Δύο χείλη λησμονημένα

Στο σκονισμένο γραφείο
Δύο χέρια ερημικά
 
Ανεμώνες νεκρές στην ανθοδόχη
 
Μαραμένες μνήμες
 
Η κόμη της λάμπας λαμπυρίζει
 
Τα καθίσματα, η οροφή, τα κάδρα μιλούν
Τα παράθυρα –
 
Η σιωπή βαραίνει στα βλοσυρά βιβλία
Θρυμματισμένη απ’ το χρόνο η όψη
Τα βλέφαρα ακούγονται βαριά
Όλα σιωπηλά όλα ανέπαφα.
 
Ποιος είπε πως τα στήθη μας ξεχνούν
Τα χέρια δε θυμούνται
 
Δύο χείλη λησμονημένα
 
Με καλησπερίζουν
Ένα χαμόγελο χρωματισμένο χρόνο
Ζωντανεύει.

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις