Ο αντίχριστος του Νίτσε και ο αντιχριστιανισμός του

Έτος έκδοσης: 
2022

Έχοντας διαβάσει τόσο τα έργα του Nietzsche, όσο και πολλές από τις μελέτες που έχουν γραφεί γι’ αυτόν, ο συγγραφέας προσπαθεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει την αρνητική στάση του Γερμανού στοχαστή απέναντι στον Θεό της Βίβλου, τον Χριστό και τη χριστιανική πίστη. Παράλληλα επιχειρεί να απαντήσει στην αρνητική κριτική του Nietzsche με στέρεα επιχειρήματα, τεκμηριωμένα από ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα.

Κριτικές: 

Ο τολμηρός και ιδιόρρυθμος φιλόσοφος των τελευταίων χρόνων Νίτσε, ο οποίος με τη στάση και το έργο του επηρέασε την μετέπειτα εποχή των γραμμάτων και της τέχνης, έχει δηλωθεί άθεος και δη αντιχριστιανός. Μέσα από το έργο του «αντίχριστος», με περίσσεια αλαζονεία και έπαρση, με συνεχείς επικρίσεις και υπεροψίες, ασκεί σφοδρή κριτική και χλεύη για τον χριστιανισμό, τον Χριστό αλλά και τα πρόσωπα που μετέδωσαν τα λόγια του, όπως ο απόστολος Παύλος.
Ο συγγραφέας Δημήτρης Τσινικόπουλος, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου υπάρχει στο τέλος του άρθρου, έχοντας εντρυφήσει το βιβλίο του Νίτσε και γενικά την όλη του πορεία, έχει δημιουργήσει ένα δοκίμιο, στο οποίο αντικρούει με αποδείξεις όλα όσα ο Νίτσε ισχυρίζεται σθεναρά, κατά του χριστιανισμού.
Ο Νίτσε στο βιβλίο του, παραβλέπει στοιχεία, αναλύει επιδερμικά ή παραθέτει προσωπικές του θεωρίες μη τεκμηριωμένες ιστορικά. Πιστεύει ακράδαντα ότι ο χριστιανισμός είναι μια ακόμη θεωρία συνομωσίας της ιστορίας και αποικοδομεί πολλές από τις ρήσεις που γεννήθηκαν στους κόλπους του χριστιανισμού.
Αγάπα τον πλησίον σου, καταλήγει ότι είναι ένα τέχνασμα, ένα τρικ που σκοπό του έχει να ευνουχίσει τους ισχυρούς και τους πλούσιους, εξυψώνοντας τους αδυνάμους και τους ανίκανους…
Ιδιότητες όπως η αγάπη, η φιλανθρωπία, η προσφορά και η ταπεινοφροσύνη πιστεύει ότι χαρακτηρίζουν δούλους και όχι κυρίαρχους…
Και συνεχίζει, ότι ο χριστιανισμός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την εκδίκηση των Εβραίων έναντι των Ρωμαίων για τα δεινά που τους έφεραν…
Επικαλείται τη σταύρωση και έντεχνα δεν εξηγεί, δεν αναλύει τις θέσεις του ξεκάθαρα, αφορίζει, γίνεται σοφός στα δικά του μάτια χωρίς ξεκάθαρη επιχειρηματολογία και φάσκει και αντιφάσκει στα δικά του λόγια.
Ο συγγραφέας, μέσα από εκτενή και εμπεριστατωμένη μελέτη αντικρούει τις απόψεις του Νίτσε σχετικά με τις απομιμήσεις βιβλίων, τις αμφισβητήσεις, τους ανιστόρητους και ανακριβείς ισχυρισμούς του, τα αναπάντητα ερωτήματα που αφήνει, τις παρανοήσεις και τις αβάσιμες θεωρίες που πολλές φορές ο ίδιος ο Νίτσε επινοεί.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί ο Ιησούς, τον οποίο ο τελευταίος θεωρεί αδύναμο, μιας και στον σταυρό ακόμη, η έλλειψη οργής και μίσους προς τους ιθύνοντες τού δημιουργεί απορία και θυμό. Αναρωτιέται, γιατί απαντά στο κακό με αγάπη; Και η απάντησή του… γιατί δεν ήταν άξιος να ηγηθεί, αλλά αδύναμος σε όλα…

Είναι ο χριστιανισμός ενοχική θρησκεία;
Μπορεί να κατονομαστεί αγύρτης ο απόστολος Παύλος;
Θεωρείται μέσα από τις πράξεις του ο Χριστός αδύναμος και ανίσχυρος;
Μπορούν να χαρακτηριστούν κίβδηλα τα ευαγγέλια;
Στρέφεται ο χριστιανισμός κατά του σώματος;
Αποτελεί προϊόν διαφθοράς η εκκλησία και οι σύγχρονοι διδάσκαλοί της;

Ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και σε πολλά ακόμα που γεννιούνται αβίαστα κατά την ανάγνωση, έχοντας εισχωρήσει σε βάθος στην μελέτη του και υπερασπίζεται τον χριστιανισμό στα μάτια όλων όσοι εύκολα και με προχειρότητα επιλέγουν να τον μειώσουν.
Μελέτησα ένα δοκίμιο με παραπομπές, εμπεριστατωμένο και με σαφήνεια που αναφέρεται τόσο στον χριστιανισμό, όσο και στους προφήτες, τα ευαγγέλια, την αμαρτία, τη σωτηρία, τον Μωσαϊκό νόμο, τη Βίβλο και την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός.
Ξεχωριστή θέση έχουν στοιχεία ιστορικών, θεολόγων στοχαστών, φιλοσόφων και συγγραφέων που έρχονται να αποδείξουν την ορθότητα των λόγων του συγγραφέα Δημήτρη Τσινικόπουλου έναντι του ρηξικέλευθου σκεπτικού του «ασθενή» Νίτσε.

Αξίζει να διαβαστεί από αναγνώστες που ζητούν απαντήσεις σε θέματα που αφορούν τον χριστιανισμό, αλλά και από αναγνώστες που θα ήθελαν να εμβαθύνουν και να ανακαλύψουν μια άλλη οπτική για τον Νίτσε και το βιβλίο του αντίχριστος.

Κατερίνα Σιδέρη