Ζωή προς τα μέσα άγονη
Ο αυτο-εγκλεισμός οδυνηρός
Το έξω τώρα πια
το βλέπεις μόνο από μέσα
Οι οδοιπόροι σπάνιοι
Άδειοι οι δρόμοι άδειες οι πλατείες
Στόλοι περιπολικών κι ασθενοφόρων
Εκεί που άλλοτε έσφυζε η ζωή
Τώρα σφυγμός κανένας.
Ελάχιστοι κινούνται
– κινούμενες βόμβες νάρκες κρυφές –
Το Δέντρο της ζωής πρασίνισε και πάλι
Των φύλλων το θρόισμα ελπίδα δίνει κρυφή
Το χορτάρι χορεύει αμέριμνο
Στον ήλιο
‘πασχαλιές μεσ’ απ’ τη νεκρή γη’.
Η φύση – αυτό το θαύμα του Θεού –
Ξεμυτίζει.
Και η ζωή συνεχίζεται…
Αλλά τώρα προς τα μέσα μόνο.
Μόνο προς τα μέσα.
Οι διάλογοι καθ’ εαυτόν αλματωδώς αυξάνονται.
Οδυνηρός ο αυτο-εγκλεισμός, επίπονος.
Οι τοίχοι στενεύουν απειλητικά τα μάτια τους.
Η θλίψη υποθάλπει του καθ’ ενός τις υποψίες.
Αλλ’ όμως η ανθρωπιά ζωντανή παραμένει…
Μέσα κι έξω. Παραμένει.
Και η ζωή συνεχίζεται.
Και ο άνθρωπος τελικά μένει.
Όρθιος.