Avel avalim amar Koheleth*
(הֲבֵל הֲבָלִים אָמַר קֹהֶלֶת)
Οι ζωντανοί γνωρίζουν πως μια μέρα θα πεθάνουν.
Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα.
Έτσι είπε ο σοφός Εκκλησιαστής με όλη του τη σοφία και τη γνώση.
Οι ζωντανοί γνωρίζουν πως μια μέρα θα πεθάνουν·
όμως, ενόσω ζουν, θέλουν να κερδίσουν τον κόσμο όλο,
μ’ όλο που καλά γνωρίζουν–όπως είπε ο σοφός–
πως δεν υπάρχει γνώσις ούτε σοφία,
ούτε λογισμός στον Άδη που θα πάνε.
Γνωρίζουν οι ζώντες ότι τα πάντα εκεί αφανίζονται…
Και η αγάπη τους και το μίσος τους και ο φθόνος τους θα χαθούν.
Γνωρίζουν ότι ο θάνατος εξισώνει τους πάντες χωρίς γνώση αριθμητικής και ζυγαριά στα χέρια.
Οι ζώντες, παρ’ όλο που γνωρίζουν πως μια μέρα θα πεθάνουν,
θέλουν να παραμείνουν ζώντες, για τη ζωή.
Χύνουν δάκρυα για τους νεκρούς·
ύστερα τους ξεχνούν και τους απολησμονάνε
και ρίχνονται με πάθος στη ζωή.
Οι ζώντες αγαπάνε παράφορα το σώμα της ζωής.
Γιατί γνωρίζουν, όπως είπε ο σοφός,
πως καλύτερα είναι σκυλί ζωντανό παρά λιοντάρι νεκρό.
Οι ζωντανοί αγαπούν τη ζωή
και μισούν θανάσιμα το θάνατο (ευρισκόμενοι έστω και στα πρόθυρα του θανάτου)
γιατί γνωρίζουν ότι οι ζώντες γίνονται νεκροί και όχι οι νεκροί ζώντες.
Μπορεί να κλαίνε οι ζώντες για τους νεκρούς και να τους μακαρίζουν που ξεχνούν και απολησμονάνε,
μα δεν θέλουν να πέσουν με τίποτα στα νύχια του θανάτου.
Γνωρίζουν καλά οι ζώντες,
ότι οι νεκροί δεν έχουν μάτια για να κλάψουν για τους ζώντες,
όπως οι ζωντανοί κλαίνε για τους νεκρούς.
Οι ζωντανοί γνωρίζουν πως μια μέρα θα πεθάνουν.
Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα.
Αυτά είπε ο σοφός Σολομών, αναφωνώντας εκείνο το avel avalim.
*Ματαιότης ματαιοτήτων, είπε ο Εκκλησιαστής.