Περί ανεκτικότητας... της διαφορετικότητας

Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 9/9/2014

 

Από τα τέλη του 20ου και ιδιαίτερα από τις αρχές του 21ου αιώνα, ζούμε σε ένα πολυπολιτισμικό, πλουραλιστικό κόσμο που, διαρκώς επεκτείνεται και επιτείνεται με την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και σε χώρες με διάφορα πολιτιστικά υπόβαθρα και συντηρητικές ηθικές καταβολές. Σ’ αυτές αναμφίβολα θα πρέπει να ενταχθεί και η χώρα μας, αφού οι Έλληνες έχουν διαποτιστεί ανά τους αιώνες από ελληνοχριστιανικές παραδόσεις.

Ωστόσο, η έμφαση στην ελευθερία του ατόμου, στην αυτοδιάθεση, τη σεξουαλική απελευθέρωση (ιδιαίτερα μετά τη χρήση του αντισυλληπτικού χαπιού από τη δεκαετία του ’60), και η συνεχής μεταβολή στη σφαίρα των ηθικών αντιλήψεων, δημιουργούν όλο και περισσότερο την έννοια της ανεκτικότητας και μάλιστα στη διαφορετικότητα.

Με αυτό, εννοείται ότι, η κοινωνία θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο ανεκτική στις λεγόμενες παλαιότερα παρεκκλίσεις, ατόμων ως προς τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή τις προτιμήσεις τους, και να αναγνωρίσει όχι μόνο το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων που προωθείται διακαώς αλλά και άλλα τεκταινόμενα.

Γεγονός είναι ότι, ζούμε σε μια ανεκτική κοινωνία, αφού αυτό που θεωρούνταν πριν από λίγα χρόνια ανήθικο ή απαράδεκτο, σήμερα γίνεται αποδεκτό, σε σημείο μάλιστα να επιβραβεύεται η παρέκκλιση και ενίοτε και η πρόκληση. Πρόσφατο παράδειγμα η νικήτρια στη Eurovision γυναίκα με τα γένια Κοντίτσα Βούστερ (στην πραγματικότητα Τομ Νόιβιρτ) που δέχθηκε συγχαρητήρια επιφανών, διότι στο πρόσωπο, στην αμφίεση και στη φωνή της, θριάμβευσε η διαφορετικότητα!

Νομίζω ότι, κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν θα ενοχληθεί σοβαρά από το να υπάρχουν σε μια πολυπολιτισμική πλουραλιστική κοινωνία, άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Είναι θέμα προσωπικό, δικό τους. Το ζήτημα είναι οι εκπρόσωποί τους, να μην προκαλούν τους άλλους που έχουν τον γνωστό πατροπαράδοτο προσανατολισμό με λόγια και έργα, όπως και γίνεται, διότι τότε, σε κάθε περίπτωση υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και τα όρια της ανεκτικότητας. Μέχρι που μπορούν να φθάσουν αυτά τα όρια της ανεκτικότητας είναι ένα πυρίκαυστο ερώτημα.

Είναι η κοινωνική ηθική, υπόθεση χρόνου όπως λέει ο Gabriel García Márquez, σ’ ένα από τα τελευταία του μυθιστορήματα; Είναι η ηθική συμπεριφορά θέμα σχετικό και ατομικό, ή ευρύτερο και κοινωνικό; Υπάρχει ένας σταθερά διαχρονικός, ηθικός αξιακός πυρήνας που, εμπεριέχει μερικά ηθικά προστάγματα με επί κεφαλής τον χρυσό κανόνα (ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις), την αξία του οποίου ανεγνώρισε και ο Δαρβίνος; Δυστυχώς, η τάση στις Δυτικές Κοινωνίες, είναι η αποποινικοποίηση συμπεριφορών που πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν απαράδεκτες και αξιόποινες. Η διαφορετικότητα επιτάσσει στην εποχή μας, και το νέο πρότυπο άνδρα του metrosexual, κάτι μεταξύ straight και gay. Η διαφορετικότητα υπαγορεύει σε πολλούς την ανεκτικότητα στους ομόφυλους, και προώθηση συμφώνου συμβίωσης και γιατί όχι, και έγγαμο βίο, σε κατάφωρη αντίθεση με την πατροπαράδοτη έννοια του γάμου, ως διαρκούς ένωσης άνδρα και γυναίκας. Ωστόσο, θα μπορούσε η ανεκτικότητα αυτή να επεκταθεί και στους παιδόφιλους; Ίσως οι περισσότεροι αγνοούν ότι, από τη δεκαετία του ’60 έως την δεκαετία του ’80, Γάλλοι διανοούμενοι μεταξύ των οποίων και η ψυχοθεραπεύτρια Françoise Dolto, στο όνομα της σεξουαλικής επανάστασης και διερεύνησης των ορίων της σεξουαλικότητας, ενθάρρυναν και την παιδοφιλία.

Βέβαια, κάποιοι θα αντιτείνουν ότι η παιδοφιλία είναι κάτι το διαφορετικό και ότι εν πάση περιπτώσει, άπτεται του ποινικού νόμου. Ωστόσο, αν όλα είναι σχετικά, και αν σ’ όλα θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί, τίποτε δεν εμποδίζει αύριο-μεθαύριο, να γίνει αποποινικοποίηση και της παιδοφιλίας. Ας μην ξεχνάμε πως στην Ολλανδία ιδρύθηκε κόμμα παιδεραστών! Και, φυσικά, τα porno-site με παιδική πορνογραφία ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια παντού, με αποτέλεσμα και την εξάπλωση της παιδεραστίας. Όπως η ανεκτικότητα, οδήγησε σε νομιμοποίηση της μαριχουάνας και ίσως και άλλων ναρκωτικών σε πολιτείες των Η.Π.Α., και ήδη γίνεται χρήση της σε club στη Βαρκελώνη και στο Άμστερνταμ, πάντα στο όνομα της διαφορετικότητας και του σεβασμού των άλλων. Στο όνομα της ανεκτικότητας βέβαια, και της απελευθέρωσης των ενστίκτων του ανθρώπου, τα κόκκινα φανάρια έγιναν πλέον “studio”, το trafficking παγκοσμίως ανθεί και ευημερεί, και η παγκόσμια βιομηχανία εκμετάλλευσης γυναικών αποφέρει στην Ελλάδα μόνο, πάνω από 1 δις!

Στο όνομα της ανεκτικότητας της διαφορετικότητας, δημιουργήθηκαν στη Γερμανία και οίκοι ανοχής για κτηνοβάτες (!) που δεν ανέχονται να γίνονται στόχος ρατσιστικών (sic) διακρίσεων, όπως διακήρυξε εκπρόσωπος τους, γιατί έτσι γεννήθηκαν και τα γονίδιά τους έτσι τους καθόρισαν… Όλα θυσία, στο βωμό του «εκδημοκρατισμού της επιθυμίας των απολαύσεων».

Ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα, ναι! Αλλά το ερώτημα είναι: Μέχρι ποιού σημείου; Σεβασμός στη διαφορετικότητα, ναι! Αλλά όχι, στην εξαχρείωση, όχι στην ηθική οπισθοδρόμηση, όχι στην παρακμή εν ονόματι της ελευθερίας, όχι στους μεταλλαγμένους ανθρώπους που συγχέουν τα όρια της ελευθερίας και τα ταυτίζουν με την ελευθεριότητα των ηθών, τη διαστροφή, τη δήθεν πρωτοπορία, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποκτήνωση, διαφθορά και αποσύνθεση.

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις