Σχεδόν ολόκληρη η υπόλοιπη διδασκαλία κι οι πράξεις του Ιησού κηρύττουνε την πραότητα, την υπομονή, την επιείκεια. Είναι ο οικογενειάρχης, που δέχεται τον άσωτο υιό, είναι ο εργάτης, που έρχεται την τελευταία ώρα και πληρώνεται καθώς οι άλλοι, είναι ο ελεήμων Σαμαρείτης· ο ίδιος δικαιολογεί τους μαθητές του που δε νηστεύουν· συγχωρνάει την αμαρτωλή γυναίκα· αρκιέται να συστήσει στη μοιχαλίδα «μηκέτι αμάρτανε»· καταδέχεται μάλιστα να φανεί συγκαταβατικός στην απλοϊκή χαρά των προσκαλεσμένων του γάμου εν Κανά, που, ξαναμμένοι από το κρασί, ζητούνε να πιούνε κι άλλο· και προς χάρη τους, κάνει ένα θαύμα, μεταβάλλει το νερό σε κρασί.
Δεν ξεσπάει, μάλιστα, ούτε εναντίον του Ιούδα, που μέλλει να τονέ προδώσει· προστάζει τον Πέτρο να θέσει την μάχαιραν εις την θήκην της· μαλώνει τους υιούς του Ζεβεδαίου, που του λένε: «Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από του ουρανού και αναλώσαι αυτούς, ως ο Ηλίας εποίησε;» επειδή μια πόλη των Σαμαρειτών δε θέλησε να τονέ δεχτεί.
Τέλος, πεθαίνει θύμα του φθόνου. Αν τολμήσει κανείς να παραβάλει το ιερό με το βέβηλο κι ένα Θεό με έναν άνθρωπο, ο θάνατός του, για να μιλήσουμε «κατ’ άνθρωπον», έχει μεγάλη σχέση με το θάνατο του Σωκράτη. Ο έλληνας φιλόσοφος πέθανε εξ αιτίας του μίσους των σοφιστών, των ιερέων και των αρχηγών του λαού· ο νομοθέτης των Χριστιανών υπέκυψε στο μίσος των γραμματέων, των Φαρισαίων και των Ιερέων. Ο Σωκράτης μπορούσε ν’ αποφύγει το θάνατο και δεν το θέλησε· ο Ιησούς Χριστός επρόσφερε θεληματικά τον εαυτό του. Ο έλληνας φιλόσοφος εσυχώρεσεν, όχι μόνο τους συκοφάντες του και τους άδικους δικαστές του, αλλά τους παρακάλεσε να μεταχειριστούνε μιαν ημέρα τα παιδιά του καθώς αυτόν, αν ευτυχούσαν να γίνουν άξιοι του μίσους τους, όπως αυτός· ο νομοθέτης των Χριστιανών, απείρως ανώτερος, παρακάλεσε τον Πατέρα του να συγχωρέσει τους εχθρούς του.