαίρετοι δέχονται, μπορεί για τους κακοπροαίρετους και τους κακόβουλους, να γίνει αιτία διχασμού όπως ο ίδιος ο Χριστός το προέβλεψε λέγοντας: “Δεν ήρθα να φέρω αναγκαστική ομόνοια και ειρήνη. Ήρθα να φέρω μάχαιρα, δηλαδή διαχωρισμό...”. Ακούγονται παράξενα τα λόγια αυτά, αλλά είναι η προαίρεση του ανθρώπου, όπως σου είπα προηγουμένως, που λειτουργεί διχαστικά και φατριαστικά..»
«Εξακολουθώ να περιμένω να ακούσω την ενοποίηση των πάντων, όπως μου υποσχέθηκες... γιατί μέχρι εδώ δεν άκουσα τίποτα γι αυτό», απάντησε με έκδηλη ανυπομονησία ο Μπράουν.
«Με διέκοψες σ’ αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο. Συνεχίζω και τελειώνω σε λίγο. Στη φύση υπάρχει μια ατέλειωτη ποικιλία, έτσι δεν είναι; Η φύση κατά σε, ο δημιουργός κατ’ εμέ, είναι ένας Θεός ατέλειωτης ποικιλίας. Πίσω από αυτή την ποικιλομορφία όμως, υπάρχει μια εκπληκτική αρμονία και ενότητα. Ο δημιουργός έπλασε έτσι τα όντα και τον άνθρωπο και εναπέθεσε στα γονίδιά τους τέτοιες δυνατότητες, ώστε κάτω από ορισμένες συνθήκες να αναπτύσσονται νέες ποικιλίες σε μια ατέλειωτη πανδαισία όγκων, σχημάτων και χρωμάτων. Δεν υπάρχει μονοτονία, αλλά ενότητα στην ποικιλομορφία και σε όλα τα οικοσυστήματα. Όπως ξέρεις, μερικοί συνάδελφοί μας, μιλούν για τα γεωμετρικά σχήματα που υπάρχουν στη φύση, όπως τους κρυστάλλους του χιονιού, στα λουλούδια, ή ακόμη, και στις ραβδώσεις της ζέβρας και της λεοπάρδαλης, με άπειρο θαυμασμό... Άλλοι μιλούν για την αρμονία, συμμετρία και ομορφιά του σύμπαντος, όπως ο Όσσερμαν, που έγραψε για την “Ποίηση του Σύμπαντος”… Άλλοι, για την ανθρωπική αρχή. Κάποιοι, για το ότι ο Θεός είναι ένας υπέρτατος μαθηματικός που χρησιμοποίησε υψηλής τάξης μαθηματικά για την κατασκευή του σύμπαντος. Εκεί που άλλοι βλέπουν μαύρες τρύπες και καταστροφές, που υπάρχουν βέβαια κι αυτές, ως αποτέλεσμα του νόμου της εντροπίας, άλλοι βλέπουν τάξη και αρμονία και ισορροπία στο σύμπαν με ενοποιητική σκοπιμότητα. Γιατί, αν επικρατούσαν οι φθοροποιές δυνάμεις στο σύμπαν, αυτό προ πολλού θα είχε καταρρεύσει σε έναν κόσμο άπειρο, χωρίς κάποια αρχή. Ωστόσο, το σύμπαν υπάρχει και λειτουργεί με εκπληκτικό τρόπο... Λοιπόν, ο μεγάλος απόστολος της χριστιανοσύνης, ο Παύλος, σε δύο επιστολές του, μας εξηγεί με έναν θαυμάσιο και απλό τρόπο, πώς ο κόσμος του διχασμού και της ματαιότητας της κτίσης, θα απελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς και θα συμμετέχει στην ελευθερία της δόξας των τέκνων του Θεού. Εξ’ αιτίας του ότι ζούμε και αναπνέουμε μέσα σε έναν κόσμο φθοράς και ματαιότητας, μακριά από την κεντρομόλο δύναμη του Θεού, όλη η κτίση συστενάζει μέχρι τώρα... αλλά περιμένουμε την αποκαραδοκία της κτίσης, την ολοκληρωτική και τελειωτική λύση, την απελευθέρωση από τις δυνάμεις της φθοράς, μέσω της ανακεφαλαιώσεως των πάντων, εν Χριστώ... Αυτό που θέλεις να κάνεις, εσύ αγαπητέ μου και όλοι οι φυσικοί, να ενοποιήσεις δηλαδή τις γνώσεις και τα πορίσματα της φυσικής σε μια τελική θεωρία, για να επιτύχεις την “ενοποίηση των πάντων” που φαίνονται κάπως, ακατανόητα, ενώ δεν είναι, αλλά είναι ατέλειωτες ποικιλίες και διάφορες εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων με διάφορα μέσα που ο Θεός θεσμοθέτησε, αυτό λέγω που θες να επιτύχεις εσύ και η επιστήμη με αμφίβολα αποτελέσματα, το έχει προβλέψει ο δημιουργός του κόσμου και το επέτυχε και θα το ολοκληρώσει μέσω του μονογενούς του υιού, του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Παύλος, είναι ξεκάθαρος στο σημείο αυτό».
Ο καθηγητής Μόρισον, έβγαλε από την τσέπη του μια μικρή Καινή Διαθήκη, και άρχισε να διαβάζει: «Γνωρίσας υμίν το μυστήριο του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, ην προέθετο εν αυτώ εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, ανακεφαλαιώσασθαι τα πάντα εν τω Χριστώ, τα επί τοις ουρανοίς και τα επί της γής εν αυτώ».
Ο Μπράουν τον άκουγε και τον κοιτούσε με έκπληξη.
«Παρ’ όλο που είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες τι λέει, επίτρεψέ μου, να σχολιάσω για λίγο το ενδιαφέρον αυτό χωρίο. Ο Θεός είναι ο μεγάλος δημιουργός· ο αρχιτέκτων όχι μόνο του σύμπαντος κόσμου και της ζωής, αλλά και ο αρχιτέκτων του σχεδίου της σωτηρίας και της ενοποίησης και της αρμονίας του κόσμου όλου, και του ανθρώπου, μετά την απομάκρυνσή του από Αυτόν. Το πώς, φάνηκε άγνωστο και μυστηριώδες, όταν οι φυγόκεντρες δυνάμεις της φθοράς και της ματαιότητας εισήλθαν στον κόσμο μετά την επανάσταση ουρανίων πνευματικών όντων και των επιγείων πλασμάτων. Πριν ο Θεός το αποκαλύψει στους ανθρώπους, θα ήταν αδύνατο να εννοήσουμε την απολύτρωση και την ενοποίηση των πάντων. Αυτά αποκαλύφθηκαν με την έλευση του μονογενούς του Υιού. Το ενοποιητικό σχέδιο της σωτηρίας, ήταν καθαρά δικό του σχέδιο, δικής του πρωτοβουλίας, προερχόμενο από την αγαθότητα και τη σοφία του...»
«Μα τώρα, τι μου ζητάς;», αντέδρασε ο Μπράουν. «Μου ζητάς να πιστέψω πράγματα που κανείς δεν έχει δει, ούτε εσύ φυσικά; Μιλάς για Θεό, για το σχέδιό του, για ουράνια πνευματικά όντα... Ξεχνάς ότι είμαι φυσικός... Παρατηρώ φυσικά μεγέθη και τα καταγράφω... Δε μπορώ να πιστέψω αυτά που μ’ αραδιάζεις».
«Αγαπητέ μου, μ’ αναγκάζεις να σου υπενθυμίσω ότι η ανακάλυψη του Πλούτωνα έγινε, πριν γίνει ορατός, με μόνο την ύπαρξη της αόρατης επιρροής του πάνω στον Κρόνο και στον Ουρανό… φυσικά, την ταχύτητα του φωτός δεν την είδε κανείς, και ακόμη το μποζόνιο του Χιγκς κανείς επίσης δε το χει δει, αλλά αν δεν προσδιοριστεί πειραματικά κάποτε, ολόκληρη η κβαντομηχανική καταρρέει... Θέλεις και άλλα παραδείγματα;»
«Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνοι. Και στη φυσική υπάρχουν πράγματα αποδεκτά, χωρίς να είναι ορατά. Αλλά νομίζω, ότι αυτά που λέει ο απόστολος Παύλος, αυτά δηλαδή που μου διάβασες, είναι δικές του θεολογικές ερμηνείες, για να μην τις πω φαντασιοπληξίες. Ο Παύλος διέστρεψε τη διδασκαλία του Χριστού… Άλλωστε ο Χριστιανισμός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά παυλιανισμός, επιτυχημένη διάδοση των ιδεών του ίδιου του Παύλου…»
Στο άκουσμα αυτών των λόγων, ένας ελαφρύς μορφασμός σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Μόρισσον. Κοίταξε το συνομιλητή του μ’ ένα βλέμμα που αποκάλυπτε και μικρή αγανάκτηση ταυτόχρονα…
«Δεν ήξερα ότι έχεις φιλοξενήσει στη διάνοιά σου τέτοιες περίεργες ιδέες, που δεν ξέρω από πού τις έχεις αποκομίσει, μια και δεν φαίνεται να έχεις διαβάσει προσεκτικά, ο ίδιος τη Βίβλο. Σε πληροφορώ, αγαπητέ μου, ότι αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος το λέει και ο ίδιος ο Χριστός, το είπε και ο απόστολος Πέτρος, το λέει και ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Μόνο που χρησιμοποιούν διαφορετικές λέξεις και εκφράσεις ο καθένας. Την ανακεφαλαίωση του αποστόλου Παύλου, ο Χριστός την ονομάζει “παλιγγενεσία”, αναδημιουργία, δηλαδή. Ο απόστολος Πέτρος την ονόμασε “καιρό Αποκαταστάσεως πάντων όσων ελάλησε ο Θεός απ’ αιώνος διά των αγίων αυτού προφητών”. Και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη διαβάζουμε για “τη σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων”, ανθρώπων απ’ όλες τις φυλές, τις γλώσσες και τα έθνη, που στέκονται ενώπιον του θρόνου του Θεού, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ, πόνος, κραυγή, πένθος, θάνατος. “Ιδού γέγονε καινά τα πάντα, κάτω απ’ τη βασιλεία του Θεού”. Σου είπα από την αρχή, ότι η Βίβλος είναι βιβλίο εναρμονισμένο και ενοποιητικό. Γιατί προέρχεται από τη μοναδική ενοποιούσα αρχή: το Θεό! Μόνον αυτοί που δεν την κατανοούν ή δεν θέλουν να την κατανοήσουν, βρίσκουν σ’ αυτήν κενά και αντιφάσεις!».
«Καλά, αν γίνουν όλα αυτά που λες, θα πάψει να λειτουργεί ο νόμος της εντροπίας, ο νόμος της φθοράς της ύλης του σύμπαντος! Οι ειδικοί, όπως ξέρεις, προβλέπουν το θάνατο του ήλιου, άρα και της ζωής στη γη, σε 5.000.000.000 χρόνια!».
«Οι ειδικοί καλά κάνουν και υπολογίζουν… Αλλά κάνουν λογαριασμό, χωρίς τον ξενοδόχο! Όπως σου είπα προηγουμένως, σύμφωνα με το σκοπό του Δημιουργού, όπως αυτός βέβαια αποκαλύφθηκε μέσω των θεόπνευστων συγγραφέων της Βίβλου, το σύμπαν δεν προορίζεται για εκμηδένιση και αυτοκαταστροφή. Αλλά για συντήρηση και μάλιστα ανανέωση: “Νέους ουρανούς και νέα γη προσμένομεν” και “ιδού ποιώ νέα πάντα”! Ο Θεός που δημιούργησε την ενέργεια και την ύλη και το φυσικό σύμπαν ή ακόμα και το πολυσύμπαν, όπως το ονομάζουν μερικοί, έχει την ικανότητα επέμβασης, διατήρησης του κόσμου και ανανέωσής του, δε νομίζεις;»
«Δε ξέρω… δεν έχω στοχαστεί πάνω σ’ αυτά», αποκρίθηκε μουδιασμένος ο Μπράουν.
«Με τη θέλησή σου, συνεχίζω.. Μαζί με το Χριστό, σύμφωνα με τη Βίβλο, έρχεται σε ύπαρξη και η εκκλησία του. Και μέσω του Χριστού και της εκκλησίας του στον ορισμένο καιρό, στα έσχατα, οπότε θα ολοκληρωθεί το σχέδιο της σωτηρίας στο πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός θα ανακεφαλαιώσει, θα συνενώσει δηλαδή, όλα τα διεστώτα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, αγγέλους και ανθρώπους αδιακρίτως φυλής, φύλου και χρώματος δια του Χριστού. Ο Χριστός είναι η κεφαλή των πάντων “τα πάντα δι αυτόν και εις αυτόν έκτισται”. Και όλα θα έρθουν σε μια αρμονική κοινωνία μεταξύ τους, με το τέλος του εσωτερικού διχασμού του ανθρώπου, με το τέλος των διαιρέσεων των πολιτικών συστημάτων, με το τέλος των θρησκευτικών διαιρέσεων, που φέρνει η αμαρτία, η αστοχία δηλαδή, του ανθρώπου να λειτουργήσει ενοποιητικά με το συνάνθρωπό του. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει αναγκαστικά την αποκοπή των γαγγραινιασμένων μελών… Αλλά θα γίνει προς το γενικό καλό. Όπως ένα δέντρο κλαδεύεται από τα νεκρά κλαδιά για να παραμείνει υγιές… στο σύνολό του. Και ο Χριστός, στο τέλος, αφού θα συνενώσει και ενοποιήσει τα πάντα, δείχνοντας την ομόνοιά του προς τον πατέρα, “υποταγήσεται τω υποτάξαντι αυτώ τα πάντα, ίνα ή ο Θεός τα πάντα εν πάσιν”. Έτσι, ο Θεός, στέκεται στην αρχή και στο τέλος της ενοποίησης των πάντων, ή όπως το έθεσε το θέμα ο Μαξ Πλάνκ, “Ο Θεός βρίσκεται στην αρχή της θρησκείας και στο τέλος κάθε επιστημονικής σκέψης”».
Ο καθηγητής Μπράουν χαμογέλασε.
«Δε ξέρω… δε ξέρω, αν μπορώ να πιστέψω σ’ αυτά που μου λες. Πάντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη που μου ανέπτυξες. Δεν περίμενα τέτοια απάντηση από έναν θρησκευόμενο φυσικό επιστήμονα».
«Έτσι είναι οι Χριστιανοί», απάντησε ο Μόρισον… «Ενώ οι επιστήμονες νομίζουν πως ξαφνιάζουν τους Χριστιανούς... οι Χριστιανοί ξαφνιάζουν τους σοφούς του νυν αιώνα. Όπως θα ’λεγε και ο πρώτος μετά τον ένα…»
«Τελικά, μετά απ’ όλη αυτή τη συζήτηση, ξέρεις που καταλήγω;»
«Ανυπομονώ ν’ ακούσω».
«Καταλήγω, ότι ανεξάρτητα απ’ αυτά που μου είπες εσύ πολύ φοβάμαι ότι ακόμα κι αν εμείς οι φυσικοί φτάσουμε κάποτε στο σημείο να προτείνουμε μια “τελική θεωρία που να εξηγεί τα πάντα”, είναι πολύ πιθανόν η πρόταση αυτή να μην μπορεί ν’ αποδειχτεί αν αληθεύει ή όχι. “Ποτέ δε θα μπορέσουμε να διαβάσουμε το μυαλό του Θεού”, όπως έλεγε και ο Στίβεν Χόκιγκ…»
«Αυτό που λες, εμένα δε με ξαφνιάζει… Καλό θα 'ταν να το καταλάβουν κι άλλοι», είπε, κάνοντας μια αόριστη χειρονομία ο Μόρισον, την ώρα που ετοιμαζότανε να αποχωρήσει…