Χειρόγραφα του Κουμράν και μεσσιανικές προφητείες

Χειρόγραφα του Κουμράν και μεσσιανικές προφητείες*

*Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο μου
Η σημασία των χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας για τη Βίβλο και το Χριστιανισμό.
 

Από τα χειρόγραφα του Κουμράν, οι αγνωστικιστές, οι ορθολογιστές και οι σκεπτικιστές, χρησιμοποιώντας περισσότερο την προκατάληψη, την ιδεολογία και τη φαντασία τους, συμπέραναν αδόκιμα ότι, ο Ιησούς ήταν οπαδός των Εσσαίων και δεν είπε τίποτα το πρωτότυπο ουσιαστικά. Δεν είδαν όμως, αυτό που έπρεπε να δουν: Ότι οι μεσσιανικές προφητείες της Π.Δ., προϋπήρξαν της εκπλήρωσής τους στο πρόσωπο του Ιησού της Ναζαρέτ, εκατοντάδες χρόνια πριν, ή τουλάχιστον 200 χρόνια πριν, αφού τα χειρόγραφα χρονολογούνται αναντίρρητα από το 250 π.Χ. Οι παλαιοδιαθηκικές μεσσιανικές προφητείες που αναφέρονται στον Ιουδαίο Μεσσία ανέρχονται σε 191 (J. B. Payne, Encyclopedia of Biblical Prophecy, 1973, σελ. 665-670) μαζί δε, με τις εικόνες, τα σύμβολα και τις υποτυπώσεις, ανεβάζονται σε 300 περίπου. Οι προφητείες αυτές αναφέρονται σε οκτώ κύρια θέματα:

1. Τον τόπο και τον χρόνο γέννησής του Μεσσία.
2. Τη θεία του προέλευση.
3. Τη ζωή του.
4. Την αποστολή και την φύση του έργου του.
5. Τα θαύματά του.
6. Το θάνατό του.
7. Την ανάσταση και την ενδόξασή του.
8. Την Β΄ παρουσία του.

Η έρευνα έχει καταδείξει ότι «μεταξύ των εθνών της αρχαιότητας δεν υπάρχει πραγματικό παράλληλο του προφητικού κινήματος» (R. D. Wilson) και «η μεσσιανική αντίληψη των Εβραίων δεν έχει αντίστοιχο στον πολιτισμό της αρχαίας Εγγύς Ανατολής» (R. K. Harrison). «Μια μελέτη όλων αυτών των αναφορών, θα ήταν περισσότερο από αρκετή, για να πείσει ακόμη και τους πιο σκεπτικιστές, ότι οι προφήτες μίλησαν ως όργανα του Θεού» σημειώνει ο παλαιοδιαθηκολόγος Walter C. Kaiser. Παρακάτω, παραθέτω μερικές από τις σπουδαιότερες μεσσιανικές προφητείες που εκπληρώθηκαν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τις μαρτυρίες από τον Ιησού της Γαλιλαίας:

Συνοπτικός κατάλογος υπάρχει στο προαναφερθέν βιβλίο του J. B. Payne, στο βιβλίο του Gleason L. Archer, A Survey of Old Testament Introduction (2007), σελ. 326-327, ενώ εκτεταμένες αναφορές υπάρχουν στο κλασικό έργο του E. W. Hengstenberg, Christology of the Old Testament (1995), και πιο συνοπτικά, στο βιβλίο του Walter C. Kaiser Jr, The Messiah in the Old Testament (1995). O αναγνώστης, μεταξύ άλλων, μπορεί να συμβουλευτεί επίσης και το σημαντικό έργο του A. Barrois, The Face of Christ in the O.T. (1974), καθώς και το βιβλίο του Jοsh McDowell, Evidence that demands a Verdict, σελ. 147 επ. ( στα ελληνικά, Ζητώ Αποδείξεις, 2005, σελ. 241-281).

Ιδιαίτερα σημειώνω εδώ ότι, στην προφητεία του Ησαΐα 53:1-12, προβλέπονται 12 επί μέρους όψεις του πάθους του Μεσσία (πάσχοντος δούλου), που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του από Ναζαρέτ Ιησού.
 

ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ	ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ	ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ
Γεν. 3:15	Ο Μεσσίας (σπέρμα γυναίκας) θα θανατωθεί από το Σατανά (κέντημα της πτέρνας). Μελλοντικά, αυτόν θα τον συντρίψει ο Θεός.	Λουκ. 1: 26-35, Ματ. 1:18, 24, Αποκ. 12:4-5, 20:10, Ρωμ. 16:20
Γεν. 21:18	Θα γεννιόταν από το σπέρμα του Αβραάμ για να ευλογήσει όλα τα έθνη.	Ματ. 1:1, Λουκ. 3: 23-33, Γαλ. 3:16
Γεν. 49:10	Ο Σηλώ (Μεσσίας) θα προερχόταν από τη φυλή του Ιούδα, ενός απ’ τους 12 γιους του Ιακώβ.	Ματ. 1:1-16, Λουκ. 3:23-33, Εβρ. 7:14
Ησ. 9:7, 1:1, 10 Ψαλ.132:11, 2 Σαμ. 7:16, Ιερ. 23:5	Θα γεννιόταν από την οικογένεια του Δαβίδ. Η βασιλεία του θα ήταν αιώνια.	Λουκ. 1:31, 32, 3:23 επ., Ρωμ. 1:3-4
Μιχ. 5:2	Θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ (της Ιουδαίας, όχι της Γαλιλαίας) και ως άρχοντας του Ισραήλ θα είχε θεία προέλευση.	Ματ. 2:1, 5, 6 Ιωάν 7:42
Ψαλ. 2:7	Θα ήταν γιος Θεού.	Ματ. 3:17, Μαρ. 9:7
Ησ. 7:14	Θα γεννιόταν από παρθένο (Ο΄, εβρ. Halmah = νεαρή κόρη).	Ματ. 1:18-23 Λουκ. 1:30-35, Γαλ. 4:4
Ησ. 35:5	Θα διενεργούσε θαύματα.	Ματ. 11:5, 9:27-32
Δευτ. 18:18	Θα ήταν προφήτης σαν τον Μωυσή.	Πρξ. 3:22
Ησ. 8:2-3	Η Γαλιλαία θα ήταν η κύρια περιοχή της διακονίας του.	Ματ. 4:12, 13
Μαλ. 3:1, 4:5 Ησ. 40:3	Θα είχε πρόδρομο-αγγελιοφόρο της έλευσής του προ της καταστροφής του ναού.	Ματ. 1:1, 2, Ιωάν. 1:23
Ησ. 35:5, 6, 42:1-13	Δικαιοσύνη της βασιλείας του, θα έκανε θαύματα.	Ματ. 9:35
Ησ. 40:1, 49:6	Θα ήταν ο κεχρισμένος «παις του Κυρίου» και θα γινόταν φως στα έθνη.	Ματ. 12:1 επ.
Ζαχ. 9:9	Θα εισερχόταν στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου.	Ματ. 21:1-9 Μαρ. 11:7-11
Ησ. 52:14	Θα αποδοκιμαζόταν και θα βασανίζονταν προ του θανάτου του.	Ματ. 26:67, 27:26
Ησ. 53:4	Θα έπαιρνε επάνω του τις ασθένειές μας	1 Πετρ. 2:21, 24
Ησ. 53:5	Προορίζονταν ως εξιλαστήριο θύμα.	Ματ. 20:28, Εβρ. 9:12-15
Ησ. 53:7	Θα σιωπούσε ενώπιον των κατηγόρων του.	Μαρ. 14:56-61, 15:4, 5
Ησ. 53:9	Θανατώθηκε και τάφηκε στον τάφο ενός πλούσιου.	Ματ. 27:57-60
Ησ. 53:10	Ο πατέρας θέλησε τον θάνατο και την ανάστασή του.	Ματ. 28:2, Λουκ. 22:44, 24:2-7
Ησ. 53:12	Θα λογιζόταν ως άνομος.	Ματ. 27:38, Μαρ. 15:27, 28
Ψαλ. 2:1-2, 6	Θα καταδικαζόταν από το λαό του. Θα αποδοκιμαζόταν από τους Εθνικούς.	Πρξ. 4:25-26
Ψαλ. 22:1, 7, 8, 16 (Ο΄)	Θα ονειδιζόταν πάνω στο σταυρό. Θα σταυρωνόταν, θα διατρυπούσαν τα χέρια και τα πόδια του, στα ιμάτιά του θα ετίθετο κλήρος.	Ιωάν. 19:23 Ματ. 26:55, 56, 67, 27:30, 35, 38
Ψαλ. 69:21	Θα του εδίδετο όξος και χολή.	Μαρ. 15:23, 29-32
Ζαχ. 13:7	Οι μαθητές του θα διασκορπίζονταν εγκαταλείποντάς τον.	Μαρ. 14:50 Ματ. 26:31, 56
Ψαλ. 41:9 Ζαχ. 11:12	Θα προδιδόταν για 30 αργύρια από έναν φίλο.	Ιωάν. 13:18 Μαρ. 11:7-11, Ματ. 21:1-9, 27:5
Δαν. 9:24-27	Η διακονία του 483 χρόνια μετά το διάταγμα ανοικοδόμησης Ιερουσαλήμ, στο μέσον της 70ης εβδομάδος, δηλ. στα 3½ χρόνια θα τερματιζόταν, γιατί ο χρισμένος Άγιος των αγίων θα πέθαινε. Τερματίζει τις θυσίες της Π.Δ.	Πέθανε την 3 Απριλίου, έτους 33μ.Χ. μετά από 3 ½ χρόνια διακονίας. Ιωάν. 19:17 επ. Μαρ. 15:22 επ., 38
Ψαλ. 34:20 Ζαχ. 12:10	Θα διατρυπιόταν αλλά δεν θα συντρίβονταν τα οστά του.	Ιωάν. 19:33, 34, Ματ.27:49
Ιωνάς 1:17 Ψαλ. 16:8-11	Θα ήταν στον Άδη για 3 μέρες. Θα ανασταίνονταν χωρίς να δει διαφθορά.	Ματ. 12:39, 40, 1 Κορ. 15:3, 4, Πρξ. 2:31
Ψαλ. 22:27-31 Ησ.2:2-4, 19:20-25, 60:3	Παγκόσμια διακήρυξη του Ευαγγελίου του, στροφή προς τα έθνη, αποδοχή του.	Πρξ. 1:8 Πρξ. 13:47, 48 Ματ. 28: 18, 19
Ησ. 2:4, 9:6, 11:1-9, Ψαλ. 72:1-17, Ησ. 42:1-4	Θα ήταν άρχοντας ειρήνης. Στην αιώνια βασιλεία του θα επικρατούσε ειρήνη και δικαιοσύνη. Θα γινόταν φως στα έθνη.	Ιωάν. 14:27, Ματ. 12:16 Λουκ. 2:32, Πρξ. 13:47

* * *

Τέσσερις κύριες αντιρρήσεις προβάλλονται συνήθως από τους ορθολογιστές γι’ αυτές τις εκπληκτικές προφητείες, μετά την αναντίρρητη προΰπαρξή τους, όπως προκύπτει από τα χειρόγραφα του Κουμράν.

1. Οι προφητείες αυτές ήσαν απλές προβλέψεις διορατικών ανθρώπων (που τους αποκαλούσαν προφήτες), σαν κι αυτές του Ιουλίου Βερν, του Emanuel Swedenborg ή του Νοστράδαμου, της Τζιν Ντίξον, του Ε. Κέυση κ.ά.

Η αντίρρηση δεν στέκει, διότι διορατικοί άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν μετά από πολλά χρόνια λεπτομέρειες της ζωής ενός ανθρώπου. Διορατικοί άνθρωποι που υπάρχουν παντού και πάντοτε, μπορούν να προβλέψουν άμεσα γεγονότα ή συνθήκες – καταστάσεις του εγγύς μέλλοντος και όχι πάντα με επιτυχία. Όπως παρατήρησε ο αρχαιολόγος J. P. Free: «Οι πιθανότητες να εκπληρωθούν όλες αυτές οι μεσσιανικές προφητείες σ’ έναν άνθρωπο είναι τόσο ελάχιστες, ώστε να καταδεικνύεται έντονα ότι, με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να είναι διορατικές προβλέψεις απλών ανθρώπων» (Archaeology and the Bible History, 1950, σελ. 284 επ.).

2. Η εκπλήρωση στο πρόσωπο του Ιησού ήταν συμπτωματική.

Η αντίρρηση αυτή δεν είναι σοβαρή, και μία μελέτη του θέματος με το νόμο των πιθανοτήτων δείχνει ότι, η εκπλήρωση όχι όλων, αλλά μόνο 16 από αυτές τις προφητείες από έναν άνθρωπο, είναι 1 στις 10⁴⁵! Σύμφωνα με τον λόγιο P. Lapidae, η πιθανότητα να εκπληρωθούν μόνο οκτώ από τις προφητείες είναι 1 στα 100 εκατομμύρια δισεκατομμυρίων. Η εκπλήρωση 48 προφητειών από ένα πρόσωπο συμπτωματικά, σύμφωνα με τον μαθηματικό Peter Stoner (Μιλάει η επιστήμη, 1990), είναι 1 στις 10¹⁵⁷, ένας αριθμός ουσιαστικά ασύλληπτος! Άλλη έρευνα (Κανών Λίντον) κατέδειξε ότι η πιθανότητα εκπλήρωσης των προφητειών συμπτωματικά, εκφράζεται με κλάσμα που θα είχε αριθμητή τη μονάδα και παρονομαστή τον αριθμό 84 ακολουθούμενο από 97 μηδενικά! Όλες αυτές οι έρευνες δείχνουν το αδύνατον της εκπλήρωσης των προφητειών συμπτωματικά.

3. Υπάρχει όμως, μία άλλη αντίρρηση από τους σκεπτικιστές πιο ενδιαφέρουσα, και πιο συχνά προβαλλόμενη. Ο Ιησούς, δεν ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ήταν ένας έξυπνος Ιουδαίος που είδε συμπτωματικά κάποιες προφητείες να ταιριάζουν στο πρόσωπό του (π.χ., γέννησή του στη Βηθλεέμ, καταγωγή του από τον Δαβίδ), και συνέλαβε την ιδέα να παίξει το ρόλο του Μεσσία, πολλαπλασιάζοντας στο πρόσωπό του τις εκπληρώσεις!

Την θεωρία αυτή την παρουσίασε πληρέστερα και πρόσφατα, ο Ιουδαίος λόγιος Hugh Schonfield, στο έργο του Passover Plot (Η συνωμοσία του Πάσχα). Ο H. Schonfield όμως, κατασκευάζοντας τη θεωρία του αυτή, παρέβλεψε όχι μόνο την ακεραιότητα, την ειλικρίνεια και την εντιμότητα του Ιησού, όπως αυτή αντανακλάται σ’ όλη τη διδασκαλία του και την προσωπικότητά του, αλλά και το ότι η θεωρία του διαψεύδεται παταγωδώς από τα γεγονότα.

Πρώτον: Στην περίπτωση που ο Schonfield έχει δίκιο, ο Ιησούς δεν ήταν φιλαλήθης και αγαθός δάσκαλος, αλλά απατεώνας που εξαπάτησε τους μαθητές του και τους Ιουδαίους που πίστεψαν σ’ αυτόν ως Μεσσία! Συμβιβάζεται, άραγε, η προσωπικότητα και η εικόνα του Ιησού της επί του όρους διδαχής, με την εικόνα ενός ψευδομεσσία;

Δεύτερον: Υπήρχαν προφητείες που δεν μπορούσε να τις εκπληρώσει όσο κι αν ήθελε. Δεν μπορούσε να ελέγξει τον τόπο γέννησής του (Μιχ. 5:2), το χρόνο θανάτου του (Δαν. 9:25), τον τρόπο του θανάτου του (Ψαλ. 22:16), τις συνθήκες του θανάτου του (Ησ. 53).

Τρίτον: Δεν μπορούσε να πείσει όλους τους μαθητές του, και πολύ περισσότερο τους εχθρούς του ότι, ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, όπως τον πίστεψαν, και αυτοί να τον σταυρώσουν!

Τέταρτον: Ο Ιησούς αναντιρρήτως έκανε θαύματα όπως αναγνώριζαν και οι εχθροί του, θαύματα που επιβεβαίωναν την μεσσιανική αυτοσυνειδησία του, την οποία συνεχώς ο ίδιος προέβαλλε! (Ματ. 11:5). Ένας ψευτομεσσίας δεν θα μπορούσε να θαυματουργεί [βλ. Πράξ. 2:22-23, Ιώσηπος Αρχ. ΧVΙΙΙ 3 §3, ο οποίος αποκαλεί τον Ιησού «ποιητή παραδόξων έργων», Ταλμούδ (Σάνχεδριν, 43α Ταναΐμ), Κέλσο (Αληθής Λόγος) και Ιουλιανό (Κατά Γαλιλαίων)].

Πέμπτον: Η θεωρία αυτή προϋποθέτει καταγραφή των γεγονότων πολύ μεταγενέστερα απ’ ότι συνέβησαν, δηλαδή τον 2ο αι. μ.Χ., πράγμα που διαψεύδεται από ανακαλυφθέντα χειρόγραφα της Κ.Δ. (Papyrus P⁵², Chester Beatty, κ.ά.) αλλά και από τον κύριο όγκο των ιστορικών στοιχείων που δείχνουν ότι τα Ευαγγέλια και η Κ.Δ. γράφτηκαν, το 2ο μισό του 1ου π.Χ. αι. Συστηματική αναίρεση των θέσεων του Schonfield στο βιβλίο του βλ. Cliford Wilson, The Passover Plot exposed, 1977.

4. Απομένει μια τέταρτη εκδοχή για την εκπλήρωση όλων αυτών των εκπληκτικών προφητειών. Να παραποιήθηκαν τα γεγονότα από τους συγγραφείς της Κ.Δ., τους μαθητές του Ιησού, που τις παρουσίασαν εκπληρούμενες στο πρόσωπό του, ενώ δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά, και ήταν προϊόν μυθοπλασίας και παραποίησης των γεγονότων. Δηλαδή, οι Ευαγγελιστές σαν να έγραψαν ιστορικό μυθιστόρημα! Αλλά τα πρόσωπα (Ηρώδης, Άννας, Καϊάφας, Πιλάτος) ήταν αληθινά… Και τα γεγονότα αληθινά… αλλά παραποιημένα.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, θα πρέπει ο κύκλος των συνωμοτών να διευρυνθεί. Να πρόκειται περί τεράστιας πλεκτάνης και σκευωρίας πολλών (ακόμη και των Φαρισαίων) και πλαστογραφίας κειμένων, με ασυνήθιστες και απίθανες προεκτάσεις, διότι, απ’ αυτή την πλεκτάνη και τη φαντασία ξεκίνησε μια νέα θρησκεία, ο Χριστιανισμός! Κάτι τέτοιο όμως, αντίκειται στα πράγματα, και διαψεύδεται από τρία βασικά γεγονότα:

α) Οι μαθητές του Ιησού φαίνονται ειλικρινείς και έντιμοι, αφού αναγράφουν τα ελαττώματα, τα πάθη τους και τα λάθη τους και τις μικρότητές τους (π.χ. φιλονικία των μαθητών για το ποιος θα ήταν μεγαλύτερος, διαμάχη των υιών Ζεβεδαίου, προδοσία Πέτρου-Ιούδα). Δεν φαίνονται οι απλοί αγράμματοι ψαράδες και ιδιώτες ικανοί για τέτοιου είδους σκευωρίες. Όπως παρατηρεί ο ιστορικός Will Durant, «το γεγονός ότι λίγοι απλοί άνθρωποι θα έπλαθαν εντός μιας γενιάς, μία τόσο υψηλή ηθική και ένα τόσο εμπνευσμένο όραμα περί της αδελφότητας των ανθρώπων, θα ήταν θαύμα πολύ πιο απίστευτο από οποιοδήποτε άλλο που αναφέρεται στα ευαγγέλια...» (τα έντονα γράμματα δικά μου).

β) Οι μαθητές και οι πρώτοι χριστιανοί καταδιώχτηκαν από Ιουδαίους και Εθνικούς και έδωσαν τη ζωή τους για τον Ιησού και το κήρυγμα της αναστάσεως του και του Ευαγγελίου του (Πράξεις Αποστόλων, Αποστολικοί Πατέρες, Απολογητές). Κανείς όμως, δεν δίνει τη ζωή του για μια σκευωρία και ένα τεράστιο ψεύδος. Για μια ανεπιβεβαίωτη ιδεολογία, ναι. Για ένα κατασκευασμένο ψεύδος, για μια απάτη όμως, όχι (Blaise Pascal).

γ) Ο κύριος όγκος των αποδείξεων εσωτερικών και εξωτερικών (αρχαιολογικών, ιστορικών κ.α.), μαρτυρεί ότι τα κείμενα της Κ.Δ. γράφτηκαν από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες γεγονότων, και όχι από μεταγενέστερους άγνωστους μυθοπλάστες (πρβλ. 1 Ιωάν. 1:1-4, Λουκ. 1:1-3, Πρξ. 3:15, 4:20, 2 Πετρ. 1:16, και για περισσότερα βλ. R. Bauckham, Jesus and the Eyewitnesses, 2006).

δ) Και σπουδαιότερο: Ο πυρήνας των γεγονότων της ζωής του Ιησού όπως καταγράφονται από τους συγγραφείς της Κ.Δ., επικυρώνονται και επαληθεύονται από 30 περίπου εξωτερικές–θύραθεν πηγές, μεταξύ του 70-150 μ.Χ., προερχόμενες από φιλικές, εχθρικές, ή ουδέτερες μαρτυρίες (βλ. F. F. Bruce, Jesus and Christian Origins Outside The New Testament (1974), G. Habermas, The Historical Jesus (1996), Δ. Τσινικόπουλος, Υπήρξε πραγματικά ο Ιησούς της Γαλιλαίας;).

Απ’ αυτές τις τελείως ανεξάρτητες πηγές (Ιώσηπος, Ταλμούδ, Θάλλος, Μάρα βαρ Σεραπίων, Φλέγων Τραλιανός, Τάκιτος, Σουετώνιος, Πλίνιος ο Νεώτερος, Κοδράτος, Λουκιανός, Κέλσος, Γνωστικά κείμενα κ.α.) προκύπτουν τα επόμενα:

1. Ο Ιησούς ήταν από τη Ναζαρέτ.
2. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπήρξε και θανατώθηκε από τον Ηρώδη τον Αντύπα.
3. Ο Ιησούς έζησε μια ενάρετη ζωή με σοφία.
4. Σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη επί Ποντίου Πιλάτου και Τιβερίου Καίσαρος τον καιρό του Πάσχα, θεωρούμενος ως βασιλιάς των Ιουδαίων.
5. Είχε μαθητές και πιστεύτηκε από τους μαθητές του ότι αναστήθηκε τρεις μέρες αργότερα.
6. Οι εχθροί του ανεγνώρισαν ότι πραγματοποιούσε ασυνήθιστα έργα που τα κατέτασσαν στη «μαγεία».
7. Η μικρή ομάδα των οπαδών του αυξήθηκε σύντομα με το κήρυγμα, κι έφθασε μέχρι τη Ρώμη.
8. Οι οπαδοί του απέκρουαν την ειδωλολατρία, ζούσαν ηθική ζωή και ανεγνώριζαν τον Ιησού ως θεία ύπαρξη.

Η εικόνα αυτή που συνάγεται από αναντίρρητες εξωτερικές πηγές, συμφωνεί με την εικόνα του Ευαγγελίου και των κειμένων της Κ.Δ., και μάλιστα, κατ’ ουσίαν, με τη σύνοψη του πρώτου χριστιανικού κηρύγματος από τον απ. Πέτρο στον εθνικό Κορνήλιο (Πρξ. 10:34-43), όπου διαβάζουμε: «Ο Θεός... έφερε το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης μέσω του Ιησού Χριστού που είναι κύριος πάντων. Εσείς μάθατε για το γεγονός που διαδόθηκε σ’ όλη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία μετά το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης. Μάθατε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, που τον έχρισε ο Θεός με Άγιο Πνεύμα και με δύναμη. Παντού όπου πέρασε, ευεργετούσε και γιάτρευε όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος, γιατί ο Θεός ήταν μαζί του. Εμείς είμαστε μάρτυρες για όλα αυτά που έκανε, και στην ύπαιθρο της Ιουδαίας και στην Ιερουσαλήμ. Αυτόν τον κάρφωσαν στο σταυρό και τον σκότωσαν. Ο Θεός όμως τον ανάστησε την τρίτη ημέρα από το θάνατό του κι έκανε να τον δουν αναστημένο, όχι όλος ο λαός, αλλά οι μάρτυρες που ο Θεός τους είχε διαλέξει από πριν, δηλαδή εμείς, που φάγαμε και ήπιαμε μαζί του μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς».

***

Συμπερασματικά: Τα παραπάνω σημαίνουν ότι, δεν παραποιήθηκαν τα γεγονότα, η Κ.Δ., παρά τις φαινομενικές αντιφάσεις και τις επουσιώδεις ετεροφωνίες των συγγραφέων της είναι ιστορικά αξιόπιστη, ότι οι καταγραφές για το πρόσωπο και τη δράση του Ιησού δεν είναι ούτε πλαστογραφίες, ούτε φαντασιοκοπίες, ούτε σκευωρία συνωμοτών, αλλά αληθινά γεγονότα που προελέχθησαν εκατοντάδες χρόνια πριν εκπληρωθούν, και ότι ο Ιησούς, πράγματι ήταν Εκείνος προς «ον πάντες οι προφήτες μαρτυρούσι, κινούμενοι υπό του πνεύματος του Αγίου» (Πρξ. 10:43, 2 Πετ. 1:20, 21). Σημειώνω ακόμη ότι, ο αληθινός Μεσσίας αναγκαστικά έπρεπε να γεννηθεί μέχρι το 70μ.Χ., γιατί τότε, στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωση της εβραϊκής Παλαιστίνης, καταστράφηκαν όλα τα επίσημα αρχεία που έδειχναν την καταγωγή εκάστου από συγκεκριμένη φυλή, και ότι, το Ταλμούδ, παρόλο που αναφέρεται υποτιμητικά για τον Ιησού, ποτέ δεν ισχυρίζεται ότι η εκπλήρωση τω προφητειών από μέρους του ή των συγγραφέων των Ευαγγελίων ήταν προϊόν πλαστογραφίας.

Συνεπώς, οι προφητείες που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, έχουν μεγάλη αποδεικτική σημασία, γιατί αποδεικνύουν την θεία καταγωγή των Γραφών, την μεσσιανικότητα του Ιησού, και την αλήθεια της Χριστιανοσύνης (Robert D. Culver).

Ο κάθε έντιμος ερευνητής θα πρέπει νομίζω, να συμφωνήσει, με τον επιφανή ανατολιολόγο-παλαιοδιαθηκολόγο R. D. Wilson ότι, «οι προφήτες έλαβαν τις αντιλήψεις τους από το Θεό… Εάν προήλθαν από αποκάλυψη, τότε συνέβη το μεγαλύτερο θαύμα στο οποίο περιλαμβάνονται όλα τα υπόλοιπα. Διότι, εάν ο Θεός μίλησε μέσω των προφητών, οι αποκαλύψεις Του περί του θελήματός του δεν θα μπορούσαν να περιοριστούν από τα δεσμά του χρόνου και των περιστάσεων (A Scientific Investigation to the Old Testament, σελ. 160). Και, ασφαλώς, θα συμφωνήσει με τον μεγάλο Γάλλο μαθηματικό και φιλόσοφο Blaise Pascal, ο οποίος σε κάποια από τις Σκέψεις του έγραψε: «Εάν ένας μόνον άνθρωπος είχε γράψει ένα βιβλίο προρρήσεων για τον Ιησού Χριστό… και ο Ιησούς ερχόταν επαληθεύοντας τις προφητείες, τούτο θα πιστοποιούσε μια θεία δύναμη. Αλλά εδώ έχουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Μια ολόκληρη σειρά ανθρώπων, επί τέσσερις χιλιάδες χρόνια, σταθερά και απαρέγκλιτα, ο ένας μετά τον άλλον, έρχονται να προείπουν την ίδια έλευση… Η μέγιστη των αποδείξεων για τον Ιησού Χριστό είναι οι προφητείες» (706, 710).