Η συγνώμη που δεν έπεισε

Εφ. Μακεδονία, 26/4/2000

 

Αγαπητή Μακεδονία,

Πριν από λίγες μέρες, πολύς θόρυβος έγινε από τα ΜΜΕ για την επίσκεψη του πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ στο Ισραήλ, όχι τόσο για την επίσκεψη αυτή καθ’ αυτή, όσο για τη δημόσια συγγνώμη που ζήτησε ως κεφαλή και εκπρόσωπος της  Καθολικής εκκλησίας για τα σφάλματα του παρελθόντος, που διαπράχθηκαν μάλιστα… εν ονόματι του χριστιανισμού. Στο Ισραήλ, σε μα συγκινητική, όπως αναγράφηκε, τελετή στο μνημείο Γιαντ Βασσέμ της Ιερουσαλήμ, ο πάπας Ιωάννης Παύλος, παρουσία του Ισραηλινού πρωθυπουργού, εξέφρασε την οδύνη του για την τραγωδία του Ολοκαυτώματος και καταδίκασε τις πράξεις του αντισημιτισμού που διαπράχθηκαν από Καθολικούς χριστιανούς εις βάρος των Εβραίων, ανά τους αιώνες…

Ήδη, προηγουμένως, ο πάπας εξέφρασε με το γνωστό σλόγκαν mea culpa που το είπε συνολικά έξι φορές στην ημέρα της παγκόσμιας προσευχής (12/3/2000), αυτό που είχε πει και σε προηγούμενα ταξίδια του. Ζήτησε συγνώμη για τα λάθη (διάβαζε εγκληματικές ενέργειες) της Καθολικής εκκλησίας, όπως η Ιερά Εξέταση, στην κατοχή και διάρκεια της οποίας, με επικεφαλής τον διαβόητο Tomás de Torquemada εν ονόματι του Χριστού, θανατώθηκαν πάνω από 140.000 άνθρωποι διαφωνούντες ή θεωρούμενοι ως διαφωνούντες με το ιερατικό κατεστημένο. Ζήτησε συγγνώμη, επίσης, για τις διαβόητες Σταυροφορίες που ξεκίνησαν από τον πάπα Ουρβανό το Β΄, δήθεν για απελευθέρωση των «Αγίων Τόπων», στην ουσία όμως για ιδιοτελείς σκοπούς, αύξηση της δύναμης και επιρροής του Βατικανού για λεηλασίες και πλιάτσικο, που ως γνωστόν δεν περιορίστηκαν στην απελευθέρωση των «Αγίων Τόπων», αλλά οδήγησαν και στην άλωση της Πόλης το 1204, με όλα τα δυσάρεστα αποτελέσματα για τον ελληνισμό. Ζήτησε συγγνώμη, επίσης, για αμαρτήματα της εκκλησίας που πλήγωσαν την αξιοπρέπεια της γυναίκας(!) και γενικά για τα σφάλματά της που δίχασαν το χριστιανικό κόσμο.

Ο ίδιος ζήτησε συγγνώμη και για τους αιρετικούς που καταδίκασε και έκαψε στην πυρά το Βατικανό τον 15ο αιώνα, όπως τον Girolamo Savonarola και τον Jan Hus από τη Βοημία, που ήσαν ετεροφωνούντες ιεροκήρυκες. Δεν απόκλεισε μάλιστα και την αγιοποίησή τους!!!

Η δημόσια αυτή συγνώμη του πάπα, ως προκαθημένου της Καθολικής εκκλησίας για εγκλήματα των εκπροσώπων της και του Βατικανού εν γένει, πολλούς προβλημάτισε και ακόμη περισσότερους δεν ικανοποίησε, ούτε έπεισε. Και όχι μόνον αυτό. Αντιθέτως έθεσε επί τάπητος μια σωρεία ερωτημάτων και κατέστησε διάτρητο το καθολικό δόγμα της αλαθητότητας του πάπα. Ακόμη έθεσε ερωτήματα και ζητήματα σχετικά και με τις άλλες εκκλησιαστικές ομολογίες και τον τρόπο λειτουργίας τους.

Πρώτα απ’ όλα, οι ίδιες οι ισραηλινές αρχές δεν ικανοποιήθηκαν, διότι η εξομολόγηση αυτή του πάπα για το Ολοκαύτωμα όπως επεσήμαναν οι αξιωματούχοι, υπήρξε ανεπαρκής, ημιτελής και γι’ αυτό απογοητευτική. Οι εβραϊκές οργανώσεις περίμεναν ευθέως την αίτηση συγνώμης για τις ευθύνες που είχαν υψηλά ιστάμενοι  Καθολικοί κληρικοί, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Επ’ αυτού, ο λαλίστατος στ’ άλλα υπέργηρος πάπας, εσιώπησε και αρκέσθηκε σε γενικόλογες υπεκφυγές. Πόσο ειλικρινής μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοια οιονεί συγνώμη, για τη συμμετοχή-συνέργια του προκατόχου του, πάπα Πίου ΙΒ΄, ο οποίος ενώ είναι γνωστόν ότι με την ηχηρή σιωπή του συνεργάστηκε με τον Χίτλερ και το Μουσολίνι και έγινε συνένοχος του Ολοκαυτώματος, που στοίχισε τη ζωή 6.000.000 Εβραίων, ο σημερινός πάπας επιθυμεί να τον αγιοποιήσει;

Ο  Καθολικός Γερμανός θεολόγος Hans Küng, ο οποίος στο παρελθόν έχασε τη πανεπιστημιακή θέση του, για την παρρησία του να επικρίνει και να θίγει τα κακώς κείμενα της εκκλησίας, ελεύθερος πια από οιονδήποτε φραγμό, σχολίασε αρνητικά την περίφημή αυτή εξομολόγηση-συγγνώμη τού  Καθολικού ποντίφικα, λέγοντας: «Ο πάπας στην, εξομολόγησή του αποδοκιμάζει, αλλά δεν λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Αν έλεγε συγκεκριμένα πράγματα, θα είχε γίνει ένα σημαντικό βήμα. Η αναγνώριση των λαθών είναι ασαφής. Η εκκλησία δεν αφόρισε κανέναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες Χίτλερ, Γκέμπελς, που ήταν  Καθολικοί, γιατί φοβόταν περισσότερο τον κομουνισμό από το ναζισμό».

Πάλι οι πολιτικές σκοπιμότητες δηλαδή, όπως πάντα. Κάι τι να πει κανείς γι’ αυτή τη διαβόητη συγγνώμη εν σχέσει με τα εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα; Ακόμα και πιο ουσιαστική να ήταν, τι νόημα θα είχε αυτή η συγγνώμη για ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις του χθες; Πόσο μπορεί να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα, από τέτοιου είδους ωραιολογίες του σήμερα; Τι αποκαθίσταται;

Αλλά, πάνω απ’ όλα, η υπό οιανδήποτε μορφή συγνώμης του πάπα δεν έπεισε τη διεθνή κοινή γνώμη, ούτε πείθει για ένα πολύ σπουδαίο και σημαντικό λόγο. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν ότι το Βατικανό, χωρίς βέβαια την εξουσία και την αίγλη του παρελθόντος, εξακολουθεί να είναι αναμεμειγμένο σε ποικιλόμορφα και ποικιλώνυμα σκάνδαλα, για τα οποία κατά πως φαίνεται ο πάπας Ιωάννης Παύλος δεν έχει να πει τίποτα και εκουσίως τα αγνοεί. Δεν αγνοεί όμως το βίβλο του ιεράρχη και διοικητικού παράγοντα στο Βατικανό Luigi Marinelli, βιβλίο που εξέδωσε με ψευδώνυμο, όπου αναφέρονται τα δρώμενα μέσα στην καρδιά της Αγίας Έδρας. Και αυτά, κατά τον ιεράρχη αυτόν, είναι όργια (ομοφυλοφιλία και σεξουαλική κακοποίηση), οικονομικά σκάνδαλα, αριβισμός, επικράτηση μασονίας, διεξαγωγή σατανικών τελετών και άλλα. Γι’ αυτό και το Βατικανό κίνησε νομικές διαδικασίες για να απαγορευτεί το βιβλίο, αντί να ζητήσει ευθύνες και αυτοκάθαρση. Η συγνώμη και οι συγνώμες για να πείσουν, πρέπει να συνοδεύονται με έργα του παρόντος επί προβλημάτων του παρόντος. Όχι μετά από 100 ή 500 ή 1.000 χρόνια. Τότε δεν έχουν νόημα. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα λάθη του Βατικανού, αλλά και για τα οποιαδήποτε λάθη εκούσια ή ακούσια, κάθε εκκλησιαστικής ομολογίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν βαρύνεται με τέτοιες βαρβαρότητες του Βατικανού. Ήδη όμως εγείρονται θαρραλέες φωνές από λαϊκούς και υψηλά ιστάμενα κληρικούς για εκσυγχρονισμό της εκκλησίας, με το χωρισμό ενδεχομένως κράτους εκκλησίας και άλλα μέτρα.

Γιατί, κατά τον νυν προκαθήμενο της εκκλησίας κ. Ιερώνυμο, στις ημέρες μας παρατηρείται μια εωσφορική αλλοίωση του σωτηρίου μηνύματος της εκκλησίας και υφέρπει ο κίνδυνος μετατροπής των τέκνων του Θεού σε κάποιο είδος επικερδούς εταιρίας, αφού θα έχουν χάσει ανεπιστρεπτί τις δικές τους αξίες και μετοχές που έχουν αντίκρισμά μόνο στο χώρο της βασιλείας του Θεού. Επικρίσεις ακούστηκαν και από το στόμα του μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Αμβρόσιου, ο οποίος με αφορμή τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας, έγραψε ότι «ημέρα πένθους και συντριβής θα έπρεπε να είναι κανονικά κάθε Κυριακή Ορθοδοξίας. Αφορμή να δούμε τι χάσαμε, τι μας έμεινε, τι μας περιμένει...»

Ο Χριστός αποκλείεται να εκφράζεται με τους λαμπρούς κονδυλοφόρους και τα βαρύτιμα άμφια όλων εκείνων των θεολόγων και κληρικών, έστω και ένα δευτερόλεπτό (Καθημερινή, 19/3/2000).

Στην Ελλάδα όπου περισσεύει ή Ορθοδοξία και λιγοστεύει η ορθοπραξία, ασφαλώς περιμένει κανείς περισσότερα έργα υπέρ του λαού, αντί να κατασπαταλιόνται σε μεγαλεπήβολα σχέδια 127 δις δρχ. που σκοπεύει να απορροφήσει η εκκλησία από το τρίτο ευρωπαϊκό πακέτο, εκτός από τα 270.000.000 δρχ. που διετέθησαν ήδη από το υπουργείο Εξωτερικών για τον πανορθόδοξο εορτασμό των Χριστουγέννων για τα 2.000 χρόνια από την έλευση του Χριστού... ο οποίος γεννήθηκε σε φάτνη αλόγων πάμπτωχος.

Αυτά γράφονται εις ώτα ακουόντων και μη ακουόντων γα να μην ζητούν συγνώμη εκ των υστέρων, «κατόπιν εορτής», όπως λέει ο απλός λαός, ιεράρχες και προκαθήμενοι εκκλησιών, για λάθη που μπορούν τώρα να αποφευχθούν, ποιμαίνοντας το ποίμνιό τους «μηδὲ αἰσχροκερδῶς ἀλλὰ προθύμως, μηδ᾽ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (1 Πετ. 5:2-4).

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις