Τυγχάνω μια επαρκής αναγνώστρια Λογοτεχνίας και βιβλιοφάγος. Διαβάζω κυρίως σύγχρονη λογοτεχνία, πεζογραφία και ποίηση. Μου αρέσει η Άλκη Ζέη, ο Καζαντζάκης, ο Παπαδιαμάντης, η Αλκυόνη Παπαδάκη, ο Βρεττάκος, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης κ.άλλ. Αγαθή συγκυρία έφερε ώστε να διαβάσω την ποίηση του Δημήτρη Τσινικόπουλου. Τον γνώρισα μέσα από τις ποιητικές του συλλογές Μέθεξη, Σύφλογο, Τρίστιχα και Χάι Κάι, Φεγγαροκουβέντες και Γρίφοι της Άμμου και Terra Amata. Αρκετά ποιήματά του υπάρχουν στην ιστοσελίδα του. Απ’ εκεί ξεκίνησε και η πρώτη μου γνωριμία και επαφή.
Θεωρώ τον εαυτό μου ακατάλληλο για να εκφέρω κρίση σε λογοτεχνικά θέματα, γιατί δεν είμαι βιβλιοκριτικός, αλλά θα ήθελα να πω λίγα λόγια, για την ποίηση του Δημήτρη Τσινικόπουλου που την ξεχώρισα, γιατί με άγγιξε βαθειά.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους σύγχρονους ποιητές/τριες, που είναι απαισιόδοξοι, κυνικοί και πολλές φορές ερμητικοί θα έλεγα ακατανόητοι, ο ποιητής Δημήτρης Τσινικόπουλος, εμφανίζεται ως υμνωδός του έρωτα και της ζωής… Μέσα από τα ποιήματά του γνωρίζει κανείς τον άνθρωπο και αποκτά επίγνωση της πραγματικότητας, γιατί θίγει θέματα της ζωής, της αγάπης, του μυστηρίου, του πόνου, του θανάτου, του χρόνου, της λύτρωσης… Πρόκειται – κατά την ταπεινή μου άποψη –, για μια ποίηση ανθρωποκεντρική, μεστή, δυνατή, δημιουργική, που σε πάει ένα ποιοτικό βήμα παραπέρα. Συνδυάζει αρμονικά τον ρομαντισμό με τον ρεαλισμό. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη «Μέθεξη», που είναι μια βαθειά φιλοσοφημένη ποίηση και θέτει στον αναγνώστη ερωτήματα (μεταφυσική την χαρακτηρίζει ο ίδιος ο ποιητής), αλλά το διαβλέπει κανείς και σε άλλα ποιήματά του, ποιήματα που διάβασα στην ιστοσελίδα του και στον τοίχο του στο Facebook. Όπως: «Ένα κάθισμα είναι ένα κάθισμα», «Σαν απολίθωμα», «Τα λόγια της Σιωπής», «Μην τις πληγώνετε τις λέξεις», «Στο καράβι της ζωής» κ.άλλ.
Έχω την εντύπωση, ότι, κάθε νέο του ποίημα αφαιρεί από το προηγούμενο τον τίτλο του καλύτερου. Γιατί πρόκειται για μια ποίηση υψηλής ποιότητας, όπου σε άλλα ποιήματα κυριαρχεί λυρισμός και σε άλλα στοχασμός με συγκρατημένο λυρισμό. Είναι η υπόρρητη έκρηξη συναισθημάτων και σκέψεων, που βρήκαν ξεχωριστές λέξεις και εικόνες καταπληκτικές! Με κάνουν να βλέπω μιαν άλλη πλευρά της ζωής… της ψυχής… και της σκέψης ακόμη, γιατί δεν είναι όπως προανέφερα μια ποίηση γριφώδης και ακατανόητη, αλλά μια ποίηση που μιλάει ευθύβολα στην διάνοια και στην καρδιά του αναγνώστη. Νομίζω ότι στα περισσότερα ποιήματά του, έρχεται, υποδεικνύεται, ή υποφώσκει πάντα η λύτρωση. Οι στίχοι του ζεσταίνουν την ψυχή, γιατί η ποιητική του ευαισθησία είναι ολοφάνερη. Ιδιαίτερα στα ερωτικά του ποιήματα που βρίσκονται στο Σύφλογο και στην Terra Amata. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο αγγίζει την καρδιά του αναγνώστη και την πλημμυρίζει με θαυμάσια συναισθήματα. Κάπου διάβασα ότι, ο ποιητής, πρέπει να είναι ο δάσκαλος της ελπίδας. Και νομίζω ότι αυτό το πετυχαίνει ο Τσινικόπουλος με την ποίησή του. Μας δίνει μια ελπίδα για κάτι καλύτερο, κάτι βαθύτερο, για «νέους ουρανούς και νέα γη», όπως τούτο αποτυπώνεται ιδιαίτερα στα ποιήματά του «Εμείς δεν είμαστ’ εμείς», «Αποκάλυψις των Υιών», «Οι Ένθεοι» κ.άλλ. Αλλά και η αδημοσίευτη ποιητική συλλογή του ‘Καρπός Χειλέων’, αναδεικνύει τη βαθιά θρησκευτική του φύση. Σας προτρέπω να διαβάσετε κάποια ποιήματα στην ιστοσελίδα του.
Από την ποίησή του, και την ανάλυση που κάνει κατά καιρούς σ’ αυτά, όπως οι «Αετοί και το σώμα» ή «ο Ιησούς είπε», αλλά και από τα δοκίμιά του που υπάρχουν στην ιστοσελίδα, προκύπτει ότι έχει πολλές γνώσεις και εμπειρία σε πολλά θέματα. Και αυτό, σε συνδυασμό με την ευαισθησία του, δημιουργούν μια πένα δυνατή. Ο σύζυγός μου, μου χάρισε το βιβλίο του «Πιόνια στη σκακιέρα του έρωτα», μια συλλογή διηγημάτων, όπου εκεί φαίνεται η ικανότητά του να ψυχογραφεί τη γυναικεία ψυχολογία στα ερωτικά θέματα της καθημερινότητας με τη δική του οπτική. Αλλά και τα τρίστιχά του όπως υπάρχουν στις «Φεγγαροκουβέντες…» είναι δείγματα άρτιας τεχνικής επεξεργασίας. Νομίζω ότι, ο Δημήτρης Τσινικόπουλος είναι ένας σπουδαίος σύγχρονος δημιουργός, με σπάνιο επίπεδο και ήθος! Δεν θα πω τίποτα για το δοκιμιακό του έργο όπως «Το Στοίχημα του Πασκάλ», «Το Μυστήριο του Κακού», «Οι πνευματικοί πατέρες του Νίκου Καζαντζάκη», όπου εκεί φαίνεται η διεισδυτική του ικανότητα και ο ερευνητικός του μόχθος. Αυτά είναι έργα για δυνατούς λύτες. Εγώ διαβάζω λίγο και στοχάζομαι…
Εύχομαι μέσα από το έργο του, να τον γνωρίσουν περισσότεροι νέοι άνθρωποι και να αντλήσουν σκέψη από τη σκέψη του… γνώσεις από το δυνατό μυαλό του… ευαισθησία από την καλοσύνη του και την ανθρωπιά του. Κάτι που λείπει στις μέρες μας. Όσο για την ποίησή του, δεν μπορείς να μην την διαβάσεις πάνω από μια φορά. Μόλις μπεις στον κόσμο της δεν θέλεις να βγεις ξανά. Πριν τελειώσω το μικρό αυτό σημείωμα για έναν μεγάλο δημιουργό, σας παραθέτω ένα ποίημά του που μ’ αρέσει πολύ. Έχει τον τίτλο «Λουλούδι λαμπερό».
Φλογισμένος γύρω ο αγέρας
Λευκάζεις λουλούδι λαμπερό
Απαλά αθώρητα φιλιά
Οι στιγμές αποστηθίζουν του στήθους το μεταίχμιο
Φιλώ τα λευκά λουλούδια
Χαϊδεύω την άπλα της στιγμής
Γραμμές αλαφρές, πανάλαφρες
Ομορφιάς αθύρματα
Μπουκιές από αρωματισμένη σάρκα
Θύελλα
Θέρμη
Χάδι
Η θάλασσα μεθυσμένη στην ακτή ακουμπά
κι αναδιπλώνεται
Από πάνω μου ο ουρανός παιανίζει
Ωσαννά σημαίνοντας.
Και από την αδημοσίευτη ποιητική του συλλογή «Καρπός χειλέων» (εύχομαι σύντομα να δει το φως της δημοσιότητας), παραθέτω ένα ποίημα που με συγκίνησε βαθύτατα. Τίτλος του, «Κύριε σ’ αναζήτησα».
Κύριε
απόψε στο κλινάρι μου σ’ αναζήτησα
και πάλι.
Ένοιωσα τη θλίψη μου βαριά,
πιο βαριά κι απ’ την υγρή άμμο της θάλασσας.
Το μαξιλάρι
και το στρώμα μου
έγιναν σφουγγάρι
και ρούφηξαν τα δάκρυά μου.
Σ’ αναζήτησα Κύριε.
Σ’ έψαξα ολονυχτίς
Σ’ έκραξα γονυπετής
Και στο τέλος
ενώ έψαχνα εσένα
ανακάλυψα
τον κρυμμένο εαυτό μου…
Δεν ξέρω πως αισθανθήκατε εσείς… αλλά εγώ διαβάζοντας το ποίημα ένιωσα έναν άλλο ψαλμωδό Δαβίδ, να μιλάει μυστικά στην καρδιά μου… Ποιητές με προσευχές, δεν υπάρχουν πια στην εποχή μας… Ο Δημήτρης Τσινικόπουλος είναι ένας απ’ αυτούς, ένα σπάνιο είδος, ένα απολίθωμα που ζει μαζί με τον σύγχρονο άνθρωπο όπως γράφει σ’ ένα ποίημά του…
Ελένη Γεωργακάκου
Αναγνώστρια Λογοτεχνίας