Ο θόρυβος για την κάρτα του πολίτη με την ηλεκτρονική του μορφή και τον αριθμό του αντίχριστου (666), που ανακινήθηκε πριν από λίγα χρόνια από θρησκευτικές αδελφότητες και παραθρησκευτικές οργανώσεις, φαίνεται να καταλάγιασε, αφού αποδείχθηκαν ανυπόστατα και αβάσιμα, όλα όσα φημολογούνταν. Αλλά ο θόρυβος και ο φόβος για την οσονούπω εμφάνιση του αντίχριστου, δεν έχει κοπάσει, ούτε θα παύσει ποτέ. Είναι στη φύση το ανθρώπου η αγωνία, η απόγνωση, η ανησυχία, ο φόβος για το άδηλο μέλλον που σκιαγραφείται πάντα ζοφερό και καταστροφικό.
Κοντά σ’ αυτά, έρχονται κατά καιρούς φωνές από διάφορους θρησκευτικούς κύκλους, που βλέπουν εκπλήρωση προφητειών ιερών κειμένων και φυλλάδων τύπου Αγαθαγγέλου, και εμφάνιση προσώπων μέσα σε κοσμικά γεγονότα, σε συρράξεις στη Μέση Ανατολή, σε πολιτικές συνομοσπονδίες κ.λπ.
Ο αντίχριστος σαν θέμα είναι πάντα σε επικαιρότητα και πουλάει καθώς η παρουσία του αναμένεται άμεσα ή στο εγγύς μέλλον. Μερικοί τον έχουν εντοπίσει κιόλας, είναι λένε πολιτικό πρόσωπο στην Ευρώπη ή Αμερική που θ’ αποβάλλει σύντομα το προσωπείο του, και θα φανεί το πραγματικό, τερατώδες του πρόσωπο, με σκοπό να επιβάλλει μια παγκόσμια δικτατορία! Το πώς θα το κάνει αυτό, ποια είναι η φύση του (είναι δαίμονας ή άνθρωπος;), τι δυνάμεις διαθέτει, αν θα γίνει φοβερή σύγκρουση και αιματοχυσία μ’ αυτούς που θ’ αντισταθούν, κατά πώς φαίνεται τα αγνοούν οι θιασώτες, αλλά επιμένουν ότι ήδη είναι ανάμεσά μας. Αγνοούν ότι η Αποκάλυψις του Ιωάννη δεν κάνει λόγο για κανέναν αντίχριστο συγκεκριμένα, αλλά για ένα συμβολικό θηρίο που φέρει έναν περίεργο και δυσεξήγητο αριθμό, χξς 666, (σε ορισμένα χειρόγραφα υπάρχει ο αριθμός 616). Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στις επιστολές του, μιλάει για αντίχριστους που ήδη υπήρχαν στην εποχή του· «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (1 Ιω. 2:18) κι αυτοί ήσαν όσοι αρνούνταν την ενανθρώπιση του Ιησού, οι δοκήτες, οι Γνωστικοί. Αλλά η φαντασία των ανθρώπων χρειάζεται πάντα έναν συγκεκριμένο αντίχριστο σε κάθε εποχή για ν’ απασχολείται μ’ αυτόν η κοινή γνώμη, και να εκφοβίζεται ορισμένως, από ορισμένους πολιτικούς ή θρησκευτικούς ταγούς και παράγοντες.
Δεν ξέρω αν ήρθε, ή θα ’ρθει κάποιος συγκεκριμένος αντίχριστος στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, όπως φαντάζονται μερικοί, αλλά ένας αντίχριστος… ήρθε ήδη! Είναι ανάμεσά μας. Και δεν είναι κανείς άλλος, από τον Αντίχριστο του Γερμανού φιλοσόφου Νίτσε (1844-1900), που επανεκδόθηκε πρόσφατα σε επιμελημένη έκδοση, με εισαγωγή, υποσημειώσεις, διευκρινήσεις, παραπομπές κ.λπ., για να μας θυμίσει ότι ο Νίτσε είναι εδώ, ρωμαλέος, οξύαιχμος και αστραφτερός, μ’ όλη του τη θρασύτητα, το σαρκασμό και τον κυνισμό του, όπως γράφει και ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του Αναφορά στο Γκρέκο, να μας θυμίζει τη δριμεία κριτική του κατά του κληρικαλισμού, ου μην αλλά, και εναντίον του Χριστιανισμού και της Βίβλου και του απ. Παύλου του κιβδηλοποιού αυτού, που διέδωσε στον κόσμο τον Χριστιανισμό το δικό του, και όχι τη «ρομαντική διδασκαλία» του «άγιου αναρχικού», του Ιησού της Γαλιλαίας, που μ’ αυτά που έλεγε, έφαγε το κεφάλι του, καλά του κάνανε και τον σταυρώσανε, σαν πολιτικό επαναστάτη, καλά του έκανε και ο Πιλάτος, μια μορφή που απαιτεί σεβασμό! (§46).
Ο Αντίχριστος του Νίτσε, ήταν το τελευταίο βιβλίο του πριν καταρρεύσει πνευματικά και κλεισθεί σε άσυλο ως φρενοβλαβής, και περιέχει ενοχλητικές, ανατρεπτικές σκέψεις, αλλά και αθυροστομίες και προσβολές και ύβρεις εναντίον προσώπων, όπως εναντίον του Γάλλου φιλοσόφου Ernest Renan, (που κατά σύμπτωση έγραψε κι αυτός βιβλίο Ο Αντίχριστος), και που τον αποκαλεί… «Καραγκιόζη στα ψυχολογικά θέματα», ή τον απ. Παύλο που τον θεωρεί θρασύτατο τενεκέ, τρελό, τρομοκρατικό, απατεώνα…
Οι βιογράφοι του Νίτσε, μας λένε ότι, μετά τη συγγραφή του έργου του αυτού, άρχισε να υπογράφει με ψευδώνυμο, όπως «Θεός», ή «εσταυρωμένος», ή «Διόνυσος», και έστελνε επιστολές στον Κάιζερ, υποδεικνύοντάς τον, πώς να βελτιωθεί ο κόσμος… Αλλά, το πρόβλημα της διανοητικής του υγείας προϋπήρχε, αφού είχε προσβληθεί νέος από σύφιλη, και η φιλοσοφία του ούτε λίγο, ούτε πολύ, ιδιαίτερα η θέλησή του για δύναμη και η υγεία που του έλειπαν, αντικαθρεφτίζεται στην πορεία της υγείας του. Μπορεί κανείς μαζί με τον Émile Bréhier (Οι μεγάλοι φιλόσοφοι, σελ. 287, 288) να διερωτηθεί μήπως, η αρρώστια του Νίτσε, ερμηνεύει σ’ ένα μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα της φιλοσοφίας του.
Έτσι, ίσως εξηγείται η μεγαληγορία, η μεγαλομανία, («δεν είμαι άνθρωπος, είμαι δυναμίτης», έγραφε, «είμαι ο τελευταίος φιλόσοφος»), καθώς και οι προσβολές του. Αυτό για τον δημιουργό του Ζαρατούστρα, το Νίτσε και τον Αντίχριστό του, βιβλίο με ξεπερασμένες ιδέες και αντιλήψεις σε πολλά σημεία, αφού στηριζόταν στην ορθολογιστική κριτική της εποχής του, που δεν παύει να προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όπως ενδιαφέρον προκαλούν και οι αντιλήψεις των θρησκόληπτων περί οσονούπω εμφανίσεως του αντίχριστου, που μ΄αυτά που διαδίδουν και που λένε, φαίνεται ότι… δεν έχουν το Χριστό τους.