Τίμοθι Φρίκι, Πίτερ Γκάντι: «Τα μυστήρια του Ιησού»

Ένα βιβλίο μεγάλων αξιώσεων, με ριζοσπαστικές και λίαν προκλητικές (SIC) ιδέες (μολονότι όχι κατ' ανάγκην καινούργιες) χαρακτηρίζουν από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο το βιβλίο τους οι συγγραφείς Τίμοθι Φρίκι και Πίτερ Γκάντι (καθηγητής φιλοσοφίας ο πρώτος, ειδικευμένος σε κλασσικές σπουδές ο δεύτερος), που είναι αφιερωμένο στο «Χριστό που έχεις μέσα σου».

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα σχόλια του εξωφύλλου... «οι παγανιστικοί μύθοι ξαναγράφτηκαν αιώνες αργότερα σαν τα Ευαγγέλια του Ιησού Χριστού. Για την ύπαρξη του ιστορικού Ιησού δεν υπάρχουν αποδείξεις. Οι αλήθειες αυτές αποσιωπήθηκαν με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη παραχάραξη που έγινε ποτέ στην ιστορία», προϊδεάζουν επαρκώς τον αναγνώστη για το τι πρόκειται να «αντιμετωπίσει» στις 500 περίπου σελίδες του βιβλίου τους. Απ' αυτές, οι τελευταίες 150 περίπου αφορούν σημειώσεις, πίνακες και βιβλιογραφία, που ασφαλώς μπορεί να εντυπωσιάσουν τον μη επαρκώς πληροφορημένο αναγνώστη στα χριστολογικά θέματα. Δίνεται η εντύπωση ενδελεχούς έρευνας και αυστηρής επιστημονικής τεκμηρίωσης. Οι υπόλοιπες σελίδες με 12 κεφάλαια εξετάζουν θέματα, όπως τα παγανιστικά μυστήρια της αρχαιότητας (κεφ. 2), ο τελειοποιημένος Πλατωνισμός (κεφ. 4). (ένα αρκετά ενδιαφέρον κεφάλαιο σε πολλά σημεία), οι γνωστικοί (κεφ. 5) όπου δίδονται σημαντικές πληροφορίες για τις δοξασίες και την εν γένει φιλοσοφία του μεγάλου αυτού συγκρητιστικού ρεύματος που από τον 2ο και 3ο μ.Χ. αιώνα, παρέσυρε το Χριστιανισμό στα βαθιά νερά της θύραθεν σοφίας με απρόβλεπτες (για τότε) εξελίξεις. Ο κώδικας του Ιησού (κεφ. 6) όπου γίνεται προσπάθεια των συγγραφέων με οδηγό τα επιχειρήματα του χριστιανομάχου εθνικού συγγραφέα Κέλσου και τα γνωστικά Ευαγγέλια να απομυθοποιήσουν και αλληγοροποιήσουν την ιστορική βάση του Χριστιανισμού. Καταλήγουν σε συμπεράσματα, μεταξύ άλλων, ότι οι γνωστικοί αντιλαμβάνονταν την ιστορία του Ιησού ως απόκρυφο μυητικό μύθο, που αντιπροσωπεύει τον Παγκόσμιο Δαίμονα!

Τα πράγματα μέχρις εδώ, γίνονται αποδεκτά με πολύ μεγάλες επιφυλάξεις και αρκετές απορίες και αντιρρήσεις σε επί μέρους σημεία. Καμιά αμφιβολία ότι έγινε πρόσμειξη –συγκερασμός μεταξύ παγανισμού, αρχαίων μυστηρίων, ορφισμού και Χριστιανισμού. Το ζήτημα είναι πότε και με ποιόν τρόπο. Πάντως όχι τον 1ο μ.Χ. αιώνα, αλλά από τον 3ο και 4ο μ.Χ. αι. Οι δε επί μέρους ομοιότητες (π.χ. γέννηση του Διονυσίου Ζαγρέα 25 Δεκεμβρίου από μια παρθένο) αν εξαιρέσει κανείς συμπτώσεις ή μεγαλοποιημένες ομοιότητες, μαρτυρούν κάτι τέτοιο ότι έγινε.

Εκεί όμως που ο μελετητής του αρχαίου Χριστιανισμού και των πηγών του, θα έχει εύλογες και σφοδρές αντιρρήσεις είναι τα επόμενα κεφάλαια, όπου οι συγγραφείς ισοπεδώνουν και διαστρεβλώνουν όλα τα αρχαία ιστορικά ντοκουμέντα (χριστιανικά και εξω-χριστιανικά) για να καταλήξουν ότι Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ (!), ότι οι μαρτυρίες και του Τάκιτου και του Ταλμούδ για τον ιστορικό Ιησού δε λένε τίποτα, και ότι η Καινή Διαθήκη δεν είναι ιστορία συμβάντων, αλλά μια ιστορία της εξέλιξης της χριστιανικής μυθολογίας... Κατ' αυτούς, ο Χριστιανισμός γεννήθηκε και απλώθηκε στον αρχαίο κόσμο, όπως έγινε με τα μυστήρια του Διονύσου, του Μίθρα, του Ατρίδος και Σεραπίδος (σελ. 227, 228).

Για να στηρίξουν τη θεωρία του Ιησού-μύθου, είναι φυσικά υποχρεωμένοι να θεωρήσουν μυθολογικά και ανιστόρητα και πολύ μεταγενέστερα τα κείμενα της Κ.Δ. Έτσι, κατ' αυτούς, το ευαγγέλιο του Μάρκου γράφτηκε κάπου μεταξύ 70 - 135 μ.Χ, αργότερα τα άλλα ευαγγέλια, με τελευταίο το κατά Ιωάννη γύρω στο 120 μ.Χ, το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων μεταξύ του 150-177 (!), οι επιστολές του Πέτρου, Ιακώβου, Ιωάννη και Παύλου είναι χαλκευμένες και γράφτηκαν μεταξύ του 177 - 200 μ.Χ (!), και ο Χριστός του Παύλου φυσικά δεν υπήρξε ιστορικό πρόσωπο... αλλά μυστικιστική μορφή.

Σημείωσα στην αρχή ότι οι συγγραφείς παραθέτουν μια εντυπωσιακή βιβλιογραφία και πλούσιες σημειώσεις. Ωστόσο, με εξαίρεση τον Μάρτιν Χένγκελ, απ' τη βιβλιογραφία αυτή εκπληκτικά απουσιάζουν όλα τα μεγάλα ονόματα των σύγχρονων ερευνητών και μελετητών της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας όπως Φ. Μπρους, Τ. Ρόμπινσον, Α. Μίλλαρντ, Χ. Μάρσαλ, E. Mπλαίηκλοκ, Ε. Μάγιερ, Κ. Κίτσεν, Ο. Ολμπράϊτ, Κ. Τίντε, Τ. Χάμπερμας και άλλων ειδικών, που έχουν καταλήξει σε τελείως, μα τελείως διαφορετικά συμπεράσματα τόσο για το χρόνο συγγραφής των βιβλίων της Κ.Δ., όσο και για την ιστορική μορφή του Ιησού υποστηρίζοντας την ιστορικότητά του.

Για τις ιστορικές πληροφορίες τους οι συγγραφείς κάνουν χρήση κατά κόρον του βιβλίου του Τζ. Ουέλς (1975) που είναι ο μόνος απ' όσο γνωρίζω (ίσως να υπάρχουν και κανά δυό άλλοι) που εν έτει 2002 μ.Χ εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ Ιησούς!

Σημειώνω εδώ, απλά, ότι οι συγγραφείς μας προκλητικά αγνοούν και τις νεώτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις της τελευταίας 50ετίας που ανατρέπουν την επιχειρηματολογία τους και κυρίως ότι με την αναχρονολόγηση ειδικών παπυρολόγων ο πάπυρος Ρ46 (που περιέχει 8 από τις επιστολές του Παύλου και την προς Εβραίους, άρα προϋποθέτει και τις 14) χρονολογούμενος γύρω στο 200 μ.Χ, σήμερα τοποθετείται στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα. Και ο Ρ4 από Το ευαγγέλιο του Λουκά και Ρ64 και P67 του Ματθαίου από τα τέλη του 2ου, σήμερα θεωρούνται γύρω στο 60 - 70 μ.Χ. (Κ. Τίντε). Άλλωστε, κατά γενική αποδοχή, ο πάπυρος P52 (RYLAND 457) αντίγραφο – σπάραγμα του κατά Ιωάννη ευαγγελίου χρονολογούμενο από το 100 - 125 μ.Χ., ανατρέπει άρδην τη θεωρία τους περί συγγραφής του κατά Ιωάννη γύρω στο 120 μ.Χ., αφού το αντίγραφο βρέθηκε στην Αίγυπτο και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην Έφεσο... ασφαλώς αρκετά νωρίτερα.

Για τις Πράξεις των Αποστόλων που οι συγγραφείς μας θεωρούν μυθιστόρημα φαντασίας, αρκούμαι να σημειώσω ότι, σύμφωνα με ειδικούς κλασσικών σπουδών (Ε. Μέγιερ, Σ. Χουάϊτ) όχι μόνον είναι ακριβέστατη ιστορική πηγή, αλλά αναδεικνύουν τον Λουκά, το Θουκιδίδη της Χριστιανοσύνης και ιστορικό πρώτης τάξεως (Ουίλ. Ράμσεϊ- Χ. Μάρσαλ). Ο Λουκάς στο Ευαγγέλιό του και στις πράξεις που γράφτηκαν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις γύρω στο 62 - 63 μ.Χ. κατονομάζει 32 χώρες και περιοχές, 52 πόλεις, 9 νησιά και πολλούς άρχοντες, χωρίς να σφάλει ούτε μία φορά!

Θα ήθελα να επισημάνω πολλά άλλα άτοπα, αυθαίρετα, υποκειμενικά και αναπόδεικτα που εμπεριέχονται στο ως άνω φιλόδοξο βιβλίο «αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας». Ο χώρος δεν το επιτρέπει. Τελειώνω με την παρατήρηση ότι η θεωρία των συγγραφέων δεν είναι καινοφανής. Αποτελεί συμπίλημα επιχειρημάτων παλιών παγανιστών - χριστιανομάχων συγγραφέων (Κέλσου, Πορφυρίου, Ιουλιανού) που έλαβαν όμως ήδη την απάντησή τους, και της θεωρίας περί μύθου του Δαυίδ Στράους (1808 - 1873) και περί δόλου του Χέρμαν Ρέϊμαρους (1694 - 1768). Οι συγγραφείς απλούστατα αξιοποιούν υπέρ αυτών ό,τι επιχείρημα μπορούσαν να περισυλλέξουν από τους ανά τους αιώνες ορθολογιστές και χριστιανομάχους συγγραφείς παραπέμποντας και σε έργα (όπως π.χ. του Χάρνακ ή του δημοσιογράφου Ουίλσον) που φαίνεται προς στιγμήν να στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους, ενώ στην πραγματικότητα την καταπολεμούν ισχυρά με τις θέσεις τους. Είναι και αυτή μια από τις ανακολουθίες του βιβλίου.

Όσον αφορά για τη θεωρία Ιησούς μύθος-επινόηση, την καλύτερη απάντηση νομίζω έδωσε πριν από χρόνια ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ στο βιβλίο του Αιμίλιος: «Φίλε μου δεν επινοούν κατ' αυτόν τον τρόπο... Ποτέ συγγραφείς Ιουδαίοι δεν θα μπορούσαν να επινοήσουν την ηθική αυτή... Ο επινοητής θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερος από τον επινοούμενον...»

Κοντολογίς: Μόνον ένας Ιησούς, θα μπορούσε να επινοήσει ένα πρόσωπο σαν τον Ιησού. Και να εμπνεύσει την αγάπη και τον ηρωικό θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους από τον 1ο μ.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα. Ένας μύθος όμως;

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις