Για τον μη επαρκώς πληροφορημένο αναγνώστη, ή για τον κακοπληροφορημένο νεοέλληνα, ο Χριστιανισμός σαν ιστορικό φαινόμενο έχει μηδαμινές ή ελάχιστες εξωθεν μαρτυρίες. Πιστεύεται, και είναι κοινή πλάνη, ότι εκτός από τα Ευαγγέλια και την Καινή Διαθήκη, δεν υπάρχουν πρώιμες σοβαρές μαρτυρίες από μη Χριστιανούς εθνικούς συγγραφείς που να αναφέρονται στο Χριστό, στον Ιωάννη το Βαπτιστή, στον Απόστολο Παύλο, στους πρωτοχριστιανούς και στη διάδοση του Χριστιανισμού, με αποτέλεσμα να τίθεται εν αμφιβόλω το ιστορικό περιεχόμενο και πλαίσιο της Κ.Δ., και κατ' επέκταση, το ηθικό - δογματικό μέρος.
Τη διάχυτη αυτή πλάνη, οφειλόμενη εν πολλοίς σε συγγνωστή η (και) σε ηθελημένη άγνοια των πηγών, έρχεται να ανατρέψει με έναν εξαιρετικά τεκμηριωμένο τρόπο, ο συγγραφέας Δρ. Θ. Κων/νος Σιαμάκης, με τη μελέτη του, που φέρει τον τίτλο: Εξωχριστιανικές μαρτυρίες για το Χριστό και τους χριστιανούς (Θεσ/νίκη 1995):
Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη εργασία, που εκτείνεται σε 270 σελίδες, μέσα από την οποία ο αναγνώστης πληροφορείται υπεύθυνα και με τρόπο Επαγωγό, όλες τις σχετικές μαρτυρίες των ειδωλολατρών (αναμφισβήτητα τις περισσότερες φορές ουδέτερες ή μη κολακευτικές), για το Χριστό και το Χριστιανισμό, από τον 1ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον 4ο αιώνα και συγκεκριμένα, από το 70 μ.Χ. με τη μαρτυρία του Γάιου Σεκούνδου Πλίνιου, μέχρι το 450 μ.Χ. με τη μαρτυρία του Ζώσιμου.
Πρόκειται, βέβαια, όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας, για μια “ανθολογία με προοπτική εξαντλήσεως του συλλεκτικού υλικού της, που στην υφή της είναι ένα ερμηνευτικό υπόμνημα όπου οι ανθολογούμενες περικοπές παρατίθενται μεταφράζονται και υπομνηματίζονται”. Πριν από κάθε συγγραφέα προτάσσεται σύντομη εισαγωγή και δε λείπουν, σε μερικές περιπτώσεις, τα ιστορικά στοιχεία τα απαραίτητα για την κατανόηση του κειμένου.
Ιδιαίτερη εντύπωση, από τις μαρτυρίες των 34 θύραθεν συγγραφέων ή συντακτών κειμένων που ανθολογούνται, προξενούν η μαρτυρία για το Χριστό, του Ιουδαίου ιστορικού Φλαβίου Ιώσηπου (36 - 98 μ.Χ.) και των Ρωμαίων ιστορικών Τάκιτου (50 - 120 μ.Χ.), Πλίνιου Σεκούνδου και Σουητώνιου (2ος αι. μ.Χ.).
Ενώ οι μαρτυρίες των γνωστών Χριστιανομάχων φιλοσόφων Κέλσου (γρ. γύρω στο 177 μ.Χ.) του Πορφυρίου (2ος - 3ος μ.Χ. αι.) και τελικά του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη (4ος αιών.), παρά τις επικρίσεις, παρανοήσεις και τα αρνητικά λιβελλογραφικά στοιχεία που περιέχουν, είναι πολύτιμα ιστορικά ντοκουμέντα από τα οποία προκύπτουν τα θετικά στοιχεία για την ιστορικότητα του Χριστιανισμού και του ιδρυτού του.
Σημαντική είναι και η μαρτυρία του Λουκιανού από τα Σαμόσατα (120 - 190 μ.Χ.) στο έργο του Περί της Περεγρίνου τελευτής, απευθυνόμενο σε κάποιον Κρόνιο, για τον Απ. Παύλο που τον αναφέρει ως Πρωτέα - Περεγρίνο, και ως προφήτη και θιασάρχη και “ξυναγωγέα”, και συγγραφέα της Βίβλου (ενν. των επιστολών), που έκαμε περιοδείες, καθώς και για τον ίδιο το Χριστό τον “άνθρωπον τον εν Παλαιστίνη ανασκολοπισθέντα”.
Στο τέλος του έργου υπάρχει πλήρης αναφορά στις αρχαίες πηγές, βιβλιογραφία, πίνακες ονομάτων, ευρετήρια βιβλικών χώριων κ.λπ.
Η εργασία ενδιαφέρει το φιλόλογο, τον ιστορικό, το θεολόγο, το θρησκειολόγο, και κάθε φιλομαθή και σκεπτόμενο άνθρωπο που θέλει να μάθει “πάντα εξ’ αρχής”. Είναι μια εργασία που έρχεται να προστεθεί και στις άλλες λαμπρές και ογκώδεις εργασίες (το Αλφάβητο, τα Γραφικά, οι Έκφυλοι κ.α.), ενός λαμπρού επιστήμονα, κλασικού φιλόλογου ερευνητή, που τόσα προσέφερε αλλά και πολλά ακόμα υπόσχεται να προσφέρει με τις πρωτότυπες και εμπεριστατωμένες μελέτες του, που συμπληρώνουν κενά σε επίμαχα θέματα.