Isaac Newton: Θρησκεία

Η θρησκεία μας στο Θεό: Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον κυβερνά αοράτως και μας έχει δώσει εντολή να τον αγαπάμε, να τον τιμάμε και να τον λατρεύουμε και κανέναν άλλο Θεό εκτός απ’ αυτόν, και να το κάνουμε αυτό χωρίς να δημιουργούμε κάποια εικόνα του, και να μην επικαλούμαστε το όνομά του μάταια και χωρίς ευλάβεια· και να τιμούμε τους γονείς μας, κυρίους και κυβερνήτες, και να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας και να είμαστε μετριοπαθείς, ταπεινοί, δίκαιοι και φιλήσυχοι· και να είμαστε φιλεύσπλαχνοι ακόμη και στα άγρια ζώα.

Η θρησκεία μας στον Ιησού Χριστό: Ο Ιησούς Χριστός ένας πραγματικός άνθρωπος, γεννημένος από μια γυναίκα, σταυρώθηκε από τους Ιουδαίους επειδή τους δίδασκε την αλήθεια, και, με την ίδια δύναμη με την οποία ο Θεός έδωσε ζωή στην αρχή σε κάθε είδος ζώου, όντας αναζωογονημένος εμφανίστηκε στους μαθητές του και τους εξήγησε τον Μωυσή και τους προφήτες που αφορούσαν τον ίδιο ως προς το ότι ήταν ο Υιός της Δικαιοσύνης για τον οποίο μίλησε ο Μαλαχίας, ο γιος του ανθρώπου και ο Μεσσίας για τον οποίο μίλησε ο Δανιήλ (είναι ο Δαβίδ ο δούλος του Θεού, για τον οποίο μίλησε ο Ιεζεκιήλ, ο Κύριος της δικαιοσύνης για τον οποίο μίλησε ο Ιερεμίας, ο βασιλιάς / κυβερνήτης του Ισραήλ για τον οποίο μίλησε ο Μιχαίας) ο δούλος του Θεού και ο αμνός του Θεού και ο απολυτρωτής για τον οποίο μίλησε ο Ησαΐας, ο Υιός του Θεού και ο Άγιος για τον οποίο μίλησε ο Δαβίδ, το σπέρμα της γυναίκας και ο Προφήτης και ο Σηλώ για τον οποίο μίλησε ο Μωυσής κ.λπ. Κι έπειτα έστειλε τους αποστόλους του να διδάσκουν άλλους ό,τι τους είχε διδάξει, και ανελήφθη στους ουρανούς να αποκτήσει μια βασιλεία και να προετοιμάσει μια θέση για εμάς, και του ειπώθηκε μυστικά να καθήσει στα δεξιά του Θεού, δηλαδή, να είναι δίπλα του με τιμή και να λατρεύεται και να δοξάζεται ως ο αμνός του Θεού, και έχει στείλει το Άγιο Πνεύμα να μας παρηγορεί κατά την απουσία του, και θα επιστρέψει κατόπιν και θα βασιλέψει από ψηλά (αόρατος στους θνητούς) μέχρι που θα υψωθεί και θα κρίνει όλους τους νεκρούς, τους άγιους τα πρώτα 1.000 χρόνια και τους υπόλοιπους μετά, και θα εξαποστείλει τους ασεβείς σε τόπους κατάλληλους για τα προσόντα τους. Και τότε θα αφήσει τη βασιλεία του στον πατέρα και θα οδηγήσει τους ευλογημένους (τους οποίους κατέστησε άξιους μέσω του θανάτου του και απολύτρωσε με το αίμα) στον τόπο που προετοιμάζει τώρα γι’ αυτούς, γιατί στον οίκο του Θεού (που είναι το σύμπαν), υπάρχουν πολλά οικήματα (βασίλεια).

Η θρησκεία μας στην εκκλησία: Μπαίνουμε σε κοινωνίες που ονομάζονται εκκλησίες όχι μέσω γέννησης όπως οι Εβραίοι Ιουδαίοι, αλλά μέσω των τελετών του βαπτίσματος, (και) επιβεβαίωσης και συγκεντρωνόμαστε εβδομαδιαίως για να λατρέψουμε τον Θεό ενωμένοι με προσευχές και δόξες, επαίνους, και στις συναθροίσεις μας γιορτάζουμε την ανάμνηση του θανάτου του Χριστού κόβοντας (το) ψωμί και πίνοντας (το) κρασί – τα σύμβολα του σώματος και του αίματός του – και υποβάλουμε τις υποθέσεις μας στους κυβερνήτες μας, οι οποίοι σε κάθε πόλη συνθέτουν μια επιτροπή από ηλικιωμένους με έναν Πρόεδρο εκλεγμένο από τους πολίτες, υπό τον οποίο οι Διάκονοί μας φροντίζουν τους φτωχούς. Και κάθε συγκεκριμένη εκκλησία στέλνει έναν Ηλικιωμένοι ή Πρεσβύτερο σε κάθε ενορία υπό τη δικαιοδοσία του, για να διδάξει και να κυβερνήσει τους κατοίκους, και μέσω επικοινωνιακών επιστολών από τον Πρόεδρο, ενώνονται στην λατρεία με άλλες πόλεις, οι οποίες όλες μαζί συνθέτουν την καθολική εκκλησία. Και αυτή η Εκκλησία φωτίστηκε από τα πρόβατα των επτά εκκλησιών της Ασίας μέχρι το θάνατο του αποστόλου Ιωάννου και των μαθητών του, και είχε εξουσία να διαδόσει ό,τι έλαβε και μόνο ό,τι έλαβε μέσω παράδοσης μπροστά στους Αποστόλους και προφήτες, και πρόκειται να συνεχίσει μέχρι να συμπληρωθούν τα χρόνια των εθνικών (μη Ιουδαίων) και τότε πρόκειται να σωθεί όλος ο Ισραήλ.

Πρέπει συνεπώς να αναγνωρίσουμε ένα Θεό, απόλυτο, αιώνιο, πανταχού παρόντα, παντογνώστη και παντοδύναμο, τον δημιουργό όλων των πραγμάτων, σοφότατο, δικαιότατα, αγαθότατο, αγιότατο και να μην έχουμε άλλους θεούς πλην αυτού. Πρέπει να τον αγαπάμε, να τον φοβόμαστε, να τον τιμούμε, να τον εμπιστευόμαστε, να προσευχόμαστε σ’ αυτόν, να του απευθύνουμε ευχαριστίες, να τον δοξάζουμε, να (καθ)αγιάζουμε το όνομά του, να υπακούμε στις εντολές του και να βρίσκουμε χρόνο για την υπηρεσία του, όπως μας λέγεται στην Τρίτη και τέταρτη εντολή. Γιατί αυτή είναι η αγάπη του Θεού, το να τηρούμε τις εντολές του, και οι εντολές του δεν είναι βαριές 1 Ιωάννου 5:3. Αυτά πρέπει να τα κάνουμε όχι σε κάποιον μεσίτη ανάμεσα σε αυτόν κι εμάς, αλλά σ’ αυτόν μόνο, ο οποίος μπορεί να στείλει τους αγγέλους του να έχουν την εποπτεία μας, οι οποίοι όντας συν-υπηρέτες (μαζί) μας, ευχαριστιούνται με τη λατρεία που αποδίδουμε στο θεό τους. Και αυτή είναι το πρώτο και κύριο μέρος της θρησκείας. Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η θρησκεία όλων των ανθρώπων του Θεού από την αρχή ως το τέλος του κόσμου.

Για το μοναχισμό: … Βρίσκω ότι υπήρχε μια γενική δυσανασχέτηση ανάμεσά τους ότι με την είσοδό τους στην ενασχόληση μιας μοναστικής ζωής, βρήκαν τους εαυτούς τους πιο πολύ δελεασμένους στη σάρκα σε σχέση με πριν, και εκείνοι που έγιναν αυστηρότεροι ενασχολούμενοι εξ αιτίας του και γι’ αυτό το λόγο προχώρησαν αρκετά παραπέρα στην αγριότητα, απ’ ό,τι οι άλλοι, παραπονούμενοι πιο πολύ απ’ όλους για τους πειρασμούς. Η εξήγηση που έδωσαν γι’ αυτό ήταν ότι ο Σατανάς δελέαζε περισσότερο αυτούς που ήταν εχθρικότεροι και τον πολεμούσαν περισσότερο. Αλλά η πραγματική αιτία ήταν εν μέρει, ότι η επιθυμία άναβε περισσότερο με την απαγόρευση του νόμιμου γάμου και εν μέρει ότι η τήρηση παρθενικότητας και η καθημερινή νηστεία, τους έβαζε στο μυαλό διαρκώς αυτό, ενάντια στο οποίο αγωνίζονταν, και οι …… ζωές τους έδιναν την ελευθερία στη σκέψη τους ν’ ακολουθήσουν τις τάσεις τους. Ο δρόμος στην παρθενικότητα είναι όχι να πολεμάς ανεξέλεγκτες σκέψεις, αλλά να οικοδομείς τις σκέψεις μέσω αναγνώσεως ή μέσω επικοινωνίας με άλλα πράγματα ή με επαφές (συζητήσεις). Εξ αιτίας μη μετριοπαθούς νηστείας, το σώμα τοποθετείται εξ ίσου έξω από την καθορισμένη της διάθεση, και λόγω της έλλειψης ύπνου η φαντασία εξάπτεται για οτιδήποτε εστιασθεί, και σταδιακά τείνει προς μια παραφροσύνη σε τέτοιο βαθμό που εκείνοι οι μοναχοί που νηστεύουν πιο πολύ έφταναν σε σημείο να έχουν φαντασιώσεις γυναικών και άλλων σχημάτων και να ακούνε τις φωνές τους με τόσο ζωντανό τρόπο, που τους έκανε συχνά να νομίζουν ότι τα οράματα εκείνα ήταν πραγματικά, προερχόμενα από το Σατανά, με σκοπό να τους προκαλέσει σεξουαλική επιθυμία. Έτσι ενώ προσευχόμαστε ο Θεός να μη μας φέρει εις πειρασμόν, αυτοί πέφταν με το κεφάλι στον πειρασμό…

Μετάφραση από την αγγλική: Δημήτρης Τσινικόπουλος.

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις