Όταν μ’ αγγίζεις
το ποτάμι της ζωής
μέσα μου
γίνεται χείμαρρος ορμητικός.
Η χλόη ανθίζει και χαμογελά,
θυμάρι μοσχοβολάνε
οι πλαγιές των λόφων.
Όταν μ’ αγγίζεις
χαρούμενες θάλασσες απλώνονται
στους γλαυκούς μου ορίζοντες.
Μύριες παπαρούνες ανάβουν τα κόκκινα
φανάρια τους.
Δέντρα φορτωμένα με άνοιξη ανθίζουν
στα μάτια μου.
Και οι λευκοί χειμώνες με τα ρίγη τους
λειώνουν και χάνονται.
Λειώνουν και χάνονται...