Διάβασα το άρθρο του καθηγητή κ. Μιχ. Δερμιτζάκη για την πολύκροτη Ίντα (Κυριακή 31 Μαΐου) και εκτίμησα την ειλικρίνειά του. Όπως γράφει ο κ. καθηγητής, από την επιστημονική κοινότητα πιστεύεται ότι είναι ένα είδος «χαμένου κρίκου». Αλλά ορθά ερωτά: Είναι όμως πράγματι κάτι τέτοιο; Τεκμηριώνει την επιστημονική του διαπορία, με τη δήλωση: «Το αρχείο των απολιθωμάτων από αυτή την περίοδο είναι ελλιπές και υπάρχουν περισσότεροι χαμένοι παρά συνδετικοί κρίκοι...» Εδώ λοιπόν δεν πρόκειται για έναν χαμένο κρίκο αλλά για δεκάδες ή εκατοντάδες χαμένους κρίκους, που να συνδέουν οποιαδήποτε Ίντα των 47 εκατομμυρίων ετών με τον συγγενή μας (;) των 6 ή 7 εκατομμυρίων ετών, κι από εκεί με τον Ηomo Αfarensis (τη γνωστή Λούσυ) των 3,6- 2,6 εκατομμυρίων ετών κ.λπ. Αναφέρει ο κ. Δερμιτζάκης την περίπτωση του λεγόμενου πιθηκάνθρωπου της Ιάβας που ανακάλυψε ο Ντιμπουά, αλλά ατυχώς αυτό το απολίθωμα δεν πείθει περί συνδετικού κρίκου μεταξύ ανθρώπου και υποτιθέμενων προγόνων του, αφού ο ίδιος ο Ντιμπουά αποκήρυξε την ερμηνεία του, γιατί έγινε γνωστό ότι το εύρημά του ήταν μια σύνθεση δικής του επινόησης (τρία διαφορετικά δόντια και απολιθώματα σε μια απόσταση 14 μέτρων), καθώς και μηριαία οστά και κρανίο, ανεξάρτητα μεταξύ τους, καθώς και κάτω σιαγόνα που βρέθηκε σε απόσταση 40 χιλιομέτρων! Ο Ντιμπουά παραδέχθηκε επίσης ότι ανακάλυψε στα ίδια αποθέματα απολιθωμάτων και οστά σύγχρονων ανθρώπων. Όπως γράφει ο Φουτουγιάμα: «Τα απολιθώματα των ανθρωποειδών είναι λίγα και έχουν ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους από διάφορους ερευνητές». Και ο αθεϊστής Richard Dawkins σημειώνει ότι «είναι πιο ασφαλές να υποθέτουμε ότι τα απολιθώματα είναι συγγενείς παρά πρόγονοί μας». Ο κ. Δερμιτζάκης πάντως με το βιβλίο του Γεωλογικές προσεγγίσεις στην Εξαήμερο του Μ. Βασιλείου δεν αποκλείει τη δημιουργία μαζί με την όποια εξέλιξη, και αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα θέση.