Στο σκονισμένο γραφείο
Δύο χέρια ερημικά
Ανεμώνες νεκρές στην ανθοδόχη
Μαραμένες μνήμες
Η κόμη της λάμπας λαμπυρίζει
Τα καθίσματα, η οροφή, τα κάδρα μιλούν
Τα παράθυρα –
Η σιωπή βαραίνει στα βλοσυρά βιβλία
Θρυμματισμένη απ’ το χρόνο η όψη
Τα βλέφαρα ακούγονται βαριά
Όλα σιωπηλά όλα ανέπαφα.
Ποιος είπε πως τα στήθη μας ξεχνούν
Τα χέρια δε θυμούνται
Δύο χείλη λησμονημένα
Με καλησπερίζουν
Ένα χαμόγελο χρωματισμένο χρόνο
Ζωντανεύει.