Καταστροφισμός vs Ομοιομορφισμός

Ο αληθινός εχθρός της θεωρίας της εξέλιξης είναι η διδασκαλία της ομοιομορφίας,
σύμφωνα με την οποία, κανένα εξαιρετικό γεγονός δεν συνέβη στο παρελθόν.
ΙΜΜΑΝΟΥΕΛ ΒΕΛΙΚΟΦΣΚΥ

Αν ζούσε σήμερα ο Κάρολος Δαρβίνος,
το έργο του πιθανότατα δε θα επικεντρωνόταν στην προέλευση των ειδών
αλλά στον επικήδειο των ειδών.
Δρ. ΜΟΣΤΑΦΑ ΤΟΛΜΠΑ
Δ/ντής του προγράμματος ΟΗΕ για το περιβάλλον

 

Ένας από τους βασικούς πυλώνες όπου ο Κάρολος Δαρβίνος στήριξε τις θεωρίες του και, ιδιαίτερα, εκείνης της κοινής καταγωγής όλων των όντων από τις απλούστερες μορφές ζωής, ήταν και η θεωρία του ομοιομορφισμού (uniformitarianism) στη γεωλογία, που την υποστήριξαν οι Τζέημς Χάττον (James Hutton 1726-1797) και Τσαρλς Λάυελ (Ch. Lyell 1797-1875). Ο τελευταίος, υπήρξε στενός φίλος του Δαρβίνου. Σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία «το παρόν είναι το κλειδί του παρελθόντος» και, για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το παρελθόν, ιδιαίτερα στη γεωλογία, πρέπει να στηριχτούμε στο τι συμβαίνει στο παρόν. Με άλλα λόγια, ομοιομορφισμός, είναι η θεωρία κατά την οποία, οι γεωλογικές διεργασίες και οι φυσικοί νόμοι που υπάρχουν και λειτουργούν σήμερα για την μεταβολή, ή τροποποίηση του φλοιού της γης, ενεργούσαν με τον ίδιο τρόπο και ένταση σ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου που σχηματίστηκε η λεγόμενη «γεωλογική στήλη», και, ότι, τα γεωλογικά γεγονότα του παρελθόντος μπορούν να εξηγηθούν με και από, τις φυσικές δυνάμεις που δρουν και παρατηρούνται σήμερα.

Ο Λάυελ διατύπωσε τη θεωρία του στηριζόμενος βασικά πάνω στη σκέψη του Ισαάκ Νεύτωνος, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν κυβερνιέται από σταθερούς και αμετάβλητους νόμους και κατ’ αναλογία μ’ αυτήν. Γι’ αυτό και ονόμασε το βιβλίο του «Αρχές της Γεωλογίας» (3 τόμοι) όπως και ο Νεύτων ονόμασε την περίφημη μελέτη του Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές)⁽¹⁾. Επίσης, ο Λάυελ, στηρίχτηκε και στις θεωρίες του Τζέημς Χάττον, που υποστήριζε μεταξύ άλλων, ότι η γη ήταν αντικείμενο ατέλειωτων γεωλογικών κύκλων⁽²⁾.

Η θεωρία αυτή βόλευε αφάνταστα το Δαρβίνο, γιατί, έτσι, μπορούσε να υποστηρίξει άνετα τον απίστευτα υπερβολικά μεγάλο χρόνο που χρειαζόταν για να επιτευχθεί η βαθμιαία μεταβολή ενός είδους σε άλλο και, κυρίως, η καταγωγή όλων των όντων από μια απλούστατη πρωτόγονη μορφή ζωής, για να φθάσουμε έτσι, από το μικρόβιο στον… μικροβιολόγο.

Γι’ αυτό έγραψε και στο βιβλίο του «Η καταγωγή των ειδών»⁽³⁾ κάτω από τον τίτλο ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΡΕΥΣΑΝΤΑ ΧΡΟΝΟ, ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΧΩΣΕΩΝ, ότι ο Τσαρλς Λάυελ, με το βιβλίο του Αρχές της Γεωλογίας, έφερε μια επανάσταση στις φυσικές επιστήμες, και αν κάποιος δεν παραδεχθεί πόσο μεγάλες υπήρξαν οι εποχές που πέρασαν, μπορεί να κλείσει αμέσως το βιβλίο αυτό (το δικό του).

Το πόσο επηρεασμένος ήταν ο Δαρβίνος από τη θεωρία του Λάυελ που συνοψιζόταν στο ρητό ‘το παρόν είναι το κλειδί του παρελθόντος’, φαίνεται από το γεγονός ότι, αλλού έγραφε⁽⁴⁾ ότι τα βιβλία του φαίνονται ότι προέρχονται κατά το ήμισυ από το κεφάλι του Λάυελ(!), και ακόμη: «Η επιστήμη της γεωλογίας οφείλει πάρα πολλά στον Λάυελ – περισσότερα, πιστεύω, από όσα οφείλει σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο που έζησε ποτέ» (!)⁽⁵⁾. Και αλλού, στο τέλος του βιβλίου περί καταγωγής των ειδών, ότι στόχος του ήταν να αποδείξει ότι κανένας μεγάλος παγκόσμιος κατακλυσμός σαν αυτόν της Βίβλου δεν κατέστρεψε τον κόσμο, όπως υποστήριζαν οι θεολόγοι συντηρητικοί και οι οπαδοί του καταστροφισμού. Το περίεργο είναι, ότι, ενώ ο Δαρβίνος είχε πολλές επιφυλάξεις και αμφιβολίες για τις θεωρίες του, εδώ μιλούσε για βεβαιότητα(!) αφού έγραφε «Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως η αλυσίδα των γενεών δεν έσπασε ούτε μια φορά και πως κανένας κατακλυσμός δεν κατέστρεψε ολόκληρο τον κόσμο»⁽⁶⁾.

Τι υποστήριζε όμως, η θεωρία του Λάυελ, που τόσο πολύ έθελξε το Δαρβίνο και την ασπάσθηκε, και την έκανε Ευαγγέλιό του; Ο Λάυελ έλεγε ότι, ο άνεμος, η ζέστη και η βροχή, θρυμματίζουν σιγά σιγά τους βράχους στις ορεινές περιοχές. Οι ποταμοί μεταφέρουν τα θρύμματα στη θάλασσα. Μ’ αυτή τη διαδικασία που συνεχίζεται για αιώνες, η ξηρά χαμηλώνει μέχρι που γίνεται ένα τεράστιο πεδίο από κατάλοιπα και θρύμματα. Μετά η γη… ξαναψηλώνει αργά αργά, ο βυθός της θάλασσας κατακαθίζει, και τα θρυμματίσματα των βράχων ξαναρχίζουν από την αρχή… κι άλλοι αιώνες περνούν κι αυτά τα ύψη θρυμματίζονται πάλι, καθώς ο αέρας και η βροχή πετραδάκι-πετραδάκι τα μεταφέρουν στις θάλασσες. Καμία μεγάλη αιφνίδια καταστροφή, δεν επεμβαίνει για να αλλάξει τη μορφή της γης. Τα ηφαίστεια βέβαια, λειτουργούν, αλλά δεν αλλάζουν τη μορφή της γης περισσότερο απ’ όσο τα ποτάμια, ο άνεμος και τα κύματα. Ο Λάυελ υποστήριζε την κυκλική γεωλογική πορεία, που ακολουθούνταν παραδόξως από κυκλική επανάληψη της flora και fauna, ώστε, κατά την άποψή του, μια μέρα και οι δεινόσαυροι θα επανεμφανίζονταν!⁽⁷⁾.

Ο εξελικτικός Χ.Φ. Όσμπορν (H.F. Osborn), συνόψισε τα οφέλη αυτής της θεωρίας) ως εξής: «Η σημερινή συνοχή υποδηλώνει πως δεν μπορεί να υπήρξαν στο παρελθόν βίαιες και ξαφνικές καταστροφές και αλλαγές, είτε στον έμβιο, είτε στο μη έμβιο κόσμο. Επιπλέον, προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις αλλαγές και τους νόμους του παρελθόντος με βάση αυτά που παρατηρούμε σήμερα. Αυτό ήταν το μυστικό του Δαρβίνου, όπως το έμαθε από τον Λάυελ» ⁽⁸⁾.

Ο Λάυελ, βεβαίως, ανεγνώριζε ότι η επιφάνεια της γης φαινόταν να έχει υποστεί κατά καιρούς βίαιες και ξαφνικές αλλαγές, ιδίως από ηφαιστειογενείς εκρήξεις, αλλά πίστευε ότι το γεωλογικό αρχείο ήταν ελλιπές και ασυμπλήρωτο και πως οι περισσότερες μαρτυρίες είχαν χαθεί. Υποστήριζε ότι «στο στερεό πλαίσιο της υδρογείου έχουμε μια χρονολογική αλυσίδα φυσικών γεγονότων από την οποία λείπουν πολλοί κρίκοι»⁽⁹⁾.

Η θεωρία του – θεωρία των σταδιακών αλλαγών – μέσα σ’ ένα άπειρα μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν καθ’ ομολογίαν του μια θεωρία βασισμένη σε argumentum ex silentio (επιχείρημα εκ της σιωπής – μη θετική μαρτυρία), αλλά αργότερα, περνώντας στην αντεπίθεση, έγραψε ότι «απορρίπτονται όλες οι θεωρίες που υποστηρίζουν ξαφνικές και βίαιες καταστροφές, αναταραχές ολόκληρης της γης και όλων των κατοίκων της», έχοντας υπόψη του σαν τέτοια τελευταία, τον βιβλικό κατακλυσμό του Νώε. Η σταυροφορία του ήταν «να απελευθερώσει τη γεωλογία από τον βιβλικό λιτεραλισμό»⁽¹⁰⁾.

Την εποχή εκείνη, στο επιστημονικό στερέωμα κυριαρχούσαν οι θεωρίες του καταστροφισμού, ιδίως η θεωρία του Γάλλου παλαιοντολόγου Ζορζ Κυβιέ (Georges Cuvier 1769-1832). Σύμφωνα με αυτήν, από την μελέτη της γεωλογίας προέκυπτε ότι, ο φλοιός της γης, και η ίδια η ζωή επ’ αυτής, έχουν συχνά διαταραχθεί από τρομερά συμβάντα, από την ενέργεια αιφνίδιων και βίαιων αιτιών: «ακόμη και η δύναμη των κινήσεων που προκαλούνται στη μάζα των υδάτων επιμαρτυρείται από τους σωρούς συντριμμάτων και στρογγυλεμένων χαλικιών που σε πολλούς τόπους παρεμβάλλονται μεταξύ των στερεών στρωμάτων», έγραφε ο Κυβιέ στο έργο του «Δοκίμιο επί της θεωρίας της Γης». Ωστόσο, η θεωρία του ομοιομορφισμού επικράτησε βαθμηδόν, εκτοπίζοντας τελείως την θεωρία του καταστροφισμού, διότι έτσι βοηθούσε καλύτερα την επικράτηση του Δαρβινισμού. Ο Δαρβινισμός χρειαζόταν εκατομμύρια χρόνια αδιατάραχτης πορείας για να γίνουν οι μικρές μετατροπές και οι μεταβολές του ενός είδους στο άλλο, σύμφωνα με τον κανόνα Natura non facit saltum (Η φύση δεν κάνει άλματα). Οι αιφνίδιες καταστροφές, και μάλιστα οι υδάτινες, δεν συμβιβάζονταν εύκολα με την όλη θεωρία του Δαρβίνου, και κατέστρεφαν τις θεωρίες που πάσχιζε αυτός να οικοδομήσει.

* * *

Εντούτοις, τα μετέπειτα γεγονότα και οι ανακαλύψεις, ήρθαν να διαψεύσουν παταγωδώς τον ομοιομορφισμό, και μαζί μ’ αυτόν να κλονίσουν και τον Δαρβινισμό, που στηριζόταν πάνω σε αυτόν.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ο ομοιομορφισμός, ήταν ο σχηματισμός των ιζηματογενών πετρωμάτων και η δημιουργία απολιθωμάτων.

Σύμφωνα με τη θεωρία του ομοιομορφισμού, τα ιζηματογενή πετρώματα σχηματίστηκαν και εναποτέθηκαν με πολύ βραδείες διαδικασίες μέσα σε διάρκεια εκατομμυρίων ετών. Αλλά, η πραγματικότητα, όπως αποδείχτηκε, είναι τελείως διαφορετική. Τα ιζηματογενή πετρώματα αποτελούν το 75% όλων των εμφανισθέντων πετρωμάτων, σχηματίζονται σε κανονικές θερμοκρασίες και είναι τα μόνα που περιέχουν απολιθώματα.

Οι γεωλόγοι αναγνωρίζουν ότι οι ρυθμοί ιζηματοποίησης δεν ήταν οι ίδιοι στους παρελθόντες γεωλογικούς αιώνες. Π.χ. ήταν βραδύτεροι στον Παλαιοζωικό από εκείνους του Μεσοζωικού κ.λπ. Τώρα, το κρίσιμο και εκπληκτικό γεγονός είναι ότι, τα απολιθώματα βρίσκονται συνήθως εγκλωβισμένα σε ιζηματογενή πετρώματα που εναποτέθηκαν από το νερό με την μορφή ελεύθερων ιζημάτων που, στη συνέχεια, συμπιέστηκαν για να σχηματίσουν στερεά πετρώματα.

Αν τα ιζηματογενή πετρώματα είχαν εναποτεθεί πολύ αργά, όπως το θέλει ο ομοιομορφισμός, θα έπρεπε και τα ζώα και τα φυτά που απολιθώθηκαν να είχαν απολιθωθεί με αργό ρυθμό. Αλλά με βάση αυτό που παρατηρούμε σήμερα, το κλειδί του παρόντος δείχνει ότι σήμερα όταν φυτά και ζώα πεθαίνουν, αποσυντίθεται αμέσως πριν ταφούν από ιζήματα. Γι’ αυτό και δεν σχηματίζονται πουθενά επί γης απολιθώματα με βραδείς, βαθμιαίες διαδικασίες.

Για να σχηματιστούν απολιθώματα, απαιτείται προφανώς αιφνίδιος εγκλωβισμός και ταχεία ταφή, δηλαδή, μια μεγάλη καταστροφή, μια καταστροφική διαδικασία. Αυτό εξηγεί ότι στα ιζηματογενή στρώματα της Αμερικής και της Ευρώπης, όπου ανακαλύφθηκαν απολιθώματα, αυτά ήταν ανακατεμένα: ανάμικτα οστά πολλών ειδών ζώων από διάφορες περιοχές που υπάρχουν διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες (ρινόκεροι, βίσωνες, μαμούθ κ.λπ.).

Θα μπορούσα εδώ, να παραθέσω δεκάδες παραδειγμάτων, για να υποστηρίξω τα παραπάνω, αλλά θα αρκεσθώ σε λίγα ενδεικτικά:

Σε σπήλαιο του Μαίρυλαντ των ΗΠΑ (Cumberland Caven) ανακαλύφθηκαν μάζες από σπασμένα οστά πολλών ειδών ζώων από ψυχρά και θερμά κλίματα.

Τα αποθέματα ηλέκτρου (κεχριμπάρι) στη Βαλτική…

Τα παγκόσμια αποθέματα άνθρακα, επίσης, δεν παρέχουν αποδείξεις απολιθοποίησής τους στην ίδια θέση που αναπτύχθηκαν. Φαίνεται ότι μεταφέρθηκαν από άλλες περιοχές προφανώς από ισχυρές πλημμύρες και καλύφθηκαν και καταχώθηκαν με ιζήματα και γρήγορα μετατράπηκαν σε άνθρακα από την πίεση μεγάλων ιζηματογενών στρωμάτων.

Στο Specimen Ridge στο Yellowstone Park υπάρχουν ενδείξεις ότι τα απολιθωμένα δάση δεν είναι...

Επίσης, οι εκκεντρικοί ογκόλιθοι που βρίσκονται σε υψώματα πολύ μακριά από τις αρχικές θέσεις τους, βάρους χιλιάδων τόνων, είναι ένα άλλο φαινόμενο που μπορεί να εξηγηθεί μόνο από αιφνίδιες βίαιες αλλαγές και ιδίως από καταστροφικές ισχυρές πλημμύρες.

Τέτοια γεγονότα και άλλα, οδήγησαν τον καθηγητή Βρετανό γεωλόγο Άνταμ Σέντζγουϊκ (A.S. Sedzwick), σε σχετική ομιλία του στη Γεωλογική Εταιρία, να αναγνωρίσει ότι, «έχουμε τους σοβαρότερους λόγους να πιστεύουμε ότι τα ραγίσματα σε ορισμένα στρώματα βράχων προήλθαν από ενέργεια τόσο βίαιη όσο και βραχείας διάρκειας, και όχι από βραδεία εξέλιξη». Και τον Dr Derek V. Ager, να γράφει ότι: «Ο τυφώνας, η λαίλαπα, η πλημμύρα ή το παλιρροϊκό κύμα (τσουνάμι), μπορούν να κάνουν περισσότερα μέσα σε μια ώρα ή μια ημέρα από τις συνηθισμένες διεργασίες που η φύση πετυχαίνει σε χίλια χρόνια»⁽¹¹⁾. Το γεγονός αυτό, βέβαια, δεν είχε ξεφύγει από την παρατηρητικότητα του ίδιου του Λάυελ, ο οποίος στο βιβλίο του «Αρχές της Γεωλογίας» παραδέχθηκε ότι: «Παρατηρήθηκαν σχηματισμοί με απολιθώματα που αποτελούσαν μια διακεκομμένη και ελλιπή σειρά… Αυτές οι παραβιάσεις της συνοχής είναι τόσο κοινές, ώστε να αποτελούν σε πάρα πολλές περιοχές τον κανόνα μάλλον, παρά την εξαίρεση, και έχουν θεωρηθεί από πολλούς γεωλόγους τελειωτικές υπέρ των αιφνιδίων ανατροπών στον άψυχο και στον έμψυχο κόσμο».

Άλλωστε, και ο Δαρβίνος είχε παραδεχθεί ότι όχι μόνο το γεωλογικό υπόμνημα δεν είναι πλήρες, αλλά ο περισσότερος γεωλογικός χρόνος αντιπροσωπεύεται «από χάσματα παρά από στρώματα».

Ωστόσο, έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και να συσσωρευτούν πολλά στοιχεία και τεκμήρια από την επιστήμη, για να καταλήξουν σήμερα οι γεωλόγοι ότι, έγιναν όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά τουλάχιστον πέντε μεγάλες καταστροφές στο μακρινό παρελθόν, χώρια από τις υπάρχουσες ενδείξεις ότι, κάποτε έγινε αναδιάταξη ηπείρων και πρέπει να αντιστράφηκε ο άξονας της γης με απίθανες και απρόβλεπτες συνέπειες!

Οι γεωλόγοι μιλούν απροκάλυπτα πλέον, για το μυστικό του μεγάλου αφανισμού ειδών, που τις χρονολογούν κατά σειρά:

1. στην τεταρτογενή περίοδο πριν από 65.000.000 χρόνια (τότε που υπολογίζουν και τον αφανισμό των δεινοσαύρων), πιθανόν από πρόσκρουση – πτώση – μετεωρίτη,

2. στο τέλος του Τριαδικού πριν από 200-214 εκατομ. χρόνια από την έκρηξη ενός υπερηφαιστείου που προκάλεσε την άνοδο της στάθμης της θάλασσα και της παγκόσμιας θερμοκρασίας, αφανίζοντας το 22% των θαλάσσιων οργανισμών,

3. στο τέλος της Περμίου (πριν από 250 εκατομ. χρόνια κατά τους υπολογισμούς τους) όπου πιθανολογείται ότι χάθηκε το 95% όλων των ειδών!

4. στη Δεβόνειο (πριν από 364 εκατομ. χρόνια) όπου χάθηκε το 22% των θαλάσσιων οικογενειών και

5. στην Ορδοβίκιο – Σιλούριο, πριν από 439 εκατομ. χρόνια (πάντα κατά τους ορθούς ή υπερβολικούς και εσφαλμένους υπολογισμούς τους) όπου έπεσε η στάθμη της θάλασσας…

Ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι του έκτου κατά σειρά μαζικού αφανισμού λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας και της αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας⁽¹²⁾. Ακόμη ο παλαιοντολόγος Μίχαελ Μοντενάρι (Michael Montenari), σύμφωνα με τα στοιχεία που συνέλεξε, υποστηρίζει ότι, μια τεράστια καταστροφή προκλήθηκε από ένα φοβερό τσουνάμι στο τέλος της Ιουράσιας περιόδου (πριν 200 εκατομ. χρόνια) λόγω πτώσης μετεωρίτη προς την πλευρά της Ισλανδίας!⁽¹³⁾.

Αν, κανείς σε όλα αυτά, προσθέσει ότι, σε πολλές περιοχές της γης βρέθηκαν πετρώματα και στρώματα ανεστραμμένα, ότι σε ορυχείο του Καναδά ανακαλύφθηκαν πετρώματα ξυλείας σε βάθος εκατοντάδων μέτρων, στοιβαγμένα σε πετρώματα της λεγόμενης «προ-κάμβριας εποχής»(!), ότι σκελετοί της φάλαινας, καρχαρία και απολιθώματα φαλαινών, βρέθηκαν σε λόφους στη Σιβηρία ανάμεσα σε μαμούθ, καθώς και κοχύλια πάνω στις Άλπεις ανακατεμένα με στρώματα άμμου, και ακόμη κοχύλια της θάλασσας βρέθηκαν σφηνωμένα στο κοίλο μέρος ματιών διαφόρων κρανίων ζώων της ξηράς (George Mulfinger), ότι μαμούθ στη Σιβηρία, βρέθηκαν τέλεια διατηρημένα, εγκλωβισμένα σε πάγο σε όρθια στάση, με φαγητό αχώνευτο στο στομάχι τους, γεγονός που μαρτυρεί αιφνίδιο και βίαιο θάνατο – όλα αυτά, και πολλά άλλα φαινόμενα, ων ουκ εστί αριθμός, αποδεικνύουν σαφώς με τρόπο ακαταμάχητο ότι, σε καμία περίπτωση το παρόν δεν αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του παρελθόντος, αλλά ότι τεράστιες καταστροφές έπληξαν κατ’ επανάληψη τη γη, και επέφεραν μετατροπές, αλλαγές, αναδιατάξεις και ούτω κάθε εξής, αφού πλέον είναι γνωστό τώρα, ότι, και ο Νότιος Πόλος ήταν κάποτε ζούγκλα, ότι ο Αρκτικός Ωκεανός ήταν τεράστια λίμνη με γλυκό νερό που γέμιζε από ποτάμια⁽¹⁴⁾, και ότι, η Σαχάρα ήταν γεμάτη ποτάμια και βλάστηση!⁽¹⁵⁾. Άλλοι μιλούν για την σοβαρή αλλαγή του κλίματος στο τέλος ης εποχής των πάγων⁽¹⁶⁾.

Ο καταστροφισμός στον 20^ο αιώνα, έχει αποδειχτεί πλέον περίτρανα, και σαφώς η Δαρβίνεια θεωρία η οποία στηρίχτηκε πάνω στον ομοιομορφισμό, υπέστη ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα. Ο Δαρβίνος, γνώριζε αρκετά για τις αιφνίδιες καταστροφές, και ιδιαίτερα, για την αιφνίδια εξαφάνιση των μαμούθ στη Σιβηρία (όπως φαίνεται από επιστολή του στον γεωλόγο Χένρυ Χόγουορθ όπου εκφράζει την ανικανότητά του να την εξηγήσει), αλλά, ό,τι δεν ταίριαζε με τη θεωρία του απλά αγνοήθηκε ή τέθηκε κατά μέρος, για να μην ταράξει τα γαλήνια νερά μιας ωραίας, κατά τα άλλα θεωρίας…

Και κάτι τελευταίο: Στο παρελθόν σχηματίστηκαν απολιθώματα που ανακαλύπτουμε σήμερα. Αν, τίποτε δεν έχει γίνει στο παρελθόν που να μη γίνεται και στο παρόν σύμφωνα με τον ομοιομορφισμό, σήμερα γιατί δεν σχηματίζονται απολιθώματα; Είναι ένα ερώτημα που αναμένει απάντηση.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. Dominic Statham, Analogy and Geology – The ‘Science’ of Charles Lyell.

2. J. Hutton, Theory of the earth, 1788.

3. Κ. Δαρβίνος, Η καταγωγή των ειδών, σελ. 325.

4. Κ. Δαρβίνος, Αλληλογραφία, τομ. 3^ος σελ. 55.

5. Κ. Δαρβίνος, Αυτοβιογραφία, 1958, σελ. 101.

6. Κ. Δαρβίνος, Η καταγωγή των ειδών, σελ. 506.

7. Βλ. επιστολή του στον Mantell 15/2/1930, στο Κ.Μ. Lyell, Life Letters and Journals of Sir Charles Lyell, τομ. 1 σελ. 62, επανεκδ. 2010 Cambridge University.

8. H.F. Osborn, «Η προέλευση και η εξέλιξη της ζωής», 1917, σελ. 24.

9. Αρχές Γεωλογίας, 1875, σελ. 299.

10. M.T.S. Rudwick, Worlds Before Adam, 2008.

11. Derek Ager, The nature of the stratigraphical record, 1973.

12. Bλ. τις θέσεις του Αμερικανού Γεωλόγου στο Πανεπιστήμιο του Ουϊσκόνσιν – Μάντισον των ΗΠΑ, Σάναν Πίτερς, αναδημοσίευση στα ΝΕΑ 30-31/8/2008, σελ. 77.

13. Michael Montenari, Ελευθεροτυπία 9/10/2004.

14. ΤΑ ΝΕΑ 31-1/12/09.

15. Τύπος Θεσσαλονίκης 19/9/2003.

16. Βλ. Ι. Βελικόφκσυ, Η γη σε αναταραχή, σελ. 228.