Πήραμε το θαυμάσιο βιβλίο, του Δημ. Τσινικόπουλου Ποίηση στα λόγια του Ιησού. Κι ήρθε η αποκάλυψη: είδαμ’ εκεί πως ο ποιητής Άγγελος Δημητρίου κι ο δοκιμιογράφος Τσινικόπουλος ήτανε το ίδιο πρόσωπο. Συγκλονιστήκαμε απ’ τη μελέτη κι αποφασίσαμε να διαβάσουμε το Σύφλογο.
Η έκπληξή μας στάθηκε ακόμη πιο μεγάλη. Καθώς διαβάσαμε τη συλλογή Σύφλογο, διαπιστώσαμε την αρτιότητα και την αξία της ποίησής του. Επιτέλους είχαμε βρει μια συλλογή γραμμένη σ’ ελεύθερο στίχο, μ’ αληθινή, υποδειγματική ποίηση, πλημμυρισμένη από ποτάμια λυρισμού, που κυριαρχούσανε φωτεινές δέσμες πολύχρωμων εικόνων μ’ έναν πλούτο μεταφορών και παρομοιώσεων, κι όλων εκείνων των απαραίτητων στοιχείων που κάνουνε τον ανθρώπινο λόγο "ποίηση", δηλ. γλώσσα των θεών.
Ένα ερωτικό παραλήρημα είναι η συλλογή. Στο πρώτο μέρος υμνεί την αγαπημένη με στίχους καταπληκτικούς. Τόσο δυνατά ερωτικούς στίχους μόνο στο Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα συναντήσαμε. Δεν ξέρουμε αν ο ποιητής διάβασε το Σολομώντα, μα ο πειρασμός μάς σπρώχνει να καταχωρίσουμε δυο μικρά αποσπάσματα απ’ τους δυο ποιητές, που φανερώνεται όλο το μεγαλείο του ωκεάνειου ερωτισμού τους.
Γράφει ο Δημητρίου (σελ. 9): Έχεις το χρώμα των ματιών μου / Έχεις τη φλόγα των χεριών μου / Το ρυθμό της ανάσας μου. / Κι όταν ακουμπώ το κεφάλι μου / στο στήθος σου / ακούω τους σφυγμούς της καρδιάς σου / μεσ’ τους παλμούς της καρδιάς μου. Κι ο Σολομώντας τραγουδάει (σε μετάφραση Ν. Παπακωνσταντίνου): Ωραία που είσαι ποθητή μου, ωραία που είσαι / τα μάτια σου είναι ίδια περιστέρια / πίσω απ’ το διάφανο το πέπλο σου /... / Πεντάμορφη είσαι, πολυαγαπημένη μου, / κι απάνω σου δε βρίσκεται ψεγάδι.
Το απόσπασμα απ’ τη συλλογή του Αγγέλου Δημητρίου δεν είν’ απ’ τα ενδεικτικότερα, όμως, δείχνει το έντονο ερωτικό, λυρικό ανάβρυσμα της ψυχής του, που φτάνει σ’ ακραία όρια. Η ύπαρξή του ζει κι αναπνέει μόνο για τη αγαπημένη, περιστρέφεται γύρω της σα μαγνητισμένος, υποταγμένος στο πάθος της αγάπης, που ολάκαιρος ο κόσμος, το παν, είν’ Εκείνη.
Στο δεύτερο μέρος της συλλογής, Συλφίδα, υμνείται η αιώνια και παντοδύναμη θηλυκότητα της γυναίκας με τέτοιους λυρικούς αναπαλμούς και μολπές μουσικότητας, που μας συγκλόνισε αισθητικά. Σε κείνο το Αναδύθηκες κατά την ταπεινή μας γνώμη, ο λυρικός λόγος του Αγγ. Δημητρίου, σπάζει το φράγμα και της αυστηρότερης απαίτησης του πιο δύσκολου αναγνώστη και υψώνεται σαν ένας πολύχρωμος πίδακας.
Ενθουσιαστήκαμε απ’ την ερωτική μέθη που αποπνέει Η ιέρεια της αγάπης κι εκστασιαστήκαμε τέλος μπροστά απ’ τις φωτεινές λάμψεις του οργιαστικού λυρισμού του στο Συλφίδα του. Ακολουθούν λίγα Χάι-Κάι, που τα σφραγίζει μι’ απερίγραπτη ομορφιά. Θα δώσουμε ένα - δυο δείγματα στην τύχη, γιατί δυσκολευόμαστε να κάμουμε δίκαιη επιλογή: Τα ωκεάνεια μάτια σου / Δακρυσμένα μιλούν / Τη διάλεχτο του πόνου.
Η αγάπη σου πυρ αδηφάγον / Η αγάπη μου / Αχόρταγος Άδης.
Και το τελευταίο της συλλογής Σύφλογο: Ακόμα κι όταν δεν / Σ’ αγαπώ / Το ξέρεις πως σ’ αγαπώ.
Το Σύφλογο είναι μία κατάχτηση της ελευθερόστιχης ποίησης.
Δημοσθένης Ζαδές