Ο χρόνος δεν είναι
παρά μια κουκίδα που ξεθωριάζει
Στα μάτια μου
Η νύχτα ξετυλίγει αθόρυβα το κουβάρι της
Και τα μάτια μου κουρασμένα
Βαριά νυσταγμένα
Τα βλέφαρα βαριά κι αυτά
που τα σκεπάζουν
Όλα κλειδώνουν μέσα στη σιωπή
Σε μια πόλη κλειδωμένη
Γεμάτη θλίψη
Σε μια χώρα που δεν μπορείς ποτέ
να αφεθείς
Φοβισμένη
Από έναν εχθρό αόρατο
και σκοτεινό.
Τα γρανάζια της μηχανής
του χρόνου κι αυτά σκουριασμένα
Ακόμα και τη σιωπή και τη θλίψη
Πριν μιλήσουν
Άκουσα τα μάτια τους ν’ ανοιγοκλείνουν
Η νύχτα ξετυλίγει αθόρυβα το κουβάρι της
Τα δάκρυα κρουστάλλιασαν
Στα μάτια
Αλλ’ ενόσω ο ήλιος ανατέλλει
Η ελπίδα δεν σκουριάζει
Δεν χάνει το χρώμα της
Και η ζωή συνεχίζεται
Ξαναρχίζει πάντα
Από σελίδα λευκή.